FAKE IT UNTILL YOU MAKE IT?!

SERIE SPIRITUELE SNACKS       door MJPA
FAKE IT  UNTILL YOU MAKE IT?! 

Een populair gezegde/concept luidt: “Fake it untill you make it” = ‘Doe alsof  totdat je het bent.’
Dit is te beschouwen als aanmoediging.
Het idee is dat je door die identificatie het gewenste ook (eerder) gaat belichamen.

Maar klopt dit altijd? Volgens mij is er een essentieel maar veelal verontachtzaamd verschil tussen:
*A. iets tegen jezelf zeggen om jezelf aan te moedigen en op te laden door identificatie.
*B. iets bij voorbaat als identiteit naar buiten toe uit te gaan (willen) dragen.
Deze verschillende manieren zal ik achtereenvolgens behandelen in mijn gedachtenwereld en door m’n toetsenbord, respectieveluk als: 
A. GEWENSTE IDENTIFICATIE   B. GLAD IJS
Daarna volgen C. NARCISME, D. TEGENGIF en E. CONCLUSIE

´Faken´ heeft een mogelijke functie. Dit’s de gewenste identificatie onder A. Bij B. wordt het glad ijs.
Je kunt bijvoorbeeld immers een heel geschikte kandidaat zijn voor een bepaalde positie op basis van je potentie gekoppeld aan inzet.
Wanneer iemand meer talent heeft maar een tekortschietende inzet dan zal die persoon
immers misschien minder geschikt wezen? Bluffen dus: wie is er niet ooit ergens mee binnengekomen!
Ik deed het voorheen soms wel, maar m’n grote bek werd geback-upt door tomeloze inzet.
Aldus maakte ik enige grootspraak alsnog waar. Toch is dit praatjesmaken een vorm van glad ijs.

A. GEWENSTE IDENTIFICATIE
Jezelf aanmoedigen en opladen met een bepaalde energie/kwaliteit of identiteit is een heel goed idee.
Dit is een waardevolle exercitie om je een eigenschap sneller eigen te kunnen maken.
Dit kan geschieden door middel van met name affirmaties, visualisaties en allerlei meditaties.

AANmoediging begint met jezelf actief positief toe te spreken.
Je innerlijke dialoog positief gericht (bij-)sturen. In mijn geval bvb: “Kom op Michielukke/MJPA/bijnaam”
Ben al tijdlang met affirmaties bezig, inclusief formulering van eigen aanmoedigingsregels.
Die schrijf ik soms ook op, als een soort tegenhanger van strafwerk: even een paginaatje volkrijten hoor.
Heb er zelfs liedjes van gemaakt: die laat ik dan -tussen de bedrijven door- in mijn hoofd rondwaren
of ik zing deze luidkeelser inda douche. 

Middels visualisatie kun je affirmaties in beelden omzetten. Of je selecteert er een plaatje bij voor betere memorisatie.
Voor de inhoud van affirmaties bestaan richtlijnen.
Heb betreffende technieken vrij veel gehad aan het boekje “Creatief visualiseren” van Shakti Gawain,
(met daarbij de kanttekening dat ik er de alomaanwezige spirituele blablapraat uitgefilterd heb). 

Affirmaties zoals:
‘IK ben een berg/boom/bloem/boot/net als Jezus/meester/ of iets ANDERS’ (=identiteit). Of
‘IK ben aardig/empatisch/scherpzinnig/sterker//beter/sneller/hoogfrequenter of WHATEVER’. (=energie/kwaliteit)
zijn geweldig om een zekere energie op te wekken of bepaalde identiteit (een betere verzie van jezelf) op te laden!
Je zegt dan bvb tegen jezelf dat je beter bent dan je eerder was.
Het is echter iets anders om dit (in vergelijking met anderen) als je identiteit uit te dragen...

Wat betreft de inhoud van affirmaties is er bij mij sprake van voortschrijdende nuancering.
Bijvoorbeeld in plaats van dat ik stel:
“ik BEN een goede ...”  is het doorgaans oprechter en wijzer om (tegen onszelf) te zeggen:
“ik ben/blijf bezig  om (gaandeweg en natuurlukkerwijze) een betere ... te WORDEN.”.  
Het bezwaar tegen “ik BEN een goede ...”  is namelijk dat het eigenlijk niet waar is: het nog niet waargemaakt is.
Het kan wel gaandeweg meer waar(-gemaakt) worden.
“ik BEN een goede ...”  past echter wel heel goed om iets dat je deelt met alle/de meeste anderen te bevestigen.
Hiermee schep je connectie/verbinding. Zoals: “Ik ben een mens/voelend wezen/ook kwetsbaar/ook sterk” e.d.
In plaats dus van een eigen (groeps-)bijzonderheid te benadrukken. Zoals het waanidee dat je al een meester bent.

Okidokeetje! Deze practisering kan aldus een zinvol experiment zijn dat je beter voorbereid op actie,
en aldus in staat stelt om een bepaalde ervaring op te doen.
Aanmoedigend te levelen met een bepaald iets/een zekere energie, die je zo tot je neemt, is aanbevelenswaardig.
En past met name in de intentiefase van het scheppingsproces (van intentie-actie-reflectie).

B. GLAD IJS
Iets naar buiten toe als identiteit uitdragen wat je (nog) niet bent, kan ontaarden in valsheid in communicatie.
Op het moment dat je uitdraagt: ik BEN zus&zo (in de zin van een bepaalde speciale identiteit of energie waarvan je wil geloven dat je deze t.a.t. uitdraagt),
dan is dat helaas sneller bedrog,
Omdat je het immers nog niet echt bent: dit nog niet werkelijk (‘volledig’) gemanifesteerd hebt.
Of omdat je er ten onrechte van uitgaat dat je deze per definitie altijd zal manifesteren (=hoogmoed).

Een potentie bezitten is immers niet hetzelfde als iets zijn (belichamen). Het gaat om het VERSCHIL tussen
potentie: in de kern ben je het als mogelukheid; deze mogelukheden kun je aanmoedigen mbv bvb indentificaties.
en
praktijk: het daadwerkelijk belichamen; dit vereist eigen inzet en flowcontrol.

Het is mijns inziens niet okee om een imago uit te gaan venten. Alleen als grap, dan welletjes.
De intentie van iets willen worden, werkt natuurlijk wel aanmoedigend.
Alleen iets willen zijn, zonder de benodigde moeite te willen doen om dit daadwerkelijk te worden, is narcisme.

Je imago moet je loslaten, die daadwerkelijke beoordeling aan anderen overlaten.
Hoe je overkomt zal gerelateerd zijn aan de vaardigheden die je de ander kunt laten ervaren.
Dus laat dat oordeel van anderen over jou maar aan anderen over: anderen denken wat hen goeddunkt.

Oordelen kunnen negatief maar ook positief gekleurd zijn. Het gaat echter om de inhoud.
Feedbek van anderen: de ervaringen die zij delen, dient (naar vermogen) toegelaten te worden,
want die schenkt nadere informatie. Het oordeel van anderen is dan nameluk blijkbaar hoe je overkomt.

Wat je daadwerkelijk bent valt uiteindelijk niet echt te faken: dit uit zich in reacties en gedrag.
Wel is het mogelijk om mensen te misleiden, hoewel dat zelden bewust gebeurt,
en dusdanig te manipuleren dat zij jou dienen te bevestigen. Dat zie je teveel bij guru’s: een duidelijker voorbeeld.
Die guru wordt dan in het overdreven (eigenlijk valse) gepropageerde zelfbeeld bevestigd door volgelingen.
Alles wat afwijkt of fout gaat, ligt in een dergelijke situatie per definitie aan volgelingen. Volgelingen met kritiek worden buitengesloten.

Kijk je kan van alles roepen, maar wat je bent  is wat er is.
Op dit punt past eigenlijk geen overdreven of ondermijnend zelfoordeel
want daarmee creëer je respectievelijk narcisme (een geïnflatteerd ego) of het tegenovergestelde: ego-deficïentie.

C. NARCISME
Wanneer je vooral in een bepaald gefixeerd masker van een zelfbeeld gaat geloven, hierin investeert
en dit vervolgens uitdraagt als waarheid, dan dreigt een zeker NARCISME als houding.
Met daarbij opLICHTerij als gevolg, als uiting. Vals licht dus, dat bestaat...

Wanneer je zegt: “ik ben de beste ...” dan plaats je jezelf boven anderen. Dit is opmaat voor narcisme.
Er bestaan overigens meestal geen objectieve/absolute criteria om vast te stellen wie de beste is (niet zelden wordt daarover gediscussieerd).
Behalve bij sportwedstrijden e.d., maar zelfs deze uitslagen zijn alleen momentbepaald en soms zelfs discutabel.

Spreek betreffende affirmaties dus liever alsjeblieft in termen van EEN, als een van de velen met wie je dit deelt,
in plaats van DE als zogenaamd de overtreffende, degene die beter is dan anderen, want dat is sneller onversneden narcisme.

Maar zelfs wanneer je stelt: “ik ben een goede ...” dan zou men ernaar kunnen neigen om fouten die dit gepropageerde zelfbeeld bedreigen,
bedrieglijk buitenspel te plaatsen.

Nu kwam ik teksten tegen die propageren dat een portie narcisme wenselijk is en ook gezond.
Tja dat  hangt samen  met gehanteerde definities en normen.

Narcisme betekent mijns inziens: overdreven en ongefundeerde zelfwaardering.
Een geïnflatteerd/opgeblazen zelfbeeld. Denk zelf dat gezonde zelfwaardering past
bij bewerkstelligde inzet en bij het vieren van (je werkelukke aandeel in) blessings.
Dit betekent dus niet zozeer het claimen van een overwinning.

Zelfcompassie  hoort dan bij omgaan  met ervaren tekort. Daar zijn ook hele boeken over volgeschreven
en dit is weer een belangrijk onderdeeltje in het geheel der vaardigheids-instrumenten
die ons ter beschikking staan binnen het grote spel van bewustwordingsontwikkeling. Hehe.

Betreffende je zelfbeoordeling (je zelfbeeld) betekent spiritueel verantwoord volgens mij:
zo realistisch mogeluk willen zijn en afgestemde groei  realistisch blijven nastreven.
Hierbij tevens persoonluk passende normen ter (zelf-)beoordeling hanterende.
Het is gewoon ondermijnend om voor jezelf (en anderen)  een ideaal als norm (voor beoordeling) te hanteren.
Want wanneer je het ideaal als norm hanteert  dan meet je de werkelijkheid af  aan deze norm en is het dus nooit goed. Dit is de perfectieneurose.

Een dergelijke perfectienorm wordt vervolgens in interactie met anderen (subtiel) opgedrongen.
Je wilt er door hen in bevestigd worden of in ieder geval niet mee worden geconfronteerd dat er iets niet aan klopt. Dit schept spanning en afstand.

De perfectienorm kan ook tot uitputting leiden.
Je overschrijd namelijk eerder  je eigen gezonde grenzen  omdat je een ideaalbeeld wilt naleven (en propageren).

Deze verkeerde norm leidt daardoor eerder tot depressie wanneer de werkelijkheid doordringt.
Gewetensvolle reflectie zal eerder (onbewust) tegengegaan worden omdat deze strijdig kan zijn
met deze aanwezige overdreven perfectienorm, die gehandhaafd wordt in het valse deel van je ZELFBEELD.

D. TEGENGIF
Veel in de spirituele wereld is bedoeld en geschikt als TEGENGIF, bvb:
*1.positief denken, als tegengif voor een basale negatieve insteek.
*2.je gevoel volgen, als tegengif voor te dominant denken.
*3.’egoloos’, als tegengif voor te sterke eigengereidheid.

In het geval van vastzitten in een bepaald perspectief is een dergelijke TIJDELIJKE omflipping voedend en nuttig.
Het gaat mis wanneer deze manier gezien gaat worden als de waarheid en als algemeen iets dat altijd nagestreefd dient te worden.
Terwijl je voor verdere ontwikkeling  beide kanten dient te leren omvatten: het is EN+EN, niet OF.
En al helemaal geen totale uitschakeling*(1) van beoordeling aangezien (actieve) reflectie nodig is voor (diepere) bewustwordingsbevordering.

Wanneer ik omvatting van (schijnbaar tegenstrijdige) perspectieven als doel toepas  op deze 3 voorbeeldjes, dan kom ik tot de volgende toevoegingen:

1. Integratie van positief en negatief betekent mijns inziens: met actief opgewekte positiefgerichte geest
de aanwezige (maar mogelijk verscholen*(2)) negativiteit, naar vermogen en met compassie, tegemoed te treden.
Negativiteit aanvaarden betekent problemen als uitdagingen benaderen.
Positiefgericht betekent: hoopvol zijn op de toekomst, op omvatten van mogelukheden en perspectieven in de toekomst vanuit vizie.
 
2. Synthese betekent: je gevoel voelen EN toetsen aan eigen principes.
Deze principes dienen gebaseerd te worden op eigen diepere (langere termijn perspectief) verlangens/behoeftes en bijbehorende gevoelens.
De wisselwerking tussen voelen en denken zorgt ervoor dat er niet TE rigide vanuit principes,
maar ook niet TE wispelturig vanuit gevoel gehandeld wordt.
Voelen en Denken zijn beiden essentieel en dienen te worden geïntegreerd.
Voelen terwille van aarding en connectie. Denken terwille van praktische zaken en bewustwording.

3.
Eigengereidheid of egotisme is een te sterke betrokkenheid op het eigen ik.
Dan dreigt eisend (‘ik heb recht op ....’) en overdreven nemend/claimend gedrag.
Teveel ego leidt tot vervreemding en neiging tot baas spelen over anderen.
Vanuit die houding kan ‘egoloosheid’, bvb dmv zogenoemde ‘selfless service’ dienen als correctie van die houding.
De weggeefverslaving is dan weer een voorbeeld van het omgekeerde: het eigen ik onvoldoende plaats gunnen.
Te weinig ego ontaard in het speelbal zijn van anderen.

Kijk er bestaan vrij veel terechte behoeftes als mens.
Zorg voor deze behoeftes is essentieel, in de spirit van zo vrijwillig mogelijke uitwisseling,
met voortdurende focus op optimalisering (niet teveel EN niet te weinig).

Het gaat erom een GEZOND EGO, een geintegreerde persoonlukheid, te ontwikkelen EN te handhaven.
In plaats van een overdominant OF ‘afwezig’ ego. En je bent NU een mens en geen robot of aliën!
Bij gerichtheid op een gezond ego  hoort naast opladen (in een energie/kwaliteit of identiteit)
en actie ondernemen  ook een heel regelmatige passende portie zelfreflectie en schaduwwerk: zodat het zelfbeeld zo realistisch mogelijk blijft.

*NOOT1: deze laatste optie van uitschakeling van beoordeling kwam ik tegen in zogenaamde spirituele kringen. Zij noemen dit “non-dualisme”, alleen is deze uitschakeling geen synthese maar een ontkenning van de noodzaak om beide perspectieven, beide uitersten, juist te omvatten. 

*NOOT2: Voor doorgronden van diepere negatieve componenten dient speciaal passend schaduwwerk verricht te worden, echter ook dit vereist een positiefgericht dragend ego.

E. CONCLUSIE
Om vaardigheden te ontwikkelen doorloop je constant het scheppingsproces van intentie-actie-reflectie.
Terwille van de eerste fase (intentie) is inspiratiegeleid opladen in een kwaliteit/energie een waardevol hulpmiddel.
Voor dit opladen is doen alsof (‘FAKE IT!’) heel zinvol! Dit uitvoeren is zelfs een vaardigheid.

Passender geven is alleen echt goed mogelijk wanneer je vaardigheden daadwerkelijk eigengemaakt hebt.
Je vaardigheden kun je delen in ontmoetingen, in de wederkerigheid van openen en uitreiken.
Dit vereist afstemming. De praktijk bewijst.

En dan nog blijf je vaardigheden in praktijk altijd finetunen als het goed is.
Je ‘bent’ er aldus nooit. Je blijft altijd in “wording” waardoor je “zijn” gaandeweg vergroot.

Een identiteit prematuur uitdragen naar anderen is helaas-sinterklaas al snel opschepperij.
Delen wat je op dat moment te beschikking hebt, is niet hetzelfde als stomweg propageren wat je ideaalgezien wilt zijn.

Dus voorwaar ga de wereld in en deel wat je hebt. Realitycheck!
AUmmmmmmmm.

HET SCHEPPINGSPROCES

 Spirituele Veiligheidsdienst presenteert:
HET SCHEPPINGSPROCES

De mens is tot op bepaalde hoogte schepper van eigen leven.
Dit is mede afhankelijk van de activering van de wilskracht
in combinatie met ontwikkeling van bewustzijn en de kwalitijd van je gewoontes.
En deels genetisch waarbij je gedrag bepaalde genen activeert.
Dit alles gesitueerd binnen een bepaalde omgeving, een soort systeem waarin je per definitie
ook mede afhankelijk bent van anderen.

Bek to Basics.
Op 26-jaruige leeftijd belandde ik bij een goeroetje die voorschreef dat het scheppingsproces verloopt via:
1.inspiratie
2.aspiratie
3.realisatie.

In de loop der jaren besefte ik dat dit ongeveer wel klopt
maar dat er heel wat nuance aan valt toe te voegen.
Heb deze geherformuleerd tot:
1.voorbereiding
2.inzet
3.evaluatie

1.Voorbereiding
De opstartfase. Bij 1 hoort zeker inspiratie opdoen (op talloze persoonlijke wijzes) en het jezelf opladen.
Maar ook de definitie van vizie en missies. Vanuit je missies worden doelen gedefinieerd.
Allemal op persoonluk passende manieren, het gaat erom of het werkt. Dat merk je gaandeweg het proces.
Alleen maar iets gaan doen als je zin hebt is te kinderlijk en zet onvoldoende zoden aan de dijk.
Alleen maar iets gaan doen omdat het nou eenmaal zo hoort is nog onpasselijker:
je zit dan in een beperkende sociaal-culturele gevangenis (die evenwel bescherming biedt bij minder bewustere medemensen).

2.Inzet
Aktie blijft de hoofdmoot, of dit nu 50 of 80% is.
Planning en prioriteren zijn zeer waardevolle (te ontwikkelen) vaardigheden.
Als een kip-zonder-kop blind uitvoeren is meestal niet het beste dat je kan doen.
De gewenste manier waarop je aktie doorgaans best uitvoert heet kikkerslikken,
oftewel zo direct mogeluk doen. Om onnodig dralen te voorkomen.
Wijsheid vereist echter soms ook actief geduld,
wat is totaal anders is dan passief uitstellen vanuit draalgedrag.
En op tijd stoppen is ook belangrijk, om doordravend overdrijven te voorkomen.
Soms vereist het dus juist discipline om iets niet te doen.

Overdrijven en dralen zijn beide bitches, die goedgerichte schepping frustreren.
Er geldt dat: “overdaad schaadt” (‘teveel is te veel’); “te weinig is niet genoeg”
en “ietwat minder is meestal beter dan teveel” (‘minder = meer’), de gezonde gematigdheid.

TE rigide een planning uitvoeren is ook niet bepaald optimaal.
Mijn conclusie is dat het inbouwen (het vantevoren ruimte scheppen) van een aandeel freeflow
binnen deze (zelf-)gedefinieerde kaders beter is voor de creativiteit
en ook voor passender reageren op onvoorziene omstandigheden.

Jezelf aanmoedigen hoort bij positieve aktie, bij ontvangen en delen.
Je dient jezelf vast te bijten in verkozen missies/bezigheden. 

3.Evaluatie
Ook wel assimilatie of reflectie genoemd. Met name de laatste fase is erg ondergewaardeerd in ‘het Westen’.  
Uiteindelijk gaat dat ten koste van de kwaliteit van de inzet (aktie).
Rust schept de ruimte waarbinnen reflectie kan plaatsvinden. Die MOET je nemen. Ik plan deze dus ook in!

Gewetensvolle (zelf-)reflectie is iets waar extra moeite voor gedaan dient te worden.
Dit geschiedt niet louter automatisch in deze loslaatfase van het scheppingsproces.
Hoe om te gaan met fouten en tegenslag is een vak apart.
Het vieren van je resultaten staat hierboven. Dit schept een positieve bedding.
Het maakt hierbij nogal een verschil of je er arrogant over opschept
of het fier deelt met anderen die daarvoor openstaan.

Fouten horen bij inzet. Het beter bekijken van je (eigen) fouten leidt juist tot ontwikkeling,
mits je jezelf niet afstraft maar fouten accepteert als onderdeel van deze ontwikkelingen, je leerprocessen.

Evaluatie (of reflectie) geschiedt aan de hand van geselecteerde principes (WAARDEN),  
volgens bepaalde NORMEN en manieren die je liever zelf bepaalt.
De allergrootste valkuil is om een ideaal tot norm te ‘verheffen’: de perfectie-neurose.
Dan is het namelijk nooit/zelden goed en dit leidt tot narsistisch gedrag:
waarbij je bevestiging van anderen vereist om gestoorde zelfbeelden te bevestigen.
Je definieert jezelf dan als: “IK BEN ........” (een bepaalde kwaliteit).
Probleem is dat dit dan leidt tot de neiging om alles wat dat opgeblazen zelfbeeld verstoort niet te willen zien.
Dan ga je fouten wegmoffelen, ontkennen of alleen projecteren/afreageren op anderen (“hun schuld”).
In plaats van FOUTEN juist te gebruiken als belangrijk onderdeel van ontwikkelingsprocessen.
Vriendschap sluiten met fouten dus alsjeblieft, dankjewel.

Ook dreigt de consumptieve valkuil dat alles vooral leuk en lekker moet zijn. Beiden zijn heel belangrijk.
Maar voor mij uiteindelijk secundair: ontwikkeling en gezondheid staan primair erboven voor mij.
Dit vereist acceptatie van en omgaan met allerlei ongemak: dat dien je ‘voor lief’ te nemen.
En in je ZELFBEELD te accepteren dat perfectie een ongewenst waanidee is.

“Gij zult gezond oordelen”:
oftewel oordelen moetje NIET constant lopen te doen maar WEL goedgericht in deze reflectieve fase.
Hier passen porties compassie. En dankbaarheid!
Plus vervolgens het bijwerken, nadere nuancering, van de definities van je vizie en missies.

Zowiezo is dit alles de causale verzie van schepping: oorzaak en gevolg.
Want er bestaat ook nog een synchrone verzie: directere schepping vanuit intentie/aantrekking.
Alleen moet dat laatste ook weer niet overschat worden
omdat de kwalitiet ervan nogal afhankelijk is van je bestaande gewoontes.
Alleen eventjes een intentie plaatsen is absoluut geen garantie voor resultaat.
Actie en reflectie zijn beiden ook vereisten.

Schep ze!!

Het levende MAY BE

Spirituele Veiligheidsdienst presenteert:
Het levende MAY BE    

Maybe = misschien?
Of “what may be”: “wat moge zijn”!
Je voelt nu al het verschil. Het nl-woord “wellicht” komt dichter in de buurt van het levende ‘wat moge zijn’.

“Misschien” klinkt nogal vrijblijvend, zo van ‘we zien wel’.
Het verschil met het het levende “wat moge zijn”/“what may be” is dat het laatste een veel meer actieve instelling vereist.

Voorheen zat ik vakertjes vast in geforceerde keuzestress of voortijdige beantwoording:
ja OF nee, om vantevoren al te willen bepalen of ik wel of geen actie zou ondernemen.
Dan zat ik dus vast in premature oordeelbepaling.
En dan dreig je ook tijdens actie teveel bezig te zijn met beoordeling, een mentale fop-op.
Dat werkt storend op de interactie zelf  en het is ook maar de vraag volgens welke normen dit gebeurt...

In de praktijk leidde dit tot destructieve passiviteit (@prematuur NEE)  afgewisseld met uitsloverij (@prematuur JA).
Met als gevolg het frustreren van passende ontvankelukheid en gezonder uitreiken.

AANVAARDING van het levende may be, inclusief gezonde twijfel, is/lijkt moeilijker dan een ‘zeker’ antwoord.
Ik wil aangeven dat deze zogenaamde zekerheid geforceerd kan zijn.
En onwaar: omdat het leven per definitie veranderlijk is, nooit staat iets helemaal vast, want dan roest het vast, verroest het.
Niet zelden vind dan een soort constante omflipping plaats tussen ja en nee.
Dan word je (en betrokken anderen) slachtoffer van wispelturigheid.

Deze wipselturigheid zit meestal gekoppeld aan te positieve of negatieve fixatie.
Te positieve fixatie betekent dat je alleen gericht bent (en wil zijn) op het eenzijdige positieve. Daar ben je dan soort van high van.
Het negatieve wordt dan eerst liefst geneegeerd in plaats van (ook) gezien en actief meegenomen in reflectie.
Wanneer het dan toch oppopt/doordringt vindt vaak omflipping plaats naar negatieve fixatie, het andere uiterste
(en daarbij soms ‘plotseling’ afknappen op bepaalde anderen).
Als de instelling wordt om ook bepaalde negativiteit (issues) te omvatten, kan gekeken worden naar hoe dit te doen.

Leren leven met bepaalde onzekerheid, vanuit de instelling van aanvaarding van zeker ongemak,
haalt je uit die mindfopperij en maakt je actiever om je op betere manieren  in te zetten voor verbindingen.
Het may be dient nameluk waargemaakt te worden!!
En dat gebeurt door inzet om ontvankelukheid en uitreiking te handhaven.
En daarop te blijven reflecteren ook: op jezelf (eigen doen en laten), alsmede omtrent de ander.
Met als baasis de eigen flowcontrol: je eigen persoonluk passende gewoontes,
die je aldus voortdurend bijschaaft en doorontwikkelt.

Weg met die domme passivitiet en overdrijving vanuit de zucht naar gestoorde zekerheid.
Wat je in relaties dient te doen is intenties te synchroniseren, kijken of je voldoende op 1 lijn zit,
door daarvoor ook specifiek ruimte te nemen. Dit echt uit te wisselen.
Niet alles gaat vanzelf he: dat verwachten is kinderlijk volgens mij.
Binnen relaties heb je voedende kliks als basis. Maar per definitie ook altijd issues.
Idealiter zijn dit dingen die je zelf willen leren: zo synchroniseer je met passende partners.
Ermee omgaan vergt compromis en commitment daaraan. Met werkelukke verdraagzaamheid.
Perfectie bestaat niet en perfectie vereisen (de perfectie-neurose) is simpelweg onvolwassen.

“JA” en “NEE” zijn emotionele reactiepatronen.
Wanneer een NEE-vibe (‘ga weg’) je dreigt te overrulen kun je door middel van de mantra “MAY BE”
jezelf stimuleren om meer open te blijven staan. En te refreshen waarom je eerder wel JA wilde.

Wanneer een JA-vibe (‘ja, ik wil persee’) een loopje met je neigt te nemen
kan deze “MAY BE”-mantra je juist een beetje afremmen: naar meer passende geslotenheid, selfcenteredness.
Daarbij ook de NEE-stukken omvattende.

De paradox van het levende MAY BE is dat dit je realistischer houdt,
alhoewel may be juist onzekerder lijkt (voor de niet-ingewijde).

Keuze is uiteraard essentieel. Wanneer je vrijheid boven alles stelt,
wordt keuze en commitment een ondergeschoven kindje en dreigt bepaalde wispelturigheid.
Als anderzijds verbondenheid het primaire principe is (boven alles staande),
verzand dit niet zelden in een te kleffe hap en onnodige machtstrijd:
wanneer je jouw manier van verbonden zijn wil laten prevaleren boven die van de ander, wil opleggen als eis.
Vrijheid (zelfstandigheid), verbondenheid en gelijkwaardigheid (dingen zijn niet de verdienste of schuld van 1 partij)
zijn 3 primaire principes  die tot op bepaalde hoogte strijdig met elkaar zijn:
deze afstemmen is het constante koorddansen in het leven.

Oordeel is belangrijk, maar kiezen betekent per definitie ook uitsluiten van opties.
Je zou het meer volwassen kunnen noemen, durven kiezen voor wat je belangrijkst vindt
en daartoe ook zeker ongemak (omgaan met issues) te leren verdragen. In jezelf en vanuit anderen.

Oordelen past binnen de reflectiefase van het scheppingsproces.
Binnen die (te handhaven) rust met gezonde portie afstand.
Dan is ervaring verzameld en kan je gaan bepalen of het gebeurde spoort met je intenties
en hoe je deze desgewenst nader aan kan scherpen. Bepalen wat voor jezelf basale/belangrijke behoeftes zijn
(hoed je dus voor zogenaamde ‘onvoorwaardelijkheid’), waar je elkaar tegemoed kunt treden
en vervolgens hoe je dat kan doen. Of dat je ergens wel mee dient te stoppen: eerlijk blijven!

Soms dien je –in bedreigende situaties- wel direct te oordelen.
En natuurlijk moetje tijdens actie ook je eigen grenzen wel (liefdevol) aangeven in plaats van klakkeloos te (laten) overrulen.
Meestal (niet altijd dus) is het wijzer om (te) snel oordelen op te schorten
en eerst meer ervaring te verzamelen door middel van actieve openheid en uitreiking. Plus de benodigde inzinkruimte te eren.
En deze verzamelde ervaringen ook periodiek door te spreken; het is niet alleen maar tantra he.
In het levende WAT MOGE ZIJN.

Hoera!

CAUSALITEIT en SYNCHRONICITEIT -Serie Spirituele Snacks

Serie Spirituele Snacks
CAUSALITEIT en SYNCHRONICITEIT
Respectievelijk lot en toeval.

CAUSALITEIT is het veroorzaken van gevolgen door AKTIE (doen en laten). Dat word je ‘lot’.
Causaliteit is het electrische principe (“mannelijk”). Rede is leidend.

Alleen vallen gevolgen niet eenduidig zuiver te voorspellen mbv (gedachte-)modellen.
Omdat er altijd factoren aanwezig zijn die niet zijn meegenomen (onvoorziene of genegeerde omstandigheden)
en door fouten in de weging van bestaande factoren (teveel of te weinig). Er is immer ruimte voor nadere nuanceringen.

SYNCHRONICITEIT
vindt plaats vanuit aantrekkende INTENTIE en schept directere bewerkstelliging: een samenloop van omstandigheden. Dat wat je ‘toevalt’.
Synchroniciteit is het magnetische principe (“vrouwelijk”).
Gevoelens spelen een hoofdrol: deze creëren mede de energie van de intentie.

Synchroniciteit is voor de meeste mensen lastiger te bevatten dan causaliteit.
Het past minder in de abstracte tijdsindeling en redeneringen van deze maatschappij waarop de meesten afgestemd zijn.
Grappig genoeg ging de kennismaking met synchroniciteit bij mij vaak met zeer specifieke tijdstippen
en terugkerende cijfers. Alsof het Universum mij wilde tonen dat synchroniciteit ook alom aanwezig is.  

Zelf heb ik in mijn leven talloze kleine synchroniciteiten meegemaakt. Wanneer je er bewustzijn voor ontwikkelt, kun je het vaker opmerken.
Maar synchroniciteit valt niet te voorspellen, het werkt in eerste instantie niet volgens causale patronen maar door de kracht en helderheid van intentie.
Het heeft daarmee een zekere magische kwaliteit. Heb ook een aantal ‘synchonicity-shocks’ beleefd: samenlopen die bizar overkomen.
Zo werd eens een jongetje geboren bij een clown die ik kende en 3 huizen verderop woonde,
op niet alleen dezelfde dag dan mij  maar ook op exact hetzelfde geboortetijdstip. Zoiets verzin je niet. Dag Bas!
Ervoer synchroniciteit in vele verschillende omstandigheden.
Deze persoonlijke ervaring is de basis voor mijn conclusie dat synchroniciteit geen waarborg is dat iets ‘goed’ is.
Het kan ook doorwerken in schadelijke zaken, die evenwel als les kunnen dienen.

De woorden lot en toeval zijn niet eenduidig. Lot valt te definiëren als het min of meer vaststaande gevolg van eerdere acties.
Maar heeft ook de betekenis van ‘het lot uit de loterij’, wat op te vatten valt als reclame voor een loterij alsof dat zogenaamd een soort verdiend gevolg is: ‘het moest zo zijn’...
Toeval betekent mijns inziens: hetgeen dat je toevalt door je eerdere acties.
Maar heeft de betekenis gekregen van iets dat gewoon zomaar gebeurt.

Deze begrippen (uit de titel) zijn niet gescheiden.
Synchroniciteit leidt vervolgens weer tot causaliteit. Causaliteit is gevuld met synchroniciteit.

De kwaliteit van de causaliteit is een resultante van je eigen gewoontes en inzet.
Plus de helderheid, eenduidigheid en wilskracht (energie) van je intenties.
De helderheid en eenduidigheid zijn mede gevolg van eerdere reflecties.

De kwaliteit van de synchroniciteit is doorgaans mede afhankelijk van je gewoontes. En de energie van intenties.
Wanneer deze goed sporen zal de opgewekte synchroniciteit in goede aarde vallen. Anders ga je kansen verprutsen.

Intenties zijn weliswaar een onmisbaar maar niet het enige onderdeel van scheppingsprocessen.
Je begint met 1.intentie vanuit inspiratie (en eerdere reflecties).
Daarna volgen de broodnodige inzet, de transpiratie in 2.actie. En tot slot de 3.evaluatie:
het feedbekken vanuit de werkelukheid door deze gewetensvol onder ogen zien.
Zwaar onderbelicht in onze cultuur. Anderzijds kun je ook zwelgen in deze 3e fase.

EENZIJDIGHEID
In spirituele communities wordt er vaak te eenzijdig gefixeerd op synchroniciteit,
alsof louter een intentie zaligmakend en voldoende is, in plaats van alleen het onmisbare begin van een proces.
Ook heerst veelal het misverstand dat wanneer iets synchroon gebeurt dit per definitie iets goeds zou zijn.
Neen, synchroniciteit is vast een onderdeel van alle schepping.
Uiteindelijk te herleiden tot een centrale intentie die de schepping aanstuurt, de 1bit-singulariteit.

Het is een veelvoorkomend misverstand in conspiracy communities  
dat als er iets slechts gebeurt  dit wel direct aangestuurd moet zijn.
Het synchroniciteitsprincipe laat echter zien dat er zaken kunnen geschieden die niet direct causaal
in gang gezet worden. Dus als er iets gebeurt dit dus niet per definitie een bewijs van directe aansturing is.
Wel van intentie! Waarbij een in werkelukheid belangrijker geachte intentie  andere (beleden) intenties overruled.
Grotesk voorbeeld hiervan is maximaal winstmaken  die de vaak beleden maar ook wel aanwezige
edoch minder belangrijk geachte intentie van met name duurzaamheid  in de praktijk overruled.
Dan krijg je dingen als greenwashing.

De scheppingscyclus.LINK loopt altijd door.
Alles dient in dynamisch evenwicht te blijven. Het leven blijft koorddansen!

ONVOORWAARDELIJKE LIEFDE!?
Onvoorwaardelijke liefde? Jo, klinkt geweldig nastrevenswaardig!
Onvoorwaardelijk is helaas een slechtbegrepen begrip.
Onvoorwaardelijk betekent namelijk: zonder enige voorwaarde.
Wanneer je doordenkt, snap je dat dit al snel niet klopt...

Er is in werkelijkheid namelijk sprake van vele terechte behoeftes en oprechte verlangens.
Die horen bij het menszijn en verdere menswording: bij de ontwikkeling als mens.

Onvoorwaardelijke liefde naar JEZELF toe.
Ben tot inzicht gekomen dat het idee misbruikt kan worden om eigengereidheid en zelfzucht uit te leven.
De paradoxale situatie ontstaat dan dat mensen geloven heel goed bezig te zijn, maar ondertussen...
Onvoorwaardelijk jezelf goedkeuren, mogen doen wat je wil en jezelf allerlei (extra) rechten toebedelen is geen zelfliefde maar zelfzucht.
Een ongezonde vorm van egoïsme. Deze ongezonde vorm van egoïsme noem ik egotisme.
Terwijl de gezonde vorm van egoïsme zelfzorg is.
Gewetensvolle reflectie (als standaard gewoonte) om te bezien wat de (langere termijn-)impact van je doen en laten op anderen, jezelf en de aarde is,
is hierbij de benodigde houding om je leven in betere banen te leiden.
Reflectie is sowieso een onderschat onderdeel van bewustwordingsbevorderingsprocessen.

 Onvoorwaardelijke liefde naar ANDEREN toe.
Naar anderen toe zijn er ook altijd wel allerlei nuttige en passende voorwaardes aanwezig.
Het is zinvoller en gezonder om deze bewuster te zijn en te blijven.
Bovendien scheppen omstandigheden ook allerlei vereisten en randvoorwaardes.
Deze kunnen niet zomaar straffeloos (structureel) overruled worden, door blind een ideaal na te volgen
(hoewel ze soms wel even terzijde mogen/moeten worden geschoven, tesamen met vooroordelen)
want dat leidt uiteindelijk tot allerlei soorten (neven-)schade, uitputting en frustratie-opbouw. Dat komt ervan.
 
Waar dit betoog op uitdraait is het verschil tussen waarde/ideaal en norm.
Dit is een essentieel onderscheid wat te vaak onvoldoende wordt gemaakt.
Wanneer het ideaal je norm wordt, kun en zal je nooit kunnen voldoen. Hier gaat het mis.
Dus wanneer je van binnenuit, of van buitenaf, geacht wordt om onvoorwaardelijk te handelen.

Hierbij hoort het waanidee dat je onvoorwaardelijk wordt door onvoorwaardelijk te handelen.
Het populaire maar waanzinnig overschatte ‘fake it (till you make it)’-principe in aktie.
Het lijkt een shortcut en lijkt makkelijk omdat je dan enkel een regeltje na hoeft te leven.
Dit is alleen de zoveelste variant van blinde gehoorzaamheid, het navolgingsdogma van een slaaf.
Die zit ook in veel religie verweven en wordt gepresenteerd als een verheven daad.

In praktijk leidt bovenstaande manier echter tot (zelf-)ontkenning, uitputting en onvoldoende respect voor allerlei omstandigheden.
Zelfontkenning wordt dan misplaatst beschouwd als het zogenaamde overwinnen van ‘je ego’.
Uitputting (of vaak een laag energienivo hebben) komt door het onvoldoende rekening houden met allerlei gezonde voorwaardes en terechte behoeftes. Dus het niet goed (leren) luisteren naar de diverse stemmen hiervan. Hiermee blijf je gevangen in een onrealistisch zelfbeeld (periodiek/constant flippend tussen narcistisch en minderwaardig voelend) en dreigen vele vormen van destructieve doorwerkingen.

Het ondervinden van dergelijke uitputting, overspoeling en verwarring wordt dan een levensles.
In het geval van narcistische uitleving is het gevolg verdere vervreemding en uiteindelijk eenzaamheid.

Dus, waarde bewustwordingsbevorderingsvriend(in), in plaats van het prachtigklinkende onvoorwaardelijke liefde als norm te bezigen en idealiseren,
is het volgens mij nuttiger en realistischer om te spreken van en te richten op:
“ZO ONVOORWAARDELIJK MOGELIJK”.
En dat is absoluut niet hetzelfde. Een wereld van verschil.
Waarbij het gaat om optimaliseren, niet maximaliseren omdat je dan toch eerder in een uitsloofmodus terecht komt. Het optimaal voldoen
(eerder minimaal dan maximaal dus) aan de voorwaardes van de terechte behoeftes (en oprechte verlangens) van jezelf en anderen
alsmede de omstandigheden, leidt juist tot grotere ontwikkeling van de gewenste onvoorwaardelijkheid (als ideaal, niet als norm).
Maar dit is wel een stuk lastiger zolang dit nog geen gewoonte is. Volgens mij wel hoor.

SOORTEN BEHOEFTES/VOORWAARDES? Wat bedoelt gij! Even een klein brainstormpie:  
Eigen: rust, voeding, sex, sociale steun,,
Anderen: openheid, welke specifieke behoeftes, afstemming op methodes en middelen,,
Omstandigheden: plaats, tijd, specifieke aanwezigen, soort gelegenheid,,

Dit betoog is meer dan een woordspelletje. Wanneer je onvoorwaardelijkheid namelijk als ideale NORM predikt,
dan zul je minder geneigd zijn om al deze soorten voorwaardes de voldoende passende aandacht te geven.
Wat ook veel voorkomt is het ontkennen van de behoeftes en er vervolgens (stiekem) in gaan zwelgen of anderzijds verdraaid uitleven.
Niet gek, zo werkt dat.

Voldoen aan voorwaardes is dus voorwaarde om zo onvoorwaardelijk mogelijk te kunnen handelen.
Grappig he?

MJPA'S MEDitatietjes: deel1.IRRITATIE-MEDITATIE

MJPA'S MEDitatietjes: deel1.IRRITATIE-MEDITATIE

Serie MJPA's MEDitatietjes

In het kader van irritatie-omleiding. Van slachtoffer naar schepper.
Irritatie kan in vele vormen opspelen en een valkuil worden  omdat je aandacht erin meegezogen wordt.
Van kwaad tot erger.
Het is wijzer om de perceptie van een bepaald kwaad te gebruiken als prikkel  om bewust wat anders te doen.

LET WEL: de irritatie zelf is dan geen ongewenst verschijnsel meer. Die behoor je dus niet te onderdrukken,
alleen anders te richten. Dit onderscheid is essentieel. Anders word je een onderdrukt persoon, met afstompgevaar,
dit is schadelijk voor de persoonlijkheid. Als je er tenminste niet in gelooft dat je je ‘ego’ op moet geven... Olala.

Goed onderwerp voor een irritatie-meditatie is voor mij de muilkorf, pardon mondkap.

MUILKORF-MEDITATIE
Muilkorf* op! Geen ontkomen aan?
Ik moet dit soms dragen op mijn werk. In het O.V. wordt er nog immer op aangedrongen.
Kijk als het moet, wanneer het werkelijk nut heeft, zoals in de zorg, dan is het wel een ‘no-brainer’. Zou zeggen dat de zorgvrager dit bepaalt.
Maar wanneer het dragen dubieus is, omdat de kosten groter zijn dan de mogelijke baten, wordt het een ander verhaal.

Wat bedoeld is als hersenspoeling en denigrerend overkomt, is de constant herhaalde opdringende indoctrinerende niet-aflatende oproep
om een mondkap te dragen in het O.V.:
“Het is verplicht om tijdens de hele rit een mondkapje te dragen dat je mond, neus en kin bedekt.”
“It is mandatory to wear a facemask that covers your mouth, nose and chin for the entire journey.”
Of iets dergelijks, diverse vervoerders bezigen varianten hierop.

Wat nu gedaan? Weigeren kan niet altijd. Met tegenzin dragen kan een wissel trekken op  je/onze/de/mijn stemming
en daarmee de geestelijke gezondheid.
Wanneer je niet oppast  dreig je slachtoffer te worden  van grotere irritatie OF vermijdingsgedrag
(om de irritatie uit de weg te gaan), OF nog erger: een automatische acceptatie-modus...  

Een soort mindswitch in: ‘ik accepteer’, het gelaten over je heen laten komen.
Veel mensen luisteren er helemaal niet meer naar, maar dat doen ze door zich af te sluiten,
en dat is schadelijk voor de sociale interactie mensen**

Het automatisch accepteren is figuurlijk levensgevaarlijk: omdat deze houding, door het automatische karakter ervan,
in je persoonlijkheid kan sluipen en daar schade veroorzaken; het beperkt je leven door (gewoontes in) contact met anderen te frustreren.
Wanneer je teveel accepteert, kan dat leiden tot een staat van grotere opgefoktheid  die er op verkeerde momenten uit kan knalluh;
of het leidt tot nog sterkere zelfonderdrukking  en vandaaruit zelfs depressie.

Dit soort shit valt gelukkig om te vormen, te transformeren. Door middel van bewuste MOEITE, een soort ‘meditatie’.
Door dit soort oproepen  aan te wenden als prikkel  om dankbaarheid of compassie  op te wekken in jezelf.

Als dankbaarheids-opwekker: voor wat je nu allemaal ook bent (bvb gezond, relatief vrij) en allemaal wel ter beschikking hebt!!
Dus op het moment van de oproep MOEITE doen je daarop te focussen.
Deze oproep is dan het signaal daartoe. In plaats van jezelf toestaan om je erger te gaan irriteren.

Als compassie-opwekker: door op dergelijke momenten actief te denken hoe het moet zijn om als slaaf (tot-slaaf-gemaakte)
door het leven te moeten gaan. In welke shituatie dan ook, maar dan heel de tijd!
Je kan jezelf aldus trainen in compassie, dus als compassie-opwekker.
Tegelijkertijd train je incasseringsvermogen. Dit is de bonus!

AMBULANCE-MEDITATIE   
Ander aardig voorbeeld van irritatie-meditatie is de sirene van een ambulance.
In mijn buurt kunnen ze er wat van, op lege wegen zelfs, meer eerder hoorde ik deze ook vaker dwars door de stad heen.

De weledele ambulance, het horen van het vaak indringende geluid hiervan, kan ik ook gebruiken om dankbaarheid te bezigen voor mijn gezondheid
of voor de mij ter beschikking staande middelen  om mijn gezondheid  op peil te kunnen houden.
In plaats van mij er rot aan te ergeren en/of afreagerend te gaan schelden ofzo.

Vervolgens kunde er nog een schepke bovenop doen  door ook nog eens dankbaarheid te koesteren dat je de kans krijgt om dankbaarheid te koesteren. Dat gaat dus nog een stapke verder, door ‘het kwaad’ te gaan bedanken. Is voor gevorderden!

Maar dit lukt allemaal niet altijd. Dan is het tijd voor zelf-compassie: oppeppende zelftalk met iets in de geest van:
‘Jaja vriendlief, ik begrijp best dat je hierdoor boos wordt. Ok dat mag ook, toe maar’.
In eigen beheer kun je dit zelfs uitvergroten, even extra boos worden, lekkel uiten!! Hehe, dat lucht op!
Op die manier is er geen mogelijke externe schade naar andere personen toe, bedoel als je op de verkeerde plek je boosheid uitleeft,
kan dat extra problemen opleveren. 

Daarna kun je een dergelijke zelfdialoog vervolgen met het jezelf niet veroordelen  maar aanmoedigen om andere manieren te proberen.
Het is uiteindelijk een kwestie van eerder in (leren) grijpen: want als het boosballetje gaat rollen dan escaleer je sneller,
hoewel dat vaak relatief subtiel kan blijven. bijvoorbeeld met zelfkritiek en eenvoudige negatieve gedachten.
Deze worden dan geïmplanteerd in je geest, weetje.

Dergelijke dingen sharen kan natuurlijk ook in interactie met een ander persoon.
Maar het is handig als je deze niet persee nodig hebt.

++
wanneer je extra durft bij te dragen aan her-hersenspoeling inda openbare ruimte, kun je je verwaardigen
om een alternatieve tekst ten gehore te brengen. Iets als:
“Het is verplicht/ om na ieder beraad/ de notulen van de vergadering/ te delen met de kamer”
“It is mandatory/  that after each Governamental meeting/ the notes are shared/ with the Parliament”
Dit is een afweging, want hiermee verstoor je zelf natuurlijk ook de gewenste stilte...

Aummmmmmmm en over!

Nadere inspiratie en verdere verdieping:
1. “De Tools”, Phil Stutz en Barry Michels
2. “STANDVASTIG”, Svend Brinkmann
3. “De troost van de filosofie”, Alain de Botton

VOETNOTEN
*Wat er grappuig was, is dat niet al te lang gelee, er na enige discussie, een wet aangenomen is  die juist een hoofddoek of bivakmuts verbiedt, met als argument: herkenbaarheid.
Nu kun je beweren: “nood breekt wet”, maar destijds vond men dit blijkbaar dermate zwaar wegen dat die wet aangenomen is.
De nadruk op handhaving van mondkap  zonder dat daar veel opbrengst tegenover staat, geeft ernstig te denken.
Dit is echter louter een politikke voetnoot.

**mondkappen veroorzaken SOCIALE SCHADE doordat contact met medemensen en het lezen van gezichtsexpressie-signalen moeilijker wordt.
Los nog van het afstand houden. En de hersenspoelende oproepen om dat ding te dragen.

in den beginne droeg ik deze

deze ademt toch vrij goed!”

wanneer je goed kiekt  ‘+}”

 

TEGELWERK-21.1

NEEM VAKER EEN TEGELTJE MEE.

Een verse serie TEGELS van de Spirituele Veiligheidsdienst.
Voor in de keuken, op de plee, de agenda of waar dan ook ze passen.
Ook aardig als reactie online!

Hier ga je meer van horen!

dus altijd blijven ademen!

 

kijk, ik zet de tijd s'-avonds uit!

jazeker maar bezin je terdege op het verschil tussen drugs en medicijn!

TUURLEUK!

levenswijsheid van de kapitein!

BETERE MANIEREN!

da snappie wel hee!

een der allerbeste

vanzelfsprekend!

 

jazeker meneer Descartes

tijd moet gemeesterd worre.

zeg eens, luister Boeddha!

of noem je dat liever compassie?

reken maar!

en nou ophouden met je gezeur...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

houd ze in de gaten!

het grootste complot heet LOBBY.

HEEL GOED.

dat is fijn!

ikki herhaal

In aanvulling op de eerdere verzamelingen. 

Alsjeblieft, dankjewelletjes.

;+}

bijna buiten de post gevallen. gerecycled gedicht van mijzelve.

MIJN GEVECHT MET DE KOUDEDOUCHE deel 1

MIJN GEVECHT MET DE KOUDEDOUCHE deel 1
EIGEN KOUDE-TRAINING                            
speciaal voor beginners en licht-gevorderden   

INTRO
“3-2-1: en KOUD”. De switch!
Na een aantal flinke ademhalingen gaat die koude kraan aan: ‘HAAA!!!’.

Begon najaar 2018 met de veelgeprezen wisseldouche. Dus eerst warm, daarna koud afdouchen. Het bleek aardig te doen: heel rustig aan heb ik dit op m’n eigen manier uitgebouwd. 

In dit artikel ga ik manieren beschrijven  om koude te leren aankunnen. Met verslag van variaties. Er zijn vele details.
Er is met name speciale aandacht  voor het jezelf begeleiden  in een persoonluk ontwikkelingsproces.
In plaats van het vaak voorgeschreven navolgen van een kunstje
in de vorm van een regime, dat door forcering  gemakkelijker tegenzin kan gaan opwekken...   

Wisseldouchen, kouddouchen eigenlijk, is de basis van koudetraining.
Bestaand in zowel mildere vormen voor beginners/zwakkeren/zieken,
alsook wat extremer voor meer gevorderden/durfals/gezonde sterken. 

Kom de laatste tijd diverse artikelen tegen met meer aspecten over het wisseldouchen, zie de links onderaan deze kop. Hieruit kun je checken wat aanspreekt, deze geven mogelukke input voor je eigen experiment.

Koudetraining spreekt mij aan. Mijn spirit was geactiveerd, de wens/het verlangen/de intentie  reeds opgewekt!
Vanuit deze aanwezige inspiratie-sparkle  ging ik vervolgens mijn geest voeden  
door serieus leeswerk en geselecteerde filmpies te koekeloeren op You Tube en omstreken.    

Haalde basale informatie uit ”Koud Kunstje”, geschreven door auteur en sportinstructeur Koen de Jong  
met input van Wim Hof. Dat boekske had ik vantevoren op vakantie gelezen. Alsmede”Oerkracht”,  
de NL-vertaling van het boekwerk van de sceptische Carney, Scott die zowel bij de Wim was geweest,
maar ook bij andere ‘guru’s’ weerstandstrainingsmethodes volgde.
Door dit laatste boekie besefte ik gelijk dat onze Wimmert er een eigen mainstream dinges van gemaakt heeft,
met zijn “Wim Hof Methode” (WHM). Zogezegd ‘voor iedereen’,
maar ikkizelf werk voor 2 mensen die een beademingsapparaat benutten, dus dat is grootspraak. 

Tevens is zijn zelfverzonnen (bij elkaar gesprokkelde, sommigen noemen het gestolen) methode,  
ongeschikt voor bepaalde zieken, zie VOOR WIE?/WANNEER NIET!

Wel vormt koudetraining voornameluk een geweldig middel  ter voorkoming van kwalen en terwille van flowverbetering, daar doe ik het voor. Er bestaan echter vele  varianten van ademhalingsmethodes. Een andere selectie daaruit  zou wel eens veel geschikter kunnen werken. Ik spreek mij daarom uit voor meer persoonlijke afstemming!

Het boekje "Verademing", ook geschreven door Koen de Jong samen met de psycheloog Bram Bakker,
gaat over het enorme belang van een ondiepere en vooral trage BASISademhaling. Dit wordt wel aangestipt in "Koud Kunstje" maar daar wordt volstaan met de mededeling dat je eerst dient te ontspannen.

Tijdens het fijnschrijven (redigeren) van dit uitbundige artikel kwam ik het beste beginnersboekie tot-nu-toe tegen: "Start vandaag met ademen", pakkende titel. De schrijvers hiervan zijn wat minder bombastisch qua aard, kwam dit tegen dankzij een verwijzing in een blog. Dit boek schenkt een zeer helder beschreven breder overzicht. Met o.m. aandacht voor houding.

Anyway, overwoog in mijn begin zo’n eendaagse ijsbadtraining te volgen. Maar dat kwam allemaal niet uit.
En achteraf bleek dit niet nodig te zijn voor mij. Zelf een ijsbadje binnen doen kan ook, dit vergt enige voorbereiding.
Verder kun je buitentrainen, dus buiten in koud water gaan. Er zijn nog een paar andere vormen en variaties,
zie verderop onder de kop PROCES.

Van begin af aan  heb ik de genoemde wisseldouche gecombineerd  met 1x per week in de Gaasperplas te gaan. 

Des zomers ga ik daarzo zwemmen, maar in de winter was het vooralsnog te koud daarvoor voor mijn persoontje.
Al is m’n plan het zwemmen  zolang mogeluk vol te houden richting winter, vooralsnog meestal met het hoofd boven water. Ben heden opgeschaald naar 2x per week, wil meer momentum creëren.

Gewoon doen! Daar draait het om, maar voorbereiding is zeker nuttig. Evaluatie is trouwens ook onmisbaar.
Beschouw het als een zegening dat ik deze vermogens kan ontwikkelen.

“KOM MAAR OP!”
Het koud douchen gaat niet echt vanzelf  en velen hebben of ontwikkelen er helaas een aversie tegen.
Dit artikel is bedoeld als bijdrage om geïnspireerden  daartoe te behoeden.
Inzet is zeker vereist, beter te zien als “liefdevolle discipline” zoals ik dit graag benoem.
Deze benodigde goedgeleide inzet  dient mijns inziens te passen  binnen persoonlijk afgestemd flowen/stromen.
Zodoende kun je nameluk pas echt  duurzame eigen gewoontes opbouwen.
Met behulp van wat ik noem GOLFBEWEGINGTRAINING (zie kader).

Ben zelf een laat-startert. Was al een jongere oudere (50+) wanneer ik aanving!
Dit maakt zeker verschil want wanneer ik jongerder was geweest,
dan had ik waarschijnlijk sneller feller extremer  kunnen gaan.
Maar eveneens is de kans aanwezig  dat ik eerder afgehaakt had. Mijn nivo van stabiele toewijding,
alsmede inzicht in opbouwen en handhaving van flows, is meegegroeid met mijn leeftijd.
Ozo.

Methodiek is het belangrijkst, passende variaties voor betere afstemming daarbinnen zijn vaak heel welkom
en TRUCJES kunnen helpen in dit proces; deze staan door de tekst heen geaccentueerd aangegeven, snappie!

Plus een GOUDEN TIP (zie onder PROCES).

LINKS INTRO:
*Wisseldouche kan ook relaxter, door telkens te switchen tussen warm en koud, gewoon snel OP EN NEER
*Strak en fit met wisseldouche
*Koud afspoelen na je warme douche, gewenning in fases.
*Goeie samenvatting van de wisseldouche

MAAR WAAROM?!
Afzien voor de lol? Nee toch!
Dit is inderdaad niet direct voor de leut bedoeld. Maar niet alles wat ik doe  moet mij op een directe manier genot geven!
Ontwikkeling* acht ik belangrijker. 

Eerluk gezegd vind ik koutraining overrated. Het is geen wondermiddel. Wat je vaak ziet is dat iemand vanuit een ongezonde beginshituatie serieus en gewetensvol een bepaald middel toepast en de levensstijl aanpast, waardoor er grote impact en vooruitgang op kan treden die dan aan het gebruikte middel wordt toegeschreven. Terwijl het een samenspel is.

Koudetraining is bepaald niet nieuw, kuurbaden bestaan al lang en de sauna zelfs sedert mensenheugenis.
Er is heden sprake van oplevende belangstelling. 

Je dient het ongemak, de toegediende stressprikkel als gevolg van kou, te leren omvatten.
Toch ontvang ik wel degeluk tevens genot, dat is zeker niet onbelangrijk.
Soms, maar niet altijd, tijdens de inspanning, dit is dan direct gratis genieten.
Voorts als bonus, na de inspanning. Dan ontvang ik geregeld de rush van levendige prettige tinteling,
je voelt je bloed stromen. En het is zalig om des avonds na een intense zwembeurt in koud water na te gloeien op de bank.

Dit onthoud ik! Het lijkt erop dat dit steeds meer toeneemt, nu ik geleerd heb hierop te letten.
Door met regelmaat koud te douchen  wen je aan goedgeleide koublootstelling, waardoor je in de winter standaard beter met kou kan omgaan. Prijs mij gelukkig dat m’n verwarming nooit aangezet hoeft (maar ok, soms wel met een extra trui aan in de winter), dat is stukken gezonder voor de longen.

Kouddouchen schenkt fysieke, geestelijke en emotionele waarde. Op langere termijn met name.
Natuurlijk is het geen wondermiddel, aangezien die niet bestaan.
Het gaat meer om opbouwen van waardevolle ondersteunende gewoontes.

FYSIEKE TRAINING
Koud douchen activeert. De bloedvaten en de bloedsomloop worden getraind.
Je ‘schrikt’ rr goed wakker van: energie wordt opgewekt, veerkracht gestimuleerd.
Het is verschrikkelijk goed voor het lichaam, tenminste wanneer je het goed uitvoert.
Het bloed trekt zich gedurende de koudeprikkeling terug  waardoor organen tijdelijk sterker worden doorbloed.
Het immuunsysteem krijgt volgens de geschriften een boost.
In vele blogs worden bepaalde vermeende resultaten van onderzoeken netjes nagepraat:
over aanmaak van witte bloedlichaampies en het rondpompen van lymfe; voor mij is dit niet te controleren.
Je voelt je fit, that’s it!

Er wordt gesteld dat je sneller herstelt. Omdat door de activiteit  die door de stress van kouprikkeling wordt opgewekt,
ook afvalstoffen beter worden afgevoerd.

Onder meer in het boek “Koud Kunstje” wordt geopperd dat er bij koudetraining  sprake kan zijn van een speciaal soort vetverbranding, kijk maar na!  Echter je voedingspatronen hebben daarop ook grote invloed, evenals je standaard ademhalingspatronen (dus buiten directe bewuste training daarvan om).

HELDERDERE GEEST
Ja, kouddouchen zorgt voor focus. Omdat door de opgewekte koudeprikkeling de geest leeggemaakt wordt,
je kan dan even nergens anders meer aan denken. Probeer maar!

"Het binnenkomen van zintuiglijke indrukken neemt de plaats in van inwendig gebabbel"

Deze focus kun je vervolgens voeden  met passende porties  mentale training.
Focus is ook 1 van de 3 pijlers van de Wim Hof Methode. De andere 2 zijn koudetraining en ademhaling.
Ik heb mijzelf aangeleerd de dag te beginnen met koud douchen  en direct erna aan de slag te gaan
met wat voor mij op die dag het belangrijkst is, dit heet: “kikkerslikken”.
Dit momentum benuttende.

Je bemerkt gaandeweg meer geestelijke helderheid, wanneer je dit proces aangaat.

Opgeruimd en “ready to work”. Maar daar dien je dus wel wat voor te doen he.

BETERE STEMMING
De basale verbetering van je algemene emotionele gemoedstoestand sluipt er gaandeweg in.
Deze is een natuurlijk gevolg  van het volgen van een passend proces, het bij voortduring uitvoeren.
Maar in feite van je algehele levensstijl.

Soms is er dan die directe zegening van de hartjubel.
Ken je dat gevoel? De emotionele impact van een soort opspelend aanwezig ‘hartorgasme’.
De positieve stemming kan ook gesterkt worden  door oprechte dankbaarheid te koesteren.
Of, klinkt wappie maar het werkt, door te gaan staan lachen tijdens het kouddouchen. 

VOETNOOT
*”Ontwikkeling” > “direct genot”; gerangschikt in mijn volgorde van prioriteiten; “interessant” is voor mij ook waardevoller dan alleen direct “leuk”
en “gezond” staat voor mij boven alleen direct “lekker”. 

LINKS WAAROM:
*de kracht van kou  is trouwens officieel gezond!
*is koud douchen gezond: 11xvoordeel
*Challenge: waarom koud douchen?


VOOR WIE?
Voor vrijwel iedereen. Gezonde voorzichtigheid is daarbij voorwaarde. Voldoende lef ook!

Veel zieken kunnen er toch baat bij hebben.
Alleen bij sommige ziektes en ongemakken is het oppassen geblazen, zie: WANNEER NIET!

Als je strakkies als ‘kwetsbare oudere’ graag naar een verzorgingstehuis wil gaan, dan zeg ik:
‘pas op, niet doen hoor die koude douche, neen want die is heus te naar.’
Echter tegen degenen die meer intens willen leven, krijg ik de neiging om analoog aan Wim Hof te brulluh:
‘kom op mothersuckers!’. Maar alleen een welgemeend: “KOM OP!” voldoet ook welletjes.

Niet voor watjes? Er zijn ook zat vrouwen, oudere mensen en zieken die dit beoefenen. Waaronder mijn bloedeigen moedertje van 83 jaar. Zij is er onlangs mee begonnen, wist even ampertjes wat ik hoorde. Natuurlijk afgestemd.
Mensen gingen het haar gelijk afraden, maar gelukkig is ze eigenwijs zat om dit in haar eigen flows
verantwoord toe te passen. Zij plukt vruchten van een sober leven  en woont nog steeds zelfstandig.

Als je oud, heel jong, zwakkerder of overgevoelig bent, hoef je het niet persee iedere dag te doen.
Kan bijvoorbeeld om de dag, of hoe het in je eigen levensstroom passend is!
Koud afdouchen kan ook heel kort. Als je maar goed ademt!!

Gezonde sterke mensen en gevorderden kunnen uiteraard juist wat extremer gaan.
In die gevallen is dit absoluut aan te raden. Dat houd de gewoonte levendig en dynamisch nameluk.

WANNEER NIET!
Voor zover ik momenteel weet  is er alleen bij ademhalings- en hart-ziektes sprake
van speciale voorzichtigheid en voorzorg. Anders ga je ‘rennen met een gebroken been’.

Over astma verschillen de meningen en ervaringen. Wanneer er hierbij sprake is van hyperventilatie
dan dient die eerst genormaliseerd te worden.
Een lichte vorm van hyperventilatie komt overigens veel voor  in onze opgejaagde maatschappij...
Om dit op te lossen moet je beter UITademen.

Bij Lyme, vermoeidheidsziektes, reuma e.d. KAN koudetraining helpend ondersteunen.
En goedgedoseerde regelmatige afgestemde juiste ademhalingsbeoefening zeker.

Wijs kiezen en goede regelmaat hanteren  zijn echter vaardigheden en helaas geen vanzelfsprekendheden.
Mensen met ziektes bezitten vaak ook geestelijke patronen/gewoontes die niet erg sporen
met wat beter passend voor hen zou zijn. Vandaar dat speciale aandacht daarvoor  essentieel kan wezen.

Bij specifieke spierkramp is extra oplettendheid vereist. Omdat kou tot meer verkramping kan leiden.
Op dergelijke plekken lijkt wisseldouchen nuttiger.
Bij spijsverteringsmoeilijkheden wordt aangeraden om te wisseldouchen op de buik zelf, niet enkel koud.

Vanuit zijn eigen ervaring en spirit van enthusiasme dacht Wim Hof een ‘missing link’ in de speurtocht
naar meer algehele gezondheid  gevonden te hebben  met koutraining. Dit is bij nader inzien relatief.

Het is inderdaad een feit dat koutraining de lichamelijke weerstand kan op peil kan houden of vergroten.
En de geest laten verstillen  wat bij allerlei vormen van stress heel erg waardevol is.

Zelf ben ik van mening dat juiste ademhaling(-soefeningen) belangrijker zijn.
Maar tijdens  koutraining kun je die ook toepassen.
Toch zal koutraining niet voor iedereen werken, er wordt doorgaans veel te makkelijk gebruld dat iets ‘voor iedereen’ is.

Zonnebaden, slaap, beweging, sex, ademhalingsbeoefeningen, sport, dans, yoga, reizen, lezen, gesprekken, muziek, zang, voeding, natuurlijke medicijnen  etc. zijn allemaal potentieel belangrijke onderdelen  van leefstijl.
En dit alles bestaat in extreem veel vormen.
Via ieder van deze onderdelen van het leven  kunnen bepaalde complicaties opgelost worden.
Er bestaat een overvloed aan natuurlijke geneeswijzen. Per mens en per periode verschillen accenten.
Selectie hieruit en gebruik ervan is mijns inziens zeer persoonlijk.

Waarmee ik wil zeggen dat het mogelijk weinig zinvol is  om jezelf een kouderegime op te leggen ‘omdat het gezond is’. Pas daarmee op want voor jou is het wellicht niet zo.
Omdat andere manieren van leefstijlaanpassing die je -in eerste instantie- meer aanspreken  vanuit dergelijke inspiratie waarschijnlijk belangrijker zijn!

Echter als de kou je trekt: DOE HET gewoon, gewoon doen. Op passende wijze.
Want koutraining is wel zeer direct en dat kan een groot voordeel zijn  wanneer je het aankunt en aandurft.
Mens durf te experimenteren.

LINKS VOOR WIE?/ WANNEER NIET!:
*twee vormen van hyperventilatie
*KOEN VERGELIJKT
*WHM en Buteyko bij ziekte

KADER  WIM HOF
Alras besefte ik dat Wim H. een beest is; in bezit van een zooi records. Daarmee bemachtigde hij de geuzennaam: “ijsman”. Waar ie apetrots op is.
    
Hij begon jong  met de kracht en het enthusiasme  van een oprechte wereldverbeteraar.
Zag een oud filmpie van hem  bij het illustere programma Paradijsvogels, zowaar!

Onze Wim is een extreem gedreven man. Scott van “Oerkracht” noemt hem een  “profeet/dwaas”,
de man gaat er vol voor op excentriekrachtige manier. In eerste instantie is ie echter meer een  topsporterstrainer. Meneer staat er gaarne mee op de foto.
Maar dat maakt hem, vind ik, minder geschikt  voor afstemming op beginners of zwakkeren.
Aangezien hij daar niet vandaan komt, dat is niet zozeer zijn directe ervaring.

Zijn zwakte is  dat ie ernaar neigt te pretenderen ‘iedereen’ te kunnen helpen. Wim Hof is behebt met een gurucomplex met daarbij een stukske grootheidswaan
dat hij de wereld gaat redden  met zijn methode. Wim Hof kan een hoop maar wil teveel denk ik, al lijkt ie laatst wat gematigder te zijn geworden.
Wel een echt mens, sterk en dapper ook, dat kun je van tevelen helaas niet beweren.

De kracht van zijn razende enthusiasme is soort van onstuitbaar. Hof bezit de gave  om mensen te inspireren en mee op sleeptouw te nemen.
Hij heeft zelfs meermaals de Kilimanjaro te Kenia bedwongen, samen met een team van volgelingen  met ziektes waaronder hartaandoening, M.S. en kanker.
Met behulp van zijn Wim Hof Methode (WHM) vooraf  in combi met bepaalde specifieke (weer andere) ademhalingsbeoefening terplekke
ter voorkoming van hoogteziekte. Waarvoor hulde!

Het blijkt dat de aanbevolen ademhaling binnen deze Wim Hof Methode (WHM) gebaseerd is op bewuste hyperventilatie: het adempompen  om zuurstof te laden. Arbitrair door hem geselecteerd, afkomstig uit de veelvormige yogatradities van Pranayama. Deze manier is wel degelijk zinvol  alvorens prestaties te leveren.
Maar absoluut niet iets om constant te lopen doen!

In de loop der tijd heeft Wim zeer veel geëxperimenteerd, waardoor ik dacht: ‘nou, dat kan ik ook hoor!’.
Je kan je wellicht voorstellen waar 2 jaar doelgericht experiment toe kan leiden.
De WHM als geheel  heeft mij nooit helemaal aangesproken, heb van begin af aan mijn eigen experiment gevolgd.
Er is terechte kritiek uitgeoefend: die is niet mis, maar soms meer muggenziftend, zie de links.

Inmiddels is er heel wat onderzoek verricht. Eerder werd gedacht dat Wim Hof een uitzonderlijk mens was.
De grap is dat hij een tweelingbroer heeft, waardoor bepaalde genetische factoren kunnen worden kortgesloten.

Geloof persoonlijk in wat ik “gezond voorzichtuig” noem. Met gestage opbouw gericht op langere termijn.
In plaats van stomweg  een standaardmethode met een voorgeprogrammeerd regime  na te volgen. Of je te verliezen in teveel maximaal gaan.
Persoonluk afgestemd is mogeluk beter, al is de daartoe benodigde experimentele instelling  niet per definitie direct voor iedereen weggelegd,
aangezien goedgericht experimenteren  een vaardigheid is. Zie het kadertje verderop.
Wanneer je enigzins conformistisch bent ingesteld, is het op een veilige wijze navolgen  zeker zo handig, aangezien je ergens dient te beginnen!

Er is heden een nieuw boek van Wim Hof gearriveerd.
Hierin zijn begeesterd geschreven levensverhaal, een overzicht van gedane onderzoeken met persoonluk commentaar.
Hij schrijft dat ie 25 jaar lang de hele winter door in buitenwater zwom. Dat zal je leren!
Het boek gaan over ZIJN methode vanzelfsprekend EN met meer aanvullende maniertjes/trucjes om kou te kunnen weerstaan. Ook details voor gevorderden.
Leest lekker enne is de moeite waard. Ga er zeker wat uithalen: inspiratie, oefeningen en details.

LINKS KADER WIM HOF:
POSITIEF OVER METHODE:
*ALGEMEEN OVERZICHT
*kort verslag van deelneemster
*reclame van een trainer
*Fysieke voordelen Wim Hof Ademtechniek
KRITIEK OP METHODE:
*The Wim Hof Mouth-Breathing Hyper-Ventilation Method
*Hajo’s ervaringen en inzichten
*BERGAF MET WIM HOF
*verslag van een bezoeker van Wim Hof Method Workshop.

PROCES
Zoals gezegd is en blijft wisseldouchen, kouddouchen eigenlijk, de basis van koudetraining.
Buiten in koud water gaan is zeker in de winter fantastisch, de zee is het allerbest,
dit kan die totalitairdere tintelrush geven. Indien verantwoord uitgevoerd!

Je handen/voeten  in een bakje met ijswater houden  is een aanvullende methode.
Dit staat beschreven in “Koud kunstje”.
Wordt warm aanbevolen  voor mensen die snel last hebben van koude klauwen en bevrozen poten.

Er bestaat tegenwoordig zogeheten Cryotherapie. Dat duurt ook maar een paar minuutjes. Nadeel is dat het geld kost en je moet specifiek naar die locatie toe.

KOP-ONDER-DE-KRAAN
Dit is de beloofde GOUDEN TIP.
Korte directe koutraining! Zo gepiept! Kan snel tussendoor en dat is prettig.
Behalve natuurlijk wanneer je een ingewikkeld kapsel bezit...

Voor mij een perfecte ‘opwarmer’ bij de start van een thuiswerkflow, je kan dit ook uitvoeren als afsluiting  of tussendoor even. Doe dit tegenwoordig  direct wanneer ik uit bed kom: “Goeiemorgrrom!”

Wake up! Gewoon je hoofd een minuutje ofzo  onder de koude kraan douwen.
Ja daar waar de meeste mentale stressopbouw en overbelasting plaatsvind. Met ademsteun: volledig in en uit.
Je kan variëren met de straalgrootte, alsook met de precieze plek waar je de straal richt.
Bijvoorbeeld op een bepaald punt bovenaan de nek, net onder de schedelrand.
Alleen je gezicht met koud water plenzen  kan ook.
‘Zelf verzonnen’. Voorwaar ik zegje: “dit is geweldig!”. Met lekkere handdoek onder handbereik.

Schonk mijzelf met kerst een ijsbad van 20 minuten.

IJSBAD BINNEN
Of binnen in een ijsbad. Ga dit voortaan zelf sporadisch uitvoeren. Overwoog om hiertoe een vrieskist te kopen.
Maar je kunt gewoon pakken ijsblokjes uit de supermarkt in een ligbad(je) mikken, dat is niet zo duur:
voor een paar euro’s ben je daarmee klaar.
Toch is het buiten meestal heftiger. Omdat het water daar beweegt en de buitenlucht vaak kouder is.
Gemerkt dat in de winter kouddouchen heftiger is dan een ijsbad. In de zomer is het andersom.
Wegens de watertemperatuur.

BUITENTRAINING  
Buiten in koud water gaan is een andere component van koudetraining.
Stilzittend of zwemmend: dat laatste is wel kouder hoor.
Zomer of winter maakt ook hemelsbreed verschil in watertemperatuur.

De buitentraining kan leuk zijn, al is dat aspect voor mij niet verplicht,
zodat ik daar niet automatisch afhankelijk van ben!
Ga gewoon, dus soms met een zonzegening, soms inclusief een straffe wind: hoeiii;
je kan alleen gaan of samen. Oef!

Ik ga vrijwel altijd eerst rrrennen. Dat werkt opwekkend  en zorgt voor de gewenste opwarming.
Hierbij wordt het adempompen al geactiveerd. In buitenlucht, yes!
Tijdens het rennen strip ik mij gaandeweg van bovenkleding.
Mijn eigen koukracht-methode.

Het basisprincipe blijft: volledig in  en ook goed uitademen. Ik richt mij tegenwoordig op langer uitademen,
wanneer dit lukt. Dat kun je doen met hulp  van allerlei ademhalingsritmes.

Voer verder vooraf en ook tussendoor wat exercises uit: kniebuigingen en opdrukken zijn geschikte buitenoefeningen.  
Ren trouwens liefst op gras, pak daarbij graag wat rondjes op blote voeten  voor meer natuurcontact. 

Dan het water in! De geliefde Gaasperplas in mijn buurt is m’n favoriete zwem-/duikplek.
Vlak ervoor ga ik door een directe ademhalingsoefening te doen  nog eventjes directer zuurstof laden.
Helemaal in- en helemaal uit-ademen, de gecontroleerde soort hyperventilatie als oppepper.

In het water aanbeland ga ik juist richten  op vertraging van ademhalen. Wanneer ik stilzit.
Met zwemmen geldt volgens mij qua ademhaling  volgens mij hetzelfde als voor rennen.  

In de winter bij echt koud water  ga je vaak vanzelf eerst heel snel ademen, het is toch een soort schok (de switch),
een ongemakkelijk moment. Het blijft de kunde  om in ieder geval zo spoedig mogelijk  weer de ademhaling te vertragen.
Hierdoor word je superzen.

Of je in het water beweegt  maakt best veel uit. Wanneer je stil blijft zitten  vormt zich namelijk een iets warmer beschermend, isolerend laagje water  om je lichaam heen. Plus kopje onder gaan maakt bij koud water vrij veel verschil!
Richting winter zwem ik vooralsnog met m’n hoofd boven water.

Wind buiten maakt het fiks kouder, vooral wanneer je nat uit het water komt. Heb daarom grote badhanddoeken,
ga er voortaan 2 meenemen of die hele grote proberen te scoren.
Sinds kort bezit ik neopreen handschoenen en voetschoenen.
Want handen en voeten geraken als eerste verkleumd  en kunnen in het proces van weer doorbloed worden  
pijnprikkels gaan produceren. Het heeft geen nut om de halve dag met bevroren poten te blijven banjeren.

MILDERE VORMEN
Er zijn lichtere vormen van koutraining in het dagelijks leven. Je kan de verwarming uitzetten.
Bij mij is het in de winter soms 13 graden. Dan kun je in een Tshirt gaan zitten. Heel simpel maar basaal.
Het went, het went.
Kwam hierop doordat ik tattoos op m’n armen had laten plaatsen in wintertijd.
Terwille van betere genezing dien je deze niet af te dekken, ze moeten bloot blijven. Dus moest m’n extra truien uittrekken, de omstandigheden noopten ertoe. In de winter buiten fietsen is natuurlijk ook koutraining!

PERSOONLUK PROCES versus REGIME
Persoonluk proces  gaat over het systematisch stapsgewijs opbouwen.
Met respect voor de eigen grenzen  vanuit helder bewustzijn van je beginsituatie en (mogelukke) flow van het moment.
Aansprekend inspirerend  en tegelijkertijd  serieus realistisch.
Op die manier valt de uitdaging van (liefdevolle) discipline op z’n plek,
alsook het genieten van je comfortzone; deze zijn en blijven beiden belangrijk!        
Leren om het eigen lichaam te voelen  en zelf de geest te kunnen begeleiden, daar gaat het om.

Een regime volgen kan ook. Dat is een soort algemene methode  die door anderen verzonnen is.

Wanneer je niet goed weet waar te beginnen is dit wellicht een magistrale mogelijkheid
om kennis te maken. Je doet tenminste wat, je begint en dat is winst.
Het blijft de kunde en eigen verantwoordelijkheid  om dan een passend regime te selecteren.

COOL CHALLENGE
Dit project, gekoppeld aan een onderzoek, hield in dat zichzelf aangemelde deelnemers  
gedurende 1 maand lang  elke dag koud gingen douchen volgens vastgesteld protocolplan. Tenminste: 3 van de 4 groepen,
want 1 groep douchte welgeteld 0 seconden koud, dit was de controlegroep.
De andere groepen respectievelijk 30, 60 en 90 seconden. Iedere dag, zonder variatie...
Het ging om gezonde onervaren deelnemers tussen 18 en 65 jaar oud.  
Tevoren was ¼ van het aantal aanmeldingen al uitgeselecteerd, dat is niet mis. Na 3 maanden was de laatste vragenronde.

Ik vermoed dat nogal wat mensen afhaken  bij en na deze uitdaging,
volgens mij omdat het ‘algemene’ standaardproces te geforceerd voor hen is.  
Het wordt dan uitvoeren van een regime dat eerder tegenzin op gaat wekken...

Inderdaad meldden de resultaten liefst 20% uitvallers  tijdens de test van 1 maand.  
En dit betreft mensen die het zelf graag wilden proberen he. Ik vind het veel.
Na 3 maanden was iets meer dan 60% der onderzochten  nog steeds aan het kouddouchen
en wilde 90% hiervan daarmee doorgaan.

Bij presentatie van resultaten wordt vaak aandacht gevestigd op uitzonderlijkere succesgevallen,
maar hoe zit het met de hoofdmoot?
Een dergelijke challenge kan wel degelijk een waardevolle kennismaking zijn, maar kan ook weerzin creëren.
Een beter passende persoonlijk afgestemde wijze  zou meer resultaten op langere termijn op kunnen leveren.
Verder is deelname aan een dergelijk traject natuurlijk mogelijk een sociale steun.

Er is geen sprake van  dat koudetraining alleen maar om discipline gaat  en al helemaal niet over zelfkastijding.
Belangrijk is om niet te forceren, geen overmoed dus, maar eveneens niet alleen in je comfortzone blijven hapereh.
Als je het goed doet  heeft kouddouchen dus geen ruk met zelfkastijding te maken; wel met goedgericht aangaan
van confrontatie. Wanneer je forceert, jezelf overruled, kan aversie het gevolg worden. Je kunt te ver gaan!
Maar je kunt ook te weinig doen... en dan door het ervaren van gebrek aan resultaat ermee kappuh.

Je overwint gaandeweg de kou, je leert te incasseren.  
Door de moeite te investeren  om afgestemde methodiek te volgen  krijg je het niet echt koud nameluk!
De koude wordt tegemoedgetreden  als een gezonde uitdaging  om te gaan beheersen.

OPWARMING is heel belangrijk bij koudetraining, essentieel zelfs!!
Door middel van afgestemde fysieke inspanning vooraf, door bepaalde ademhalingsbeoefening  en/of
zelfs door visualisaties: het direct werken met geestkracht.
Voor uitgebreidere beschrijving van deze elementen ter opwarming zie verderop bij:
MANIERTJES OM KOUDE TE LEREN TROTSEREN. 

Kouddouchen als basis van koudetraining dus.
Dit proces van kouddouchen valt binnen mijn ervaring onder te verdelen in 3 FASEN.


FASE1: koud AFDOUCHEN (1.warm 2.koud)
De originele wisseldouche. Ge begint met normaal warmdouchen. Aan het eind daarvan ga je koud!
Zolang je het zonder echt forceren volhoud. Kan enige seconden zijn! Of een halve minuut. Hele minuut. Langer?
Er bestaan allerlei varianten:  
dat je tussendoor telkens eventjes koud gaat, een aantal seconden, volgens bepaalde patronen/ritmes.

Je kan hierbij variëren met de ingemixte hoeveelheid koud water. Dat is ook een TRUCJE.
Zelf heb ik dit nooit gedaan, bij mij is het gewoon warm(er) of helemaal koud. Geen gedraal.

Het blijft toch altijd weer even die SWITCH maken: die overgang naar koud is een stressprikkel.
Dit gegeven kun je beter simpelweg accepteren. Jazeker! "Kom maar op".

Dus zodoende leer je beter met een goedgedoseerde portie stress om te gaan.
Langer aan kou blootgesteld worden  geeft je lichaam ook weer extra trainingsstress, dus positieve stress  
mits juist gedoseerd.

Onthoud  dat het evenzeer discipline kan vergen  om soms minder te doen...
Als je de neiging hebt om (bij tijd en wijle) teveel te pushen, dan kun je inplannen om niet altijd zo lang als je kan koud te douchen.

TRUCJE
Voor het kunnen aankunnen der koude  is het (geleidelijk) opvoeren van de warmte
(niemand douched met alleen heet water, dat is onmogelijk), een middeltje om beter kou te kunnen weerstaan.
Zodat je de situatie oproept dat je daarna blij bent  dat de kou aanmag!

Er bestaat een nog mildere variant. Wat een spirituele zuster van mij ‘een borreltje’ noemt.
Dat is een beker koud water over je borst gieten terwijl je onder de warme douche staat of in bad ligt.
Toch eventjes die kleine koudeprikkel, een verademing!

Waar blijft de tijd?
In den beginne lette ik weinig op de tijd. Echter de trainer in mij  suggereerde om ook te gaan experimenteren  
met een bepaalde tijdsduur van het warmdouchen, dit ging ik aldus gaandeweg korter doen.
Soms langer, soms korter, soms zonder op de tijd te letten. En eveneens geleidelijk aan  natuurlijk langduriger koud.

FASE2: BEGINNEN met kouddouchen (1.koud OF 1.koud 2.warm 3.koud)
Het geschiedde na een klein halfjaar. Stond nakende onder de douche en de warm deed het op dat moment niet.
Dacht: ‘fop it, ga het gewoon gelijk doen!!’ 

Begon op dat moment dus met koud, 1 minuut, en dat beviel best. Die manier kwam toen ook in m’n repertoire.
Bleef dit afwisselen met FASE1, dat was op dat moment  mijn comfortzone geworden.
In plaats van dit ALLEEN KOUD middels een regime  standaard te gaan handhaven,
volg ik mijn eigen flows  met daarbij een mogelijke extra variatie  door koud-warm-koud in te voeren.
Dus koud beginnen en daarna FASE1 eraanvastplakken. Is chiller!

Alleen koud douchen is zo gepiept. De snelle opfrisser alvorens je werk!

Overigens ga ikke soms, 1 of 2 maal per week, na mijn werk ’s-avonds in een warm bad.
Puur om te relaxen! Dat is ook onmisbar.

Verrukkelukke variatie is wat ik noem de DRIETRAPSRAKET: koud -warm- koud -warm- koud.
Meestal van kort naar lang. Dus bijvoorbeeld eerst 1 minuut koud, daarna weer even heerluk heet;
daarna 2 minuten koud  en dan wederom hotter-than-hell, met tot slot de koufinale.
Maar je kan ook de 2e keer koud  als maximum pakken. Je kan het ook zonder tijdslimieten doen.
Check het zelf! Experimenteer er naar hartelust mee, er zijn velevele varianten mogelijk.
Kijk wat past en werkt. De drietrapsraket neemt meestal wel wat meer tijd, dus misschien geschikt voor langere dagen, wanneer het uitkomt. Als ik meer moe ben  dan is dit ook vaak weldadiger.

FASE3: LANGER alleen koud douchen (1.koud.>)
Vergelijkbaar met buiten zwemmen, in zwembad of zee. 

Ben na afgelopen voorjaar in deze FASE3 aangekomen. Heel stapsgewijs opgebouwd.
In FASE2 ging ik dus soms, geleidelijk aan, alleen koud douchen. Telkens die minuut pakkend.
♫Met de stopwatch om de pols♪. Vervolgens sporadisch 2 minuten.
En in de vorige winter een kleine challenge van 3 dagen achtereen  3 minuten alleen koud.
Vervolgens flowde ik telkens weer terug. Zie ook het kader over GOLFBEWEGINGTRAINING.

Dit vroege voorjaar, na een intense* zwembeurt in koel buitenwater, besefte ikki dat ikke ook een stuk langer alleen koud kan douchen.

Gewoon doen, wanneer de tijd daar is tenminste, mits je erin kunt flowen.
Want forceren werkt tegen, dat weetje.
En daar sta je dan, na zo’n 1,5 jaar vrijwel dagelijks een koude douche te pakken,
er ineens een vol kwartier lang ALLEEN KOUD onder, te spacen in de stilte.
Dat gaf wel eventjes een kickske.

Gaandeweg kan de lengte aldus opgevoerd worden. Houd het persoonluk he!
AFWISSELEN mag  want het hoeft niet altijd zo lang mogelijk! Acht het zelfs beter om expres terug te schakelen, terug naar je eigen comfortzone. Vast voorbereidend op een volgende uitdaging!
Zo wordt een gewoonte namelijk gestabiliseerd.
Discipline is ene onmisbare factor, maar dient aangewend te worden  
binnen persoonlijk passend flowbeheer. Hoezee!
Middels de genoemde maar nog niet beroemde GOLFbeweging-training.

Herken deze fasens eerlijk gezegd achteraf, deze waren bij mij  geen vooropgesteld straf plan.
En kan zeker anders, deze methode is geen blauwdruk voor hoe het zou moeten.
Mijn centrale intentie is, was en blijft: ONTWIKKELING.
Stapsgewijs is daarbij heel veel zeer belangrijk.
Ter voorkoming van opbouwen van aversie.

VOETNOOT:
*had er tevens mee te maken dat ik de coronastress gebruik  als prikkel voor meer gezonde discipline

LINKS PROCES:
*Natuurlijke Linda doet mee:
*New Scientist over de cool challenge, met blog               
*OFFICIEEL ONDERZOEK

DE WAARDE VAN GEWOONTE
Opbouwen van ondersteunende gewoontes. Dat helpt!
Terwille van bijvoorbeeld meer gezondheid  in een brede definitie.
In eigen beheer. Heerluk, eigen baas zijn.

GEWOONTES STROOMLIJNEN JE LEVEN.
In den beginne beoefende ik het kouddouchen nog niet iedere dag, wel een paar maal per week.
Maakte kennis. Nam deze tijd. Maar alras ging ik de uitdaging aan  om dit iedere dag  uit te gaan voeren.
Omdat ik voordelen bemerkte, dus vanuit die feedback.

COMMITMENT? Afspraak met mijzelf!
In zekere zin maakt dit het proces makkelijker, omdat je dan daarover  geen keuze meer hoeft te maken.
Die drempel is dan bij voorbaat al geslecht. Mijn afspraak was simpelweg: in de ochtend kouddouchen,
met inzet voor passende handhaving.

Dus in voor- en tegenspoed.
Want als je persee zin moet hebben  dan stel  je je afhankelijk op  van het direct aanwezig zijn van voorspoed.

Tegenzin kan ondervangen worden door het creëren van flow. Met inbegrip van acceptatie
en gebruikmaking van de normale neerwaartse gang van golfbewegingen binnen je flows. Ziezo!

Inclusief voldoende uitdaging (bijvoorbeeld op een vroeger tijdstip  of langer koud douchen)
-middels liefdevolle discipline-
EN, dat wil ik nog eens ‘stressen’  toch voldoende comfortzone, zodat je relaxed lief blijft voor jezelf! 

Deze dynamiek houdt de boel aangenaam zat.
Zodoende kun je zelfs, betreffende koudetraining, op den duur structureel van de kou leren te genieten;
je ontwikkelt je weerstand, hebt er minder last van.
Warm blijft vanzelfsprekend ook heerluk, ik stel dat afwisseling  meer diepgang in de ervaringen schept.

Ontwikkeling is gebaseerd op voortdurende regelmaat. Had ik al gemeld maar velen vergeten dit zomaar.
Initiatief nemende om je flows te volgen, deze begeleid uit te bouwen. Op en neer.
Bij voorkeur als een soort golf.
 
Dus beter geen ‘alles of niets’: een regime is alleen voor echte beginnelingen (die anders misschien helemaal niets doen). Opbouwen van werkelijk duurzame eigen gewoontes is iets anders dan het (na- )volgen van een star plan ‘voor iedereen’, bedacht door een ander. Dat gaat dan vaak even een tijdje goed en daarna kappen velen er weer mee.
Anderzijds kan een voorgeprogrammeerde manier (tijdelijk) een houvast geven.

GOEDGERICHT EXPERIMENTEREN  dient om je ontwikkeling  zelf te leiden en te stroomlijnen.
Niet te wild, niet te tam. Je gewoontes constant blijven bijsturen. Gedreven en relaxed tegelijk.

Vanuit realistisch persoonluk passend ‘master’-plan.   
Inclusief voortdurend geplande korte evaluatiemomentjes  om je planning te finetunen,
steeds weer doorstromend aan te passen.
Zo ging ik onlangs, na een opgelopen koublessure n.b. weer wat terugschakelen. Niet persee iedere dag douchen.
Maar blijf de koutraining toepassen voordat ik ga werken.

Die feedback bijhouden dus, ik noteer mijn inspanningen  op een speciaal kalenderblad.
Dat is zo gepiept. En stukjes tekst rangschik ik onder EXERCISE in een dagboekie.
Dan kan ik teruglezen ter evaluatie en verbetering.

Jezelf leren ‘lezen’ = je lichaam voortdurend voelen, bijvoorbeeld ook middels een bodyscan-oefening,
alsmede begrijpen en vandaaruit zelf begeleiden  is een vaardigheid die past bij de nieuwe tijd.
Je zou kunnen zeggen dat dat een vorm van  een NIEUW NORMAAL is!

deel2

deel2