SERIE SPIRITUELE SNACKS door MJPA
FAKE IT UNTILL YOU MAKE IT?!
Een populair gezegde/concept luidt: “Fake it untill you make it” = ‘Doe alsof totdat je het bent.’
Dit is te beschouwen als aanmoediging.
Het idee is dat je door die identificatie het gewenste ook (eerder) gaat belichamen.
Maar klopt dit altijd? Volgens mij is er een essentieel maar veelal verontachtzaamd verschil tussen:
*A. iets tegen jezelf zeggen om jezelf aan te moedigen en op te laden door identificatie.
*B. iets bij voorbaat als identiteit naar buiten toe uit te gaan (willen) dragen.
Deze verschillende manieren zal ik achtereenvolgens behandelen in mijn gedachtenwereld en door m’n toetsenbord, respectieveluk als:
A. GEWENSTE IDENTIFICATIE B. GLAD IJS
Daarna volgen C. NARCISME, D. TEGENGIF en E. CONCLUSIE
´Faken´ heeft een mogelijke functie. Dit’s de gewenste identificatie onder A. Bij B. wordt het glad ijs.
Je kunt bijvoorbeeld immers een heel geschikte kandidaat zijn voor een bepaalde positie op basis van je potentie gekoppeld aan inzet.
Wanneer iemand meer talent heeft maar een tekortschietende inzet dan zal die persoon
immers misschien minder geschikt wezen? Bluffen dus: wie is er niet ooit ergens mee binnengekomen!
Ik deed het voorheen soms wel, maar m’n grote bek werd geback-upt door tomeloze inzet.
Aldus maakte ik enige grootspraak alsnog waar. Toch is dit praatjesmaken een vorm van glad ijs.
A. GEWENSTE IDENTIFICATIE
Jezelf aanmoedigen en opladen met een bepaalde energie/kwaliteit of identiteit is een heel goed idee.
Dit is een waardevolle exercitie om je een eigenschap sneller eigen te kunnen maken.
Dit kan geschieden door middel van met name affirmaties, visualisaties en allerlei meditaties.
AANmoediging begint met jezelf actief positief toe te spreken.
Je innerlijke dialoog positief gericht (bij-)sturen. In mijn geval bvb: “Kom op Michielukke/MJPA/bijnaam”
Ben al tijdlang met affirmaties bezig, inclusief formulering van eigen aanmoedigingsregels.
Die schrijf ik soms ook op, als een soort tegenhanger van strafwerk: even een paginaatje volkrijten hoor.
Heb er zelfs liedjes van gemaakt: die laat ik dan -tussen de bedrijven door- in mijn hoofd rondwaren
of ik zing deze luidkeelser inda douche.
Middels visualisatie kun je affirmaties in beelden omzetten. Of je selecteert er een plaatje bij voor betere memorisatie.
Voor de inhoud van affirmaties bestaan richtlijnen.
Heb betreffende technieken vrij veel gehad aan het boekje “Creatief visualiseren” van Shakti Gawain,
(met daarbij de kanttekening dat ik er de alomaanwezige spirituele blablapraat uitgefilterd heb).
Affirmaties zoals:
‘IK ben een berg/boom/bloem/boot/net als Jezus/meester/ of iets ANDERS’ (=identiteit). Of
‘IK ben aardig/empatisch/scherpzinnig/sterker//beter/sneller/hoogfrequenter of WHATEVER’. (=energie/kwaliteit)
zijn geweldig om een zekere energie op te wekken of bepaalde identiteit (een betere verzie van jezelf) op te laden!
Je zegt dan bvb tegen jezelf dat je beter bent dan je eerder was.
Het is echter iets anders om dit (in vergelijking met anderen) als je identiteit uit te dragen...
Wat betreft de inhoud van affirmaties is er bij mij sprake van voortschrijdende nuancering.
Bijvoorbeeld in plaats van dat ik stel:
“ik BEN een goede ...” is het doorgaans oprechter en wijzer om (tegen onszelf) te zeggen:
“ik ben/blijf bezig om (gaandeweg en natuurlukkerwijze) een betere ... te WORDEN.”.
Het bezwaar tegen “ik BEN een goede ...” is namelijk dat het eigenlijk niet waar is: het nog niet waargemaakt is.
Het kan wel gaandeweg meer waar(-gemaakt) worden.
“ik BEN een goede ...” past echter wel heel goed om iets dat je deelt met alle/de meeste anderen te bevestigen.
Hiermee schep je connectie/verbinding. Zoals: “Ik ben een mens/voelend wezen/ook kwetsbaar/ook sterk” e.d.
In plaats dus van een eigen (groeps-)bijzonderheid te benadrukken. Zoals het waanidee dat je al een meester bent.
Okidokeetje! Deze practisering kan aldus een zinvol experiment zijn dat je beter voorbereid op actie,
en aldus in staat stelt om een bepaalde ervaring op te doen.
Aanmoedigend te levelen met een bepaald iets/een zekere energie, die je zo tot je neemt, is aanbevelenswaardig.
En past met name in de intentiefase van het scheppingsproces (van intentie-actie-reflectie).
B. GLAD IJS
Iets naar buiten toe als identiteit uitdragen wat je (nog) niet bent, kan ontaarden in valsheid in communicatie.
Op het moment dat je uitdraagt: ik BEN zus&zo (in de zin van een bepaalde speciale identiteit of energie waarvan je wil geloven dat je deze t.a.t. uitdraagt),
dan is dat helaas sneller bedrog,
Omdat je het immers nog niet echt bent: dit nog niet werkelijk (‘volledig’) gemanifesteerd hebt.
Of omdat je er ten onrechte van uitgaat dat je deze per definitie altijd zal manifesteren (=hoogmoed).
Een potentie bezitten is immers niet hetzelfde als iets zijn (belichamen). Het gaat om het VERSCHIL tussen
potentie: in de kern ben je het als mogelukheid; deze mogelukheden kun je aanmoedigen mbv bvb indentificaties.
en
praktijk: het daadwerkelijk belichamen; dit vereist eigen inzet en flowcontrol.
Het is mijns inziens niet okee om een imago uit te gaan venten. Alleen als grap, dan welletjes.
De intentie van iets willen worden, werkt natuurlijk wel aanmoedigend.
Alleen iets willen zijn, zonder de benodigde moeite te willen doen om dit daadwerkelijk te worden, is narcisme.
Je imago moet je loslaten, die daadwerkelijke beoordeling aan anderen overlaten.
Hoe je overkomt zal gerelateerd zijn aan de vaardigheden die je de ander kunt laten ervaren.
Dus laat dat oordeel van anderen over jou maar aan anderen over: anderen denken wat hen goeddunkt.
Oordelen kunnen negatief maar ook positief gekleurd zijn. Het gaat echter om de inhoud.
Feedbek van anderen: de ervaringen die zij delen, dient (naar vermogen) toegelaten te worden,
want die schenkt nadere informatie. Het oordeel van anderen is dan nameluk blijkbaar hoe je overkomt.
Wat je daadwerkelijk bent valt uiteindelijk niet echt te faken: dit uit zich in reacties en gedrag.
Wel is het mogelijk om mensen te misleiden, hoewel dat zelden bewust gebeurt,
en dusdanig te manipuleren dat zij jou dienen te bevestigen. Dat zie je teveel bij guru’s: een duidelijker voorbeeld.
Die guru wordt dan in het overdreven (eigenlijk valse) gepropageerde zelfbeeld bevestigd door volgelingen.
Alles wat afwijkt of fout gaat, ligt in een dergelijke situatie per definitie aan volgelingen. Volgelingen met kritiek worden buitengesloten.
Kijk je kan van alles roepen, maar wat je bent is wat er is.
Op dit punt past eigenlijk geen overdreven of ondermijnend zelfoordeel
want daarmee creëer je respectievelijk narcisme (een geïnflatteerd ego) of het tegenovergestelde: ego-deficïentie.
C. NARCISME
Wanneer je vooral in een bepaald gefixeerd masker van een zelfbeeld gaat geloven, hierin investeert
en dit vervolgens uitdraagt als waarheid, dan dreigt een zeker NARCISME als houding.
Met daarbij opLICHTerij als gevolg, als uiting. Vals licht dus, dat bestaat...
Wanneer je zegt: “ik ben de beste ...” dan plaats je jezelf boven anderen. Dit is opmaat voor narcisme.
Er bestaan overigens meestal geen objectieve/absolute criteria om vast te stellen wie de beste is (niet zelden wordt daarover gediscussieerd).
Behalve bij sportwedstrijden e.d., maar zelfs deze uitslagen zijn alleen momentbepaald en soms zelfs discutabel.
Spreek betreffende affirmaties dus liever alsjeblieft in termen van EEN, als een van de velen met wie je dit deelt,
in plaats van DE als zogenaamd de overtreffende, degene die beter is dan anderen, want dat is sneller onversneden narcisme.
Maar zelfs wanneer je stelt: “ik ben een goede ...” dan zou men ernaar kunnen neigen om fouten die dit gepropageerde zelfbeeld bedreigen,
bedrieglijk buitenspel te plaatsen.
Nu kwam ik teksten tegen die propageren dat een portie narcisme wenselijk is en ook gezond.
Tja dat hangt samen met gehanteerde definities en normen.
Narcisme betekent mijns inziens: overdreven en ongefundeerde zelfwaardering.
Een geïnflatteerd/opgeblazen zelfbeeld. Denk zelf dat gezonde zelfwaardering past
bij bewerkstelligde inzet en bij het vieren van (je werkelukke aandeel in) blessings.
Dit betekent dus niet zozeer het claimen van een overwinning.
Zelfcompassie hoort dan bij omgaan met ervaren tekort. Daar zijn ook hele boeken over volgeschreven
en dit is weer een belangrijk onderdeeltje in het geheel der vaardigheids-instrumenten
die ons ter beschikking staan binnen het grote spel van bewustwordingsontwikkeling. Hehe.
Betreffende je zelfbeoordeling (je zelfbeeld) betekent spiritueel verantwoord volgens mij:
zo realistisch mogeluk willen zijn en afgestemde groei realistisch blijven nastreven.
Hierbij tevens persoonluk passende normen ter (zelf-)beoordeling hanterende.
Het is gewoon ondermijnend om voor jezelf (en anderen) een ideaal als norm (voor beoordeling) te hanteren.
Want wanneer je het ideaal als norm hanteert dan meet je de werkelijkheid af aan deze norm en is het dus nooit goed. Dit is de perfectieneurose.
Een dergelijke perfectienorm wordt vervolgens in interactie met anderen (subtiel) opgedrongen.
Je wilt er door hen in bevestigd worden of in ieder geval niet mee worden geconfronteerd dat er iets niet aan klopt. Dit schept spanning en afstand.
De perfectienorm kan ook tot uitputting leiden.
Je overschrijd namelijk eerder je eigen gezonde grenzen omdat je een ideaalbeeld wilt naleven (en propageren).
Deze verkeerde norm leidt daardoor eerder tot depressie wanneer de werkelijkheid doordringt.
Gewetensvolle reflectie zal eerder (onbewust) tegengegaan worden omdat deze strijdig kan zijn
met deze aanwezige overdreven perfectienorm, die gehandhaafd wordt in het valse deel van je ZELFBEELD.
D. TEGENGIF
Veel in de spirituele wereld is bedoeld en geschikt als TEGENGIF, bvb:
*1.positief denken, als tegengif voor een basale negatieve insteek.
*2.je gevoel volgen, als tegengif voor te dominant denken.
*3.’egoloos’, als tegengif voor te sterke eigengereidheid.
In het geval van vastzitten in een bepaald perspectief is een dergelijke TIJDELIJKE omflipping voedend en nuttig.
Het gaat mis wanneer deze manier gezien gaat worden als de waarheid en als algemeen iets dat altijd nagestreefd dient te worden.
Terwijl je voor verdere ontwikkeling beide kanten dient te leren omvatten: het is EN+EN, niet OF.
En al helemaal geen totale uitschakeling*(1) van beoordeling aangezien (actieve) reflectie nodig is voor (diepere) bewustwordingsbevordering.
Wanneer ik omvatting van (schijnbaar tegenstrijdige) perspectieven als doel toepas op deze 3 voorbeeldjes, dan kom ik tot de volgende toevoegingen:
1. Integratie van positief en negatief betekent mijns inziens: met actief opgewekte positiefgerichte geest
de aanwezige (maar mogelijk verscholen*(2)) negativiteit, naar vermogen en met compassie, tegemoed te treden.
Negativiteit aanvaarden betekent problemen als uitdagingen benaderen.
Positiefgericht betekent: hoopvol zijn op de toekomst, op omvatten van mogelukheden en perspectieven in de toekomst vanuit vizie.
2. Synthese betekent: je gevoel voelen EN toetsen aan eigen principes.
Deze principes dienen gebaseerd te worden op eigen diepere (langere termijn perspectief) verlangens/behoeftes en bijbehorende gevoelens.
De wisselwerking tussen voelen en denken zorgt ervoor dat er niet TE rigide vanuit principes,
maar ook niet TE wispelturig vanuit gevoel gehandeld wordt.
Voelen en Denken zijn beiden essentieel en dienen te worden geïntegreerd.
Voelen terwille van aarding en connectie. Denken terwille van praktische zaken en bewustwording.
3.
Eigengereidheid of egotisme is een te sterke betrokkenheid op het eigen ik.
Dan dreigt eisend (‘ik heb recht op ....’) en overdreven nemend/claimend gedrag.
Teveel ego leidt tot vervreemding en neiging tot baas spelen over anderen.
Vanuit die houding kan ‘egoloosheid’, bvb dmv zogenoemde ‘selfless service’ dienen als correctie van die houding.
De weggeefverslaving is dan weer een voorbeeld van het omgekeerde: het eigen ik onvoldoende plaats gunnen.
Te weinig ego ontaard in het speelbal zijn van anderen.
Kijk er bestaan vrij veel terechte behoeftes als mens.
Zorg voor deze behoeftes is essentieel, in de spirit van zo vrijwillig mogelijke uitwisseling,
met voortdurende focus op optimalisering (niet teveel EN niet te weinig).
Het gaat erom een GEZOND EGO, een geintegreerde persoonlukheid, te ontwikkelen EN te handhaven.
In plaats van een overdominant OF ‘afwezig’ ego. En je bent NU een mens en geen robot of aliën!
Bij gerichtheid op een gezond ego hoort naast opladen (in een energie/kwaliteit of identiteit)
en actie ondernemen ook een heel regelmatige passende portie zelfreflectie en schaduwwerk: zodat het zelfbeeld zo realistisch mogelijk blijft.
*NOOT1: deze laatste optie van uitschakeling van beoordeling kwam ik tegen in zogenaamde spirituele kringen. Zij noemen dit “non-dualisme”, alleen is deze uitschakeling geen synthese maar een ontkenning van de noodzaak om beide perspectieven, beide uitersten, juist te omvatten.
*NOOT2: Voor doorgronden van diepere negatieve componenten dient speciaal passend schaduwwerk verricht te worden, echter ook dit vereist een positiefgericht dragend ego.
E. CONCLUSIE
Om vaardigheden te ontwikkelen doorloop je constant het scheppingsproces van intentie-actie-reflectie.
Terwille van de eerste fase (intentie) is inspiratiegeleid opladen in een kwaliteit/energie een waardevol hulpmiddel.
Voor dit opladen is doen alsof (‘FAKE IT!’) heel zinvol! Dit uitvoeren is zelfs een vaardigheid.
Passender geven is alleen echt goed mogelijk wanneer je vaardigheden daadwerkelijk eigengemaakt hebt.
Je vaardigheden kun je delen in ontmoetingen, in de wederkerigheid van openen en uitreiken.
Dit vereist afstemming. De praktijk bewijst.
En dan nog blijf je vaardigheden in praktijk altijd finetunen als het goed is.
Je ‘bent’ er aldus nooit. Je blijft altijd in “wording” waardoor je “zijn” gaandeweg vergroot.
Een identiteit prematuur uitdragen naar anderen is helaas-sinterklaas al snel opschepperij.
Delen wat je op dat moment te beschikking hebt, is niet hetzelfde als stomweg propageren wat je ideaalgezien wilt zijn.
Dus voorwaar ga de wereld in en deel wat je hebt. Realitycheck!
AUmmmmmmmm.
