FAKE IT UNTILL YOU MAKE IT?!

SERIE SPIRITUELE SNACKS       door MJPA
FAKE IT  UNTILL YOU MAKE IT?! 

Een populair gezegde/concept luidt: “Fake it untill you make it” = ‘Doe alsof  totdat je het bent.’
Dit is te beschouwen als aanmoediging.
Het idee is dat je door die identificatie het gewenste ook (eerder) gaat belichamen.

Maar klopt dit altijd? Volgens mij is er een essentieel maar veelal verontachtzaamd verschil tussen:
*A. iets tegen jezelf zeggen om jezelf aan te moedigen en op te laden door identificatie.
*B. iets bij voorbaat als identiteit naar buiten toe uit te gaan (willen) dragen.
Deze verschillende manieren zal ik achtereenvolgens behandelen in mijn gedachtenwereld en door m’n toetsenbord, respectieveluk als: 
A. GEWENSTE IDENTIFICATIE   B. GLAD IJS
Daarna volgen C. NARCISME, D. TEGENGIF en E. CONCLUSIE

´Faken´ heeft een mogelijke functie. Dit’s de gewenste identificatie onder A. Bij B. wordt het glad ijs.
Je kunt bijvoorbeeld immers een heel geschikte kandidaat zijn voor een bepaalde positie op basis van je potentie gekoppeld aan inzet.
Wanneer iemand meer talent heeft maar een tekortschietende inzet dan zal die persoon
immers misschien minder geschikt wezen? Bluffen dus: wie is er niet ooit ergens mee binnengekomen!
Ik deed het voorheen soms wel, maar m’n grote bek werd geback-upt door tomeloze inzet.
Aldus maakte ik enige grootspraak alsnog waar. Toch is dit praatjesmaken een vorm van glad ijs.

A. GEWENSTE IDENTIFICATIE
Jezelf aanmoedigen en opladen met een bepaalde energie/kwaliteit of identiteit is een heel goed idee.
Dit is een waardevolle exercitie om je een eigenschap sneller eigen te kunnen maken.
Dit kan geschieden door middel van met name affirmaties, visualisaties en allerlei meditaties.

AANmoediging begint met jezelf actief positief toe te spreken.
Je innerlijke dialoog positief gericht (bij-)sturen. In mijn geval bvb: “Kom op Michielukke/MJPA/bijnaam”
Ben al tijdlang met affirmaties bezig, inclusief formulering van eigen aanmoedigingsregels.
Die schrijf ik soms ook op, als een soort tegenhanger van strafwerk: even een paginaatje volkrijten hoor.
Heb er zelfs liedjes van gemaakt: die laat ik dan -tussen de bedrijven door- in mijn hoofd rondwaren
of ik zing deze luidkeelser inda douche. 

Middels visualisatie kun je affirmaties in beelden omzetten. Of je selecteert er een plaatje bij voor betere memorisatie.
Voor de inhoud van affirmaties bestaan richtlijnen.
Heb betreffende technieken vrij veel gehad aan het boekje “Creatief visualiseren” van Shakti Gawain,
(met daarbij de kanttekening dat ik er de alomaanwezige spirituele blablapraat uitgefilterd heb). 

Affirmaties zoals:
‘IK ben een berg/boom/bloem/boot/net als Jezus/meester/ of iets ANDERS’ (=identiteit). Of
‘IK ben aardig/empatisch/scherpzinnig/sterker//beter/sneller/hoogfrequenter of WHATEVER’. (=energie/kwaliteit)
zijn geweldig om een zekere energie op te wekken of bepaalde identiteit (een betere verzie van jezelf) op te laden!
Je zegt dan bvb tegen jezelf dat je beter bent dan je eerder was.
Het is echter iets anders om dit (in vergelijking met anderen) als je identiteit uit te dragen...

Wat betreft de inhoud van affirmaties is er bij mij sprake van voortschrijdende nuancering.
Bijvoorbeeld in plaats van dat ik stel:
“ik BEN een goede ...”  is het doorgaans oprechter en wijzer om (tegen onszelf) te zeggen:
“ik ben/blijf bezig  om (gaandeweg en natuurlukkerwijze) een betere ... te WORDEN.”.  
Het bezwaar tegen “ik BEN een goede ...”  is namelijk dat het eigenlijk niet waar is: het nog niet waargemaakt is.
Het kan wel gaandeweg meer waar(-gemaakt) worden.
“ik BEN een goede ...”  past echter wel heel goed om iets dat je deelt met alle/de meeste anderen te bevestigen.
Hiermee schep je connectie/verbinding. Zoals: “Ik ben een mens/voelend wezen/ook kwetsbaar/ook sterk” e.d.
In plaats dus van een eigen (groeps-)bijzonderheid te benadrukken. Zoals het waanidee dat je al een meester bent.

Okidokeetje! Deze practisering kan aldus een zinvol experiment zijn dat je beter voorbereid op actie,
en aldus in staat stelt om een bepaalde ervaring op te doen.
Aanmoedigend te levelen met een bepaald iets/een zekere energie, die je zo tot je neemt, is aanbevelenswaardig.
En past met name in de intentiefase van het scheppingsproces (van intentie-actie-reflectie).

B. GLAD IJS
Iets naar buiten toe als identiteit uitdragen wat je (nog) niet bent, kan ontaarden in valsheid in communicatie.
Op het moment dat je uitdraagt: ik BEN zus&zo (in de zin van een bepaalde speciale identiteit of energie waarvan je wil geloven dat je deze t.a.t. uitdraagt),
dan is dat helaas sneller bedrog,
Omdat je het immers nog niet echt bent: dit nog niet werkelijk (‘volledig’) gemanifesteerd hebt.
Of omdat je er ten onrechte van uitgaat dat je deze per definitie altijd zal manifesteren (=hoogmoed).

Een potentie bezitten is immers niet hetzelfde als iets zijn (belichamen). Het gaat om het VERSCHIL tussen
potentie: in de kern ben je het als mogelukheid; deze mogelukheden kun je aanmoedigen mbv bvb indentificaties.
en
praktijk: het daadwerkelijk belichamen; dit vereist eigen inzet en flowcontrol.

Het is mijns inziens niet okee om een imago uit te gaan venten. Alleen als grap, dan welletjes.
De intentie van iets willen worden, werkt natuurlijk wel aanmoedigend.
Alleen iets willen zijn, zonder de benodigde moeite te willen doen om dit daadwerkelijk te worden, is narcisme.

Je imago moet je loslaten, die daadwerkelijke beoordeling aan anderen overlaten.
Hoe je overkomt zal gerelateerd zijn aan de vaardigheden die je de ander kunt laten ervaren.
Dus laat dat oordeel van anderen over jou maar aan anderen over: anderen denken wat hen goeddunkt.

Oordelen kunnen negatief maar ook positief gekleurd zijn. Het gaat echter om de inhoud.
Feedbek van anderen: de ervaringen die zij delen, dient (naar vermogen) toegelaten te worden,
want die schenkt nadere informatie. Het oordeel van anderen is dan nameluk blijkbaar hoe je overkomt.

Wat je daadwerkelijk bent valt uiteindelijk niet echt te faken: dit uit zich in reacties en gedrag.
Wel is het mogelijk om mensen te misleiden, hoewel dat zelden bewust gebeurt,
en dusdanig te manipuleren dat zij jou dienen te bevestigen. Dat zie je teveel bij guru’s: een duidelijker voorbeeld.
Die guru wordt dan in het overdreven (eigenlijk valse) gepropageerde zelfbeeld bevestigd door volgelingen.
Alles wat afwijkt of fout gaat, ligt in een dergelijke situatie per definitie aan volgelingen. Volgelingen met kritiek worden buitengesloten.

Kijk je kan van alles roepen, maar wat je bent  is wat er is.
Op dit punt past eigenlijk geen overdreven of ondermijnend zelfoordeel
want daarmee creëer je respectievelijk narcisme (een geïnflatteerd ego) of het tegenovergestelde: ego-deficïentie.

C. NARCISME
Wanneer je vooral in een bepaald gefixeerd masker van een zelfbeeld gaat geloven, hierin investeert
en dit vervolgens uitdraagt als waarheid, dan dreigt een zeker NARCISME als houding.
Met daarbij opLICHTerij als gevolg, als uiting. Vals licht dus, dat bestaat...

Wanneer je zegt: “ik ben de beste ...” dan plaats je jezelf boven anderen. Dit is opmaat voor narcisme.
Er bestaan overigens meestal geen objectieve/absolute criteria om vast te stellen wie de beste is (niet zelden wordt daarover gediscussieerd).
Behalve bij sportwedstrijden e.d., maar zelfs deze uitslagen zijn alleen momentbepaald en soms zelfs discutabel.

Spreek betreffende affirmaties dus liever alsjeblieft in termen van EEN, als een van de velen met wie je dit deelt,
in plaats van DE als zogenaamd de overtreffende, degene die beter is dan anderen, want dat is sneller onversneden narcisme.

Maar zelfs wanneer je stelt: “ik ben een goede ...” dan zou men ernaar kunnen neigen om fouten die dit gepropageerde zelfbeeld bedreigen,
bedrieglijk buitenspel te plaatsen.

Nu kwam ik teksten tegen die propageren dat een portie narcisme wenselijk is en ook gezond.
Tja dat  hangt samen  met gehanteerde definities en normen.

Narcisme betekent mijns inziens: overdreven en ongefundeerde zelfwaardering.
Een geïnflatteerd/opgeblazen zelfbeeld. Denk zelf dat gezonde zelfwaardering past
bij bewerkstelligde inzet en bij het vieren van (je werkelukke aandeel in) blessings.
Dit betekent dus niet zozeer het claimen van een overwinning.

Zelfcompassie  hoort dan bij omgaan  met ervaren tekort. Daar zijn ook hele boeken over volgeschreven
en dit is weer een belangrijk onderdeeltje in het geheel der vaardigheids-instrumenten
die ons ter beschikking staan binnen het grote spel van bewustwordingsontwikkeling. Hehe.

Betreffende je zelfbeoordeling (je zelfbeeld) betekent spiritueel verantwoord volgens mij:
zo realistisch mogeluk willen zijn en afgestemde groei  realistisch blijven nastreven.
Hierbij tevens persoonluk passende normen ter (zelf-)beoordeling hanterende.
Het is gewoon ondermijnend om voor jezelf (en anderen)  een ideaal als norm (voor beoordeling) te hanteren.
Want wanneer je het ideaal als norm hanteert  dan meet je de werkelijkheid af  aan deze norm en is het dus nooit goed. Dit is de perfectieneurose.

Een dergelijke perfectienorm wordt vervolgens in interactie met anderen (subtiel) opgedrongen.
Je wilt er door hen in bevestigd worden of in ieder geval niet mee worden geconfronteerd dat er iets niet aan klopt. Dit schept spanning en afstand.

De perfectienorm kan ook tot uitputting leiden.
Je overschrijd namelijk eerder  je eigen gezonde grenzen  omdat je een ideaalbeeld wilt naleven (en propageren).

Deze verkeerde norm leidt daardoor eerder tot depressie wanneer de werkelijkheid doordringt.
Gewetensvolle reflectie zal eerder (onbewust) tegengegaan worden omdat deze strijdig kan zijn
met deze aanwezige overdreven perfectienorm, die gehandhaafd wordt in het valse deel van je ZELFBEELD.

D. TEGENGIF
Veel in de spirituele wereld is bedoeld en geschikt als TEGENGIF, bvb:
*1.positief denken, als tegengif voor een basale negatieve insteek.
*2.je gevoel volgen, als tegengif voor te dominant denken.
*3.’egoloos’, als tegengif voor te sterke eigengereidheid.

In het geval van vastzitten in een bepaald perspectief is een dergelijke TIJDELIJKE omflipping voedend en nuttig.
Het gaat mis wanneer deze manier gezien gaat worden als de waarheid en als algemeen iets dat altijd nagestreefd dient te worden.
Terwijl je voor verdere ontwikkeling  beide kanten dient te leren omvatten: het is EN+EN, niet OF.
En al helemaal geen totale uitschakeling*(1) van beoordeling aangezien (actieve) reflectie nodig is voor (diepere) bewustwordingsbevordering.

Wanneer ik omvatting van (schijnbaar tegenstrijdige) perspectieven als doel toepas  op deze 3 voorbeeldjes, dan kom ik tot de volgende toevoegingen:

1. Integratie van positief en negatief betekent mijns inziens: met actief opgewekte positiefgerichte geest
de aanwezige (maar mogelijk verscholen*(2)) negativiteit, naar vermogen en met compassie, tegemoed te treden.
Negativiteit aanvaarden betekent problemen als uitdagingen benaderen.
Positiefgericht betekent: hoopvol zijn op de toekomst, op omvatten van mogelukheden en perspectieven in de toekomst vanuit vizie.
 
2. Synthese betekent: je gevoel voelen EN toetsen aan eigen principes.
Deze principes dienen gebaseerd te worden op eigen diepere (langere termijn perspectief) verlangens/behoeftes en bijbehorende gevoelens.
De wisselwerking tussen voelen en denken zorgt ervoor dat er niet TE rigide vanuit principes,
maar ook niet TE wispelturig vanuit gevoel gehandeld wordt.
Voelen en Denken zijn beiden essentieel en dienen te worden geïntegreerd.
Voelen terwille van aarding en connectie. Denken terwille van praktische zaken en bewustwording.

3.
Eigengereidheid of egotisme is een te sterke betrokkenheid op het eigen ik.
Dan dreigt eisend (‘ik heb recht op ....’) en overdreven nemend/claimend gedrag.
Teveel ego leidt tot vervreemding en neiging tot baas spelen over anderen.
Vanuit die houding kan ‘egoloosheid’, bvb dmv zogenoemde ‘selfless service’ dienen als correctie van die houding.
De weggeefverslaving is dan weer een voorbeeld van het omgekeerde: het eigen ik onvoldoende plaats gunnen.
Te weinig ego ontaard in het speelbal zijn van anderen.

Kijk er bestaan vrij veel terechte behoeftes als mens.
Zorg voor deze behoeftes is essentieel, in de spirit van zo vrijwillig mogelijke uitwisseling,
met voortdurende focus op optimalisering (niet teveel EN niet te weinig).

Het gaat erom een GEZOND EGO, een geintegreerde persoonlukheid, te ontwikkelen EN te handhaven.
In plaats van een overdominant OF ‘afwezig’ ego. En je bent NU een mens en geen robot of aliën!
Bij gerichtheid op een gezond ego  hoort naast opladen (in een energie/kwaliteit of identiteit)
en actie ondernemen  ook een heel regelmatige passende portie zelfreflectie en schaduwwerk: zodat het zelfbeeld zo realistisch mogelijk blijft.

*NOOT1: deze laatste optie van uitschakeling van beoordeling kwam ik tegen in zogenaamde spirituele kringen. Zij noemen dit “non-dualisme”, alleen is deze uitschakeling geen synthese maar een ontkenning van de noodzaak om beide perspectieven, beide uitersten, juist te omvatten. 

*NOOT2: Voor doorgronden van diepere negatieve componenten dient speciaal passend schaduwwerk verricht te worden, echter ook dit vereist een positiefgericht dragend ego.

E. CONCLUSIE
Om vaardigheden te ontwikkelen doorloop je constant het scheppingsproces van intentie-actie-reflectie.
Terwille van de eerste fase (intentie) is inspiratiegeleid opladen in een kwaliteit/energie een waardevol hulpmiddel.
Voor dit opladen is doen alsof (‘FAKE IT!’) heel zinvol! Dit uitvoeren is zelfs een vaardigheid.

Passender geven is alleen echt goed mogelijk wanneer je vaardigheden daadwerkelijk eigengemaakt hebt.
Je vaardigheden kun je delen in ontmoetingen, in de wederkerigheid van openen en uitreiken.
Dit vereist afstemming. De praktijk bewijst.

En dan nog blijf je vaardigheden in praktijk altijd finetunen als het goed is.
Je ‘bent’ er aldus nooit. Je blijft altijd in “wording” waardoor je “zijn” gaandeweg vergroot.

Een identiteit prematuur uitdragen naar anderen is helaas-sinterklaas al snel opschepperij.
Delen wat je op dat moment te beschikking hebt, is niet hetzelfde als stomweg propageren wat je ideaalgezien wilt zijn.

Dus voorwaar ga de wereld in en deel wat je hebt. Realitycheck!
AUmmmmmmmm.

HET SCHEPPINGSPROCES

 Spirituele Veiligheidsdienst presenteert:
HET SCHEPPINGSPROCES

De mens is tot op bepaalde hoogte schepper van eigen leven.
Dit is mede afhankelijk van de activering van de wilskracht
in combinatie met ontwikkeling van bewustzijn en de kwalitijd van je gewoontes.
En deels genetisch waarbij je gedrag bepaalde genen activeert.
Dit alles gesitueerd binnen een bepaalde omgeving, een soort systeem waarin je per definitie
ook mede afhankelijk bent van anderen.

Bek to Basics.
Op 26-jaruige leeftijd belandde ik bij een goeroetje die voorschreef dat het scheppingsproces verloopt via:
1.inspiratie
2.aspiratie
3.realisatie.

In de loop der jaren besefte ik dat dit ongeveer wel klopt
maar dat er heel wat nuance aan valt toe te voegen.
Heb deze geherformuleerd tot:
1.voorbereiding
2.inzet
3.evaluatie

1.Voorbereiding
De opstartfase. Bij 1 hoort zeker inspiratie opdoen (op talloze persoonlijke wijzes) en het jezelf opladen.
Maar ook de definitie van vizie en missies. Vanuit je missies worden doelen gedefinieerd.
Allemal op persoonluk passende manieren, het gaat erom of het werkt. Dat merk je gaandeweg het proces.
Alleen maar iets gaan doen als je zin hebt is te kinderlijk en zet onvoldoende zoden aan de dijk.
Alleen maar iets gaan doen omdat het nou eenmaal zo hoort is nog onpasselijker:
je zit dan in een beperkende sociaal-culturele gevangenis (die evenwel bescherming biedt bij minder bewustere medemensen).

2.Inzet
Aktie blijft de hoofdmoot, of dit nu 50 of 80% is.
Planning en prioriteren zijn zeer waardevolle (te ontwikkelen) vaardigheden.
Als een kip-zonder-kop blind uitvoeren is meestal niet het beste dat je kan doen.
De gewenste manier waarop je aktie doorgaans best uitvoert heet kikkerslikken,
oftewel zo direct mogeluk doen. Om onnodig dralen te voorkomen.
Wijsheid vereist echter soms ook actief geduld,
wat is totaal anders is dan passief uitstellen vanuit draalgedrag.
En op tijd stoppen is ook belangrijk, om doordravend overdrijven te voorkomen.
Soms vereist het dus juist discipline om iets niet te doen.

Overdrijven en dralen zijn beide bitches, die goedgerichte schepping frustreren.
Er geldt dat: “overdaad schaadt” (‘teveel is te veel’); “te weinig is niet genoeg”
en “ietwat minder is meestal beter dan teveel” (‘minder = meer’), de gezonde gematigdheid.

TE rigide een planning uitvoeren is ook niet bepaald optimaal.
Mijn conclusie is dat het inbouwen (het vantevoren ruimte scheppen) van een aandeel freeflow
binnen deze (zelf-)gedefinieerde kaders beter is voor de creativiteit
en ook voor passender reageren op onvoorziene omstandigheden.

Jezelf aanmoedigen hoort bij positieve aktie, bij ontvangen en delen.
Je dient jezelf vast te bijten in verkozen missies/bezigheden. 

3.Evaluatie
Ook wel assimilatie of reflectie genoemd. Met name de laatste fase is erg ondergewaardeerd in ‘het Westen’.  
Uiteindelijk gaat dat ten koste van de kwaliteit van de inzet (aktie).
Rust schept de ruimte waarbinnen reflectie kan plaatsvinden. Die MOET je nemen. Ik plan deze dus ook in!

Gewetensvolle (zelf-)reflectie is iets waar extra moeite voor gedaan dient te worden.
Dit geschiedt niet louter automatisch in deze loslaatfase van het scheppingsproces.
Hoe om te gaan met fouten en tegenslag is een vak apart.
Het vieren van je resultaten staat hierboven. Dit schept een positieve bedding.
Het maakt hierbij nogal een verschil of je er arrogant over opschept
of het fier deelt met anderen die daarvoor openstaan.

Fouten horen bij inzet. Het beter bekijken van je (eigen) fouten leidt juist tot ontwikkeling,
mits je jezelf niet afstraft maar fouten accepteert als onderdeel van deze ontwikkelingen, je leerprocessen.

Evaluatie (of reflectie) geschiedt aan de hand van geselecteerde principes (WAARDEN),  
volgens bepaalde NORMEN en manieren die je liever zelf bepaalt.
De allergrootste valkuil is om een ideaal tot norm te ‘verheffen’: de perfectie-neurose.
Dan is het namelijk nooit/zelden goed en dit leidt tot narsistisch gedrag:
waarbij je bevestiging van anderen vereist om gestoorde zelfbeelden te bevestigen.
Je definieert jezelf dan als: “IK BEN ........” (een bepaalde kwaliteit).
Probleem is dat dit dan leidt tot de neiging om alles wat dat opgeblazen zelfbeeld verstoort niet te willen zien.
Dan ga je fouten wegmoffelen, ontkennen of alleen projecteren/afreageren op anderen (“hun schuld”).
In plaats van FOUTEN juist te gebruiken als belangrijk onderdeel van ontwikkelingsprocessen.
Vriendschap sluiten met fouten dus alsjeblieft, dankjewel.

Ook dreigt de consumptieve valkuil dat alles vooral leuk en lekker moet zijn. Beiden zijn heel belangrijk.
Maar voor mij uiteindelijk secundair: ontwikkeling en gezondheid staan primair erboven voor mij.
Dit vereist acceptatie van en omgaan met allerlei ongemak: dat dien je ‘voor lief’ te nemen.
En in je ZELFBEELD te accepteren dat perfectie een ongewenst waanidee is.

“Gij zult gezond oordelen”:
oftewel oordelen moetje NIET constant lopen te doen maar WEL goedgericht in deze reflectieve fase.
Hier passen porties compassie. En dankbaarheid!
Plus vervolgens het bijwerken, nadere nuancering, van de definities van je vizie en missies.

Zowiezo is dit alles de causale verzie van schepping: oorzaak en gevolg.
Want er bestaat ook nog een synchrone verzie: directere schepping vanuit intentie/aantrekking.
Alleen moet dat laatste ook weer niet overschat worden
omdat de kwalitiet ervan nogal afhankelijk is van je bestaande gewoontes.
Alleen eventjes een intentie plaatsen is absoluut geen garantie voor resultaat.
Actie en reflectie zijn beiden ook vereisten.

Schep ze!!

ONVOORWAARDELIJKE LIEFDE!?
Onvoorwaardelijke liefde? Jo, klinkt geweldig nastrevenswaardig!
Onvoorwaardelijk is helaas een slechtbegrepen begrip.
Onvoorwaardelijk betekent namelijk: zonder enige voorwaarde.
Wanneer je doordenkt, snap je dat dit al snel niet klopt...

Er is in werkelijkheid namelijk sprake van vele terechte behoeftes en oprechte verlangens.
Die horen bij het menszijn en verdere menswording: bij de ontwikkeling als mens.

Onvoorwaardelijke liefde naar JEZELF toe.
Ben tot inzicht gekomen dat het idee misbruikt kan worden om eigengereidheid en zelfzucht uit te leven.
De paradoxale situatie ontstaat dan dat mensen geloven heel goed bezig te zijn, maar ondertussen...
Onvoorwaardelijk jezelf goedkeuren, mogen doen wat je wil en jezelf allerlei (extra) rechten toebedelen is geen zelfliefde maar zelfzucht.
Een ongezonde vorm van egoïsme. Deze ongezonde vorm van egoïsme noem ik egotisme.
Terwijl de gezonde vorm van egoïsme zelfzorg is.
Gewetensvolle reflectie (als standaard gewoonte) om te bezien wat de (langere termijn-)impact van je doen en laten op anderen, jezelf en de aarde is,
is hierbij de benodigde houding om je leven in betere banen te leiden.
Reflectie is sowieso een onderschat onderdeel van bewustwordingsbevorderingsprocessen.

 Onvoorwaardelijke liefde naar ANDEREN toe.
Naar anderen toe zijn er ook altijd wel allerlei nuttige en passende voorwaardes aanwezig.
Het is zinvoller en gezonder om deze bewuster te zijn en te blijven.
Bovendien scheppen omstandigheden ook allerlei vereisten en randvoorwaardes.
Deze kunnen niet zomaar straffeloos (structureel) overruled worden, door blind een ideaal na te volgen
(hoewel ze soms wel even terzijde mogen/moeten worden geschoven, tesamen met vooroordelen)
want dat leidt uiteindelijk tot allerlei soorten (neven-)schade, uitputting en frustratie-opbouw. Dat komt ervan.
 
Waar dit betoog op uitdraait is het verschil tussen waarde/ideaal en norm.
Dit is een essentieel onderscheid wat te vaak onvoldoende wordt gemaakt.
Wanneer het ideaal je norm wordt, kun en zal je nooit kunnen voldoen. Hier gaat het mis.
Dus wanneer je van binnenuit, of van buitenaf, geacht wordt om onvoorwaardelijk te handelen.

Hierbij hoort het waanidee dat je onvoorwaardelijk wordt door onvoorwaardelijk te handelen.
Het populaire maar waanzinnig overschatte ‘fake it (till you make it)’-principe in aktie.
Het lijkt een shortcut en lijkt makkelijk omdat je dan enkel een regeltje na hoeft te leven.
Dit is alleen de zoveelste variant van blinde gehoorzaamheid, het navolgingsdogma van een slaaf.
Die zit ook in veel religie verweven en wordt gepresenteerd als een verheven daad.

In praktijk leidt bovenstaande manier echter tot (zelf-)ontkenning, uitputting en onvoldoende respect voor allerlei omstandigheden.
Zelfontkenning wordt dan misplaatst beschouwd als het zogenaamde overwinnen van ‘je ego’.
Uitputting (of vaak een laag energienivo hebben) komt door het onvoldoende rekening houden met allerlei gezonde voorwaardes en terechte behoeftes. Dus het niet goed (leren) luisteren naar de diverse stemmen hiervan. Hiermee blijf je gevangen in een onrealistisch zelfbeeld (periodiek/constant flippend tussen narcistisch en minderwaardig voelend) en dreigen vele vormen van destructieve doorwerkingen.

Het ondervinden van dergelijke uitputting, overspoeling en verwarring wordt dan een levensles.
In het geval van narcistische uitleving is het gevolg verdere vervreemding en uiteindelijk eenzaamheid.

Dus, waarde bewustwordingsbevorderingsvriend(in), in plaats van het prachtigklinkende onvoorwaardelijke liefde als norm te bezigen en idealiseren,
is het volgens mij nuttiger en realistischer om te spreken van en te richten op:
“ZO ONVOORWAARDELIJK MOGELIJK”.
En dat is absoluut niet hetzelfde. Een wereld van verschil.
Waarbij het gaat om optimaliseren, niet maximaliseren omdat je dan toch eerder in een uitsloofmodus terecht komt. Het optimaal voldoen
(eerder minimaal dan maximaal dus) aan de voorwaardes van de terechte behoeftes (en oprechte verlangens) van jezelf en anderen
alsmede de omstandigheden, leidt juist tot grotere ontwikkeling van de gewenste onvoorwaardelijkheid (als ideaal, niet als norm).
Maar dit is wel een stuk lastiger zolang dit nog geen gewoonte is. Volgens mij wel hoor.

SOORTEN BEHOEFTES/VOORWAARDES? Wat bedoelt gij! Even een klein brainstormpie:  
Eigen: rust, voeding, sex, sociale steun,,
Anderen: openheid, welke specifieke behoeftes, afstemming op methodes en middelen,,
Omstandigheden: plaats, tijd, specifieke aanwezigen, soort gelegenheid,,

Dit betoog is meer dan een woordspelletje. Wanneer je onvoorwaardelijkheid namelijk als ideale NORM predikt,
dan zul je minder geneigd zijn om al deze soorten voorwaardes de voldoende passende aandacht te geven.
Wat ook veel voorkomt is het ontkennen van de behoeftes en er vervolgens (stiekem) in gaan zwelgen of anderzijds verdraaid uitleven.
Niet gek, zo werkt dat.

Voldoen aan voorwaardes is dus voorwaarde om zo onvoorwaardelijk mogelijk te kunnen handelen.
Grappig he?

MJPA'S MEDitatietjes: deel1.IRRITATIE-MEDITATIE

MJPA'S MEDitatietjes: deel1.IRRITATIE-MEDITATIE

Serie MJPA's MEDitatietjes

In het kader van irritatie-omleiding. Van slachtoffer naar schepper.
Irritatie kan in vele vormen opspelen en een valkuil worden  omdat je aandacht erin meegezogen wordt.
Van kwaad tot erger.
Het is wijzer om de perceptie van een bepaald kwaad te gebruiken als prikkel  om bewust wat anders te doen.

LET WEL: de irritatie zelf is dan geen ongewenst verschijnsel meer. Die behoor je dus niet te onderdrukken,
alleen anders te richten. Dit onderscheid is essentieel. Anders word je een onderdrukt persoon, met afstompgevaar,
dit is schadelijk voor de persoonlijkheid. Als je er tenminste niet in gelooft dat je je ‘ego’ op moet geven... Olala.

Goed onderwerp voor een irritatie-meditatie is voor mij de muilkorf, pardon mondkap.

MUILKORF-MEDITATIE
Muilkorf* op! Geen ontkomen aan?
Ik moet dit soms dragen op mijn werk. In het O.V. wordt er nog immer op aangedrongen.
Kijk als het moet, wanneer het werkelijk nut heeft, zoals in de zorg, dan is het wel een ‘no-brainer’. Zou zeggen dat de zorgvrager dit bepaalt.
Maar wanneer het dragen dubieus is, omdat de kosten groter zijn dan de mogelijke baten, wordt het een ander verhaal.

Wat bedoeld is als hersenspoeling en denigrerend overkomt, is de constant herhaalde opdringende indoctrinerende niet-aflatende oproep
om een mondkap te dragen in het O.V.:
“Het is verplicht om tijdens de hele rit een mondkapje te dragen dat je mond, neus en kin bedekt.”
“It is mandatory to wear a facemask that covers your mouth, nose and chin for the entire journey.”
Of iets dergelijks, diverse vervoerders bezigen varianten hierop.

Wat nu gedaan? Weigeren kan niet altijd. Met tegenzin dragen kan een wissel trekken op  je/onze/de/mijn stemming
en daarmee de geestelijke gezondheid.
Wanneer je niet oppast  dreig je slachtoffer te worden  van grotere irritatie OF vermijdingsgedrag
(om de irritatie uit de weg te gaan), OF nog erger: een automatische acceptatie-modus...  

Een soort mindswitch in: ‘ik accepteer’, het gelaten over je heen laten komen.
Veel mensen luisteren er helemaal niet meer naar, maar dat doen ze door zich af te sluiten,
en dat is schadelijk voor de sociale interactie mensen**

Het automatisch accepteren is figuurlijk levensgevaarlijk: omdat deze houding, door het automatische karakter ervan,
in je persoonlijkheid kan sluipen en daar schade veroorzaken; het beperkt je leven door (gewoontes in) contact met anderen te frustreren.
Wanneer je teveel accepteert, kan dat leiden tot een staat van grotere opgefoktheid  die er op verkeerde momenten uit kan knalluh;
of het leidt tot nog sterkere zelfonderdrukking  en vandaaruit zelfs depressie.

Dit soort shit valt gelukkig om te vormen, te transformeren. Door middel van bewuste MOEITE, een soort ‘meditatie’.
Door dit soort oproepen  aan te wenden als prikkel  om dankbaarheid of compassie  op te wekken in jezelf.

Als dankbaarheids-opwekker: voor wat je nu allemaal ook bent (bvb gezond, relatief vrij) en allemaal wel ter beschikking hebt!!
Dus op het moment van de oproep MOEITE doen je daarop te focussen.
Deze oproep is dan het signaal daartoe. In plaats van jezelf toestaan om je erger te gaan irriteren.

Als compassie-opwekker: door op dergelijke momenten actief te denken hoe het moet zijn om als slaaf (tot-slaaf-gemaakte)
door het leven te moeten gaan. In welke shituatie dan ook, maar dan heel de tijd!
Je kan jezelf aldus trainen in compassie, dus als compassie-opwekker.
Tegelijkertijd train je incasseringsvermogen. Dit is de bonus!

AMBULANCE-MEDITATIE   
Ander aardig voorbeeld van irritatie-meditatie is de sirene van een ambulance.
In mijn buurt kunnen ze er wat van, op lege wegen zelfs, meer eerder hoorde ik deze ook vaker dwars door de stad heen.

De weledele ambulance, het horen van het vaak indringende geluid hiervan, kan ik ook gebruiken om dankbaarheid te bezigen voor mijn gezondheid
of voor de mij ter beschikking staande middelen  om mijn gezondheid  op peil te kunnen houden.
In plaats van mij er rot aan te ergeren en/of afreagerend te gaan schelden ofzo.

Vervolgens kunde er nog een schepke bovenop doen  door ook nog eens dankbaarheid te koesteren dat je de kans krijgt om dankbaarheid te koesteren. Dat gaat dus nog een stapke verder, door ‘het kwaad’ te gaan bedanken. Is voor gevorderden!

Maar dit lukt allemaal niet altijd. Dan is het tijd voor zelf-compassie: oppeppende zelftalk met iets in de geest van:
‘Jaja vriendlief, ik begrijp best dat je hierdoor boos wordt. Ok dat mag ook, toe maar’.
In eigen beheer kun je dit zelfs uitvergroten, even extra boos worden, lekkel uiten!! Hehe, dat lucht op!
Op die manier is er geen mogelijke externe schade naar andere personen toe, bedoel als je op de verkeerde plek je boosheid uitleeft,
kan dat extra problemen opleveren. 

Daarna kun je een dergelijke zelfdialoog vervolgen met het jezelf niet veroordelen  maar aanmoedigen om andere manieren te proberen.
Het is uiteindelijk een kwestie van eerder in (leren) grijpen: want als het boosballetje gaat rollen dan escaleer je sneller,
hoewel dat vaak relatief subtiel kan blijven. bijvoorbeeld met zelfkritiek en eenvoudige negatieve gedachten.
Deze worden dan geïmplanteerd in je geest, weetje.

Dergelijke dingen sharen kan natuurlijk ook in interactie met een ander persoon.
Maar het is handig als je deze niet persee nodig hebt.

++
wanneer je extra durft bij te dragen aan her-hersenspoeling inda openbare ruimte, kun je je verwaardigen
om een alternatieve tekst ten gehore te brengen. Iets als:
“Het is verplicht/ om na ieder beraad/ de notulen van de vergadering/ te delen met de kamer”
“It is mandatory/  that after each Governamental meeting/ the notes are shared/ with the Parliament”
Dit is een afweging, want hiermee verstoor je zelf natuurlijk ook de gewenste stilte...

Aummmmmmmm en over!

Nadere inspiratie en verdere verdieping:
1. “De Tools”, Phil Stutz en Barry Michels
2. “STANDVASTIG”, Svend Brinkmann
3. “De troost van de filosofie”, Alain de Botton

VOETNOTEN
*Wat er grappuig was, is dat niet al te lang gelee, er na enige discussie, een wet aangenomen is  die juist een hoofddoek of bivakmuts verbiedt, met als argument: herkenbaarheid.
Nu kun je beweren: “nood breekt wet”, maar destijds vond men dit blijkbaar dermate zwaar wegen dat die wet aangenomen is.
De nadruk op handhaving van mondkap  zonder dat daar veel opbrengst tegenover staat, geeft ernstig te denken.
Dit is echter louter een politikke voetnoot.

**mondkappen veroorzaken SOCIALE SCHADE doordat contact met medemensen en het lezen van gezichtsexpressie-signalen moeilijker wordt.
Los nog van het afstand houden. En de hersenspoelende oproepen om dat ding te dragen.

in den beginne droeg ik deze

deze ademt toch vrij goed!”

wanneer je goed kiekt  ‘+}”

 

TEGELWERK-21.1

NEEM VAKER EEN TEGELTJE MEE.

Een verse serie TEGELS van de Spirituele Veiligheidsdienst.
Voor in de keuken, op de plee, de agenda of waar dan ook ze passen.
Ook aardig als reactie online!

Hier ga je meer van horen!

dus altijd blijven ademen!

 

kijk, ik zet de tijd s'-avonds uit!

jazeker maar bezin je terdege op het verschil tussen drugs en medicijn!

TUURLEUK!

levenswijsheid van de kapitein!

BETERE MANIEREN!

da snappie wel hee!

een der allerbeste

vanzelfsprekend!

 

jazeker meneer Descartes

tijd moet gemeesterd worre.

zeg eens, luister Boeddha!

of noem je dat liever compassie?

reken maar!

en nou ophouden met je gezeur...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

houd ze in de gaten!

het grootste complot heet LOBBY.

HEEL GOED.

dat is fijn!

ikki herhaal

In aanvulling op de eerdere verzamelingen. 

Alsjeblieft, dankjewelletjes.

;+}

bijna buiten de post gevallen. gerecycled gedicht van mijzelve.

DE TERUGKEER VD GURU

DE TERUGKEER VD GURU

DE TERM GURU
In mijn Kramer's woordenboek staat o.m.: "leermeester, geestelijk leidsman". Wiki meldt "wijze".

De waarde van een 'guru'
Hieperdepep Hiera. Een guru is simpelweg een extra (externe!) leraar. Daar kan je (tijdeluk) veel aan hebben. Als voorbeeld, ter inspiratie. Voor waardevolle samenvatting, door aangedragen inzichten toe te passen. En bij procesbegeleiding: al dat dat vraagt meer werk van de leraar.

Jezelf openstellen voor een (passende) guru is dan heel waardevol.
Jezelf overleveren aan een (slechte) guru wat mij betreft een slecht idee.
Kan erover meepraten, bezit beide ervaringen.

Ok, het gaat fout wanneer een guru je leven overneemt. NIEMAND kan eigenlijk en mag feitelijk in de plaats komen van jezelf. Je bent in principe en per definitie je eigen leider. Eigen leider zijn = volwassenheid*. Ook al moeten anderen noodgedwongen taken voor je verrichten. Jij bent degene die dat specifieke verzoek, daar een vraag/order voor, plaatst.
*in geval van beperkingen ben jij de baas over hoe je met die beperkingen omgaat. Op die wijze ben je dan nog steeds de werkelijke leider.

Intern behoort er dus maar 1 beheerder te zijn: jij zelf en daar liefst de beste verzie van; zo verloopt ontwikkeling altijd door! MET passend initiatief (=uitreiken) EN gezonde openheid (=toelaten) IN (persoonluk passend) dynamisch evenwicht.

Het eigen leven behoort centraal te staan: jij bent het ZELF eikpunt! Dit is en blijft immer de eigen verantwoordelijkheid. De goede guru (passende leraar) is dan een extern toegevoegd iemand, niet iemand die in plaats komt van oezelf!! Een slechte guru zal die plek wel claimen, zichzelf centraal stellen. Met meestal goedbedoelde doch valse beloftes waarin door de betrokkenen geloofd wordt.

Jezelf overleveren aan een guru is een uiting van structurele (mogelijk onbewuste) onzekerheid. Deze onzekerheid kan verscholen zijn/worden achter arrogantie = de houding dat je je beter acht dan een ander. De guru biedt dan schijnbare zekerheid; identificatie met een superheld is zoals een drugs. Slechte guru's bieden daarbij simpele dogmatische leerstellingen hapklaar aan op presenteerblad. Nu is onzekerheid eigenlijk iets dat met gezonde zekerheid (zelfvertrouwen) opgezocht dient te worden. Op constante wijze dan je comfortzone vergroten, door de eigen beperkingen te ontgroeien. Geen hocuspocus maar proces.

Een religie of spirituele groep kan je in aanraking brengen met ideeën en concepten die je kunt toepassen in je leven en waarmee je aldus waardevolle resultaten kunt behalen. Zelden zijn deze ideeën nieuw, hoewel ze vaak als verworvenheden van een specifieke stroming worden gepresenteerd. Dat hoeft niet voort te komen uit een doortrapte instelling (meestal niet),
het kunnen vruchten zijn van eigen realisaties. Dat betekent echter niet dat deze uniek zijn.

Het PEP-concept
PEP staat voor Pikken En Perfectioneren. Daarmee bedoel ik dat je een dinges/idee/waarde/concept puur persoonluk gaat toepassen. Vertalen naar jezelf, dus persoonluk afstemmen, in plaats van stomweg blind kopieën.
Zo blijf je in essentie eigen leider in plaats van een klakkeloze navolgeling.
PEP: zelf bedacht maar niet uniek.

DE KRACHT VAN GELOOF
Een deelnemert die zich verbindt aan een bepaald pad (religie, club, verbond, stichting, partijtje, movement, groeperingske, e.d.), kan inspiratie en energie krijgen door de synergie van sociaal meedoen aan een groep en door toepassing van de aangereikte filosofie in het eigen leven. Hoe meer betrokken, des te intenser dit ervaren kan worden. Vooral in het begin kan het ervaren verschil groot zijn. Dat kan heel prettig werken en ook erg opprettig.

Het prettige kan zijn: ergens erg bijhoren, bevestigd worden, vooruitgang ervaren. Onprettuig kan zijn: (subtiele of directe) aanpassingsdwang, met imagoshifts en het opgeven van eigen gewoontes en geliefde bezighedenz.

Heel prettig kan vooral zijn dat GELOOF bekrachtigd wordt. Je voelt je dan meer machtig. Het geloof in een zaak, een mens, en/of in een zekere actie. Of zelfs in de als totaalbeeld gepresenteerde ‘waarheid’ die religie brengt. De actie van geloven zelf is mijns inziens echter positief: met gerichte inzet van de wil. Dit is aldus dan iets waardevols van religie: het stimuleren van geloof (op zich)!

Maar waarin? Idealiter in jezelf: in het rijpen van bepaalde eigenschappen en deze dmv vaardigheden delen in de wereld. Door middel van zelfexpressie ten behoeve van anderen. Je unieke bijdrage aan de schepping geven/leveren/delen. Met gezonde zelfverheerlukking, dus zelfaanbidding op juiste wijze! Niet op arrogante manieren (iets dat een slechte guru zelf bij betere beschouwing wel doet). Op dit punt past tevens een juiste portie nederigheid, maar dan slajeblieft niet de overdreven versie waarbij eigenlijk minderwaarduigheid* gebezigd wordt.
*minderwaarduigheid hangt innig samen met arrogantie: het vormt er de drijfveer van. Daarbij dreigt overgave aan entiteiten die zich uitgeven voor God. Die worden actief toegelaten (door misleiding, verleiding en afleiding).

GELEID DOOR SPIRIT
Volledige (blinde) OVERGAVE is een tricky iets, een mogelijke dwaling. Echter pure eigengereidheid staat ook niet in optimale relatie tot de wereld, om het diplomatiek uit te drukken.

Flow komt tot uitdrukking in (spiraalvormige) golfbewegingen.
Die bestaan uit een samenspel van eigen inzet in uitreiken/aanbieden en van aandachtvol ontvangen. Fouten zijn hierbij een natuurlijk bijproduct van inzet, zij verdienen compassievolle aandacht.

Voortdurende REFLECTIE als onderdeel van de eigen levensstroom, is een beslissende flowfactor ten behoeve van het ontwikkelingsproces van bewustwordingsbevordering. Positief (direct aanmoedigend) en OOK negatief, jawel: leren door fouten met goedgerichte aandacht te behandelen.

Reflectie zowel naar jezelf toe als gericht op datgene waarmee je levelt. Hoe gestructureerder en regelmatiger, des te vrucht-baarder dit procesonderdeel verloopt. Idealiter is eerlijke reflectie normaalgesproken onderdeel van je dageluks levenspatroon. Zo neem je beter beheer en lekkere leiding* over eigen leven.
*Zonder onzinnige en destructieve veroordeel-vergelijking met anderen.

Spirit, o heilige geest, Spiritus Sanctus. Bij onze scheppingen zijn mijns inziens vaak spirits* betrokken. Alleen deze melkweg bevat al honderden miljarden sterren, waarvan een aanzienlijk aantal verdergevorderde levensvormen herbergen.
*Er zijn vele delen van spirit die hieronder vallen. Te zien als een oneindige veelvormigheid van geestverschijnselen. Daarbij geven zich velen zich uit voor “God”, terwijl wat God is, enerzijds de optelsom van het geheel (de algehele relatieve schepping) is en anderzijds de centrale intentie die eraan ten grondslag ligt.

De bevlogenheid voelt ozo heerluk: inspiratie is iets om zorgvuldig mee om te gaan! Een valkuil is ontaarden in bezetenheid. Andere valkuilen zijn luiheid en minderwaardigheidsgevoel of arrogantie koesteren, de broemde hoofdzondes.

EIGEN INZET VAN TOEWIJDING
Opbrengsten, in de zin van manifestatie van zaken en het activeren van eigenschappen en het verwerven van vaardigheden:  
JE DOET HET ZELF.
De inzet die je tentoonspreid is namelijk van jezelf, niet van de Guru, het is niet zijn directe energie. Dus de resultaten die door je eigen liefdevolle discipline bewerkstelligd worden, heb je zelf opgebracht!

Alleen worden de credits vaak ten onterechte aan een slechte guru gegeven. Die zegt jou te helpen maar in werkelukheid doe je het echt zelf: je activeert de eigen spiritualiteit. De slechte guru parasiteert hierop door (subtieler of directer) met de eer te gaan strijken.

De REGEN VAN ZEGEN, het krediet van spirit, die somtijds genoten wordt, is een extraatje dat volgt op de eigen inzet. Maar de golfbeweging gaat per definitie ook weer omlaag omdat dat eenmaal de aard van de schepping van ontwikkeling is.  Tegenslag kan ook in spiraalvorm komen. Dan kan een doorslaand succes van negatieve krachten lijken. Door deze als test en training te beschouwen heb je er minder last van en doe je er zelfs voordeel mee, door constructief te blijven reageren. Deze te gebruiken om er lessen uit te trekken en om sterker te worden.

De verschillen tussen goede en slechte guru's!!
Er bestaan ook vele goede guru's: gewoon leiders (of coaches) waar je wat aan hebt. Soort bijlichtende voorbeeldbakens die direct(er) betrokken kunnen zijn/blijven bij hun (zelfstandige) volgers. Die aanmoedigende vaardigheid beheersen. De schaal tussen slecht en goed is trouwens glijdend. Deze begrippen zijn relatief, niet absoluut! De wereld is niet of dit of dat:  OF wit OF zwart: dat is gespleten bewustzijn, geboren vanuit overheersingsgewenning. In plaats van het samenspel* van de schepping in en door zichzelf te ervaren. Als creatief onderdeel.
*Dit betekent ondermeer dat wat in eerste instantie goed kan zijn voor iemand, dat datzelfde later niet meer goed en daarna zelfs slecht kan worden. Doordat blijkt dat iets na verloop van tijd te beperkt past. Andersom komt ook voor, bijvoorbeeld bij bewustwordingsbevorderende middelen waar een onderdrukte massamens sneller door zal gaan flippen. Maar waarmee omgegaan kan leren worden met grote waarde voor het innerluk leven. Door voortgaand ontwikkelingsproces. Het aparte is verder dat iets schijnbaar slechts, soms als tegengif kan werken, tegen iets dat al slecht was (geworden). Soort breekijzerdingetje. Maar niet bedoeld om als excuus voor verslaving of exces te worden misbruikt!

DUS onderscheidingsvermogen betreffende waarneming van zichzelf dient altijd actief aanwezig te blijven (op de achtergrond). Alles begint sowieso bij de eigen instelling.

Mensen die terechtkomen bij een slechte guru, bezitten/handhaven een te matig actief onderscheidings*- of beoordelings**-vermogen. Vaak ook een beperkt werkend geweten en in de kern te sterk gericht op navolgen van externe autoriteit.
*onderscheidingsvermogen = onderkennen van verschillende onderdelen
**beoordelingsvermogen = beoordelen van afzonderlijke onderscheiden elementen of combinaties daarvan. Geschiedt vaak vanuit verraderlijk vooroordeel.

Zij worden aldus verleid met aanlokkelijke beloftes. Door deze blijkbaar benodigde ervaring op te doen, wordt er voedingsbodem gekweekt: kunnen dezen en genen rijpen en hopeluk wijzer* worre!
*Ervaring is nameluk de bouwsteen van ware wijsheid.

Een behoorlijk goed overzichtsartikel van wat er mis is met bepaalde guru's en wat zwakke kanten zijn van zekere spirituele stromingen is het overzicht getiteld: STRIPPING THE GURU'S. Mijn ex-guru Chin staat erbij;

Alle externe hulp afwijzen is echter ook een overdreven reflex. Feit dat iemand blinde vlekken heeft, betekent niet dat alles niet klopt!

Wat zijn nadere ideeën over en kenmerken van goede en slechte guru's? Eerst de slechte, dan zijn we daar vanaf;

Kenmerken van slechte guru's:
1.propageren van het idee dat een guru onmisbaar is
2.richt de energie van volgelingen op het manifesteren van de manifestaties van guru zelf
3.claimt onfeilbaarheid
4.beweert geen ego te hebben of een verlicht ego
5.doet niet aan (serieuze voortdurende voorgeschreven) zelfreflectie
6.duld geen tegenspraak
7.zijn vooral gericht op kwantiteit
8.zijn opschepperig in hun daden
9.krijgt energie door aanbidding
10.is verslaafd aan de zegeningenflow

1.propageren van het idee dat een guru onmisbaar is
Slechte guru's prediken het idee dat een guru onmisbaar is. Dit is een spirituele leugen. Deze kan wel subtieler gebracht worden maar komt erop neer dat wanneer jij geen guru accepteert om je innerlijk leven te leiden, jij eigenlijk ein dwaas bent. Er zit zeker waarheid in het feit dat goedgeslecteerde leraren je met bepaalde onderdelen vooruit kunnen helpen.Echter het eigen proces is heilig! Dit kan overruled worden door te star een guru te gaan volgen.

Een goede guru is iemand die jouw eigen processen en je eigenste manifestatie daarvan, op natuurlijke wijze bespoedigt.Een slechte guru is iemand die jou op structurele manier voor zijn/haar manifestatiekarretje spant.

2.richt de energie van volgelingen op het manifesteren van de manifestaties van guru zelf.
Een mondvol; dit kan een logisch gevolg lijken, maar dat is het niet. Vanuit het waanidee dat de guru alleen het zuivere goddelijke direct vertegenwoordigt, kun je gaan geloven dat zijn/haar manifestatie het meest belangrijke werk op aarde is.

Maar het belangrijkst in iemands leven is het eigenste werk. De zelfexpressie in bewustere relatie met een deel der wereld. Er zijn daarbij talloze mogelijkheden. Paradoxaal genoeg kan dat tijdelijk overlappen met manifesteren van anderen. Met name om het proces van manifesteren te leren of enige specifiekere vaardigheid.

Maar je hele leven overleveren en in dienst stellen van een guru is onwijs, overdreven en onverantwoord. Mijn vuistregel blijft: hoe directer iets je spirit opwekt en aanzet om bewustwording daadwerkelijk uit te blijven breiden, hoe passender.

Wat mij betreft is je eigenste manifestatie dus veel essentieler dan het promoten van een ander. Dat is wel een aardige bijkomstigheid en als we dat voor elkaar doen, kan er wederzijds voordeel bestaan. Maar das heel wat anders dan oe leven gaan wijden aan het verspreiden van de werken van een guru.

3.claimt onfeilbaarheid
Een slechte guru presenteert zichzelf als perfect. Hij is een zogenaamd Godgerealiseerde (perfecte) mens. De volgelingen kunnen zich dan uitverkoren voelen doordat ze hem volgen. Het wordt gepropageerd om de wil van God = de Guru uit te voeren. Je kunt stellen dat zij mis-leid worden, maar dit is ook hun eigen ARROGANTIE:  vanuit onderliggend onbewust minderwaardigheids-complex achten zij zichzelf op deze manier beter dan anderen.

4.beweert geen ego te hebben of een verlicht ego...
Filosofisch-technisch klopt deze bewering niet, het is onmogelijk! De persoonlukheid zorgt voor expressie van de ziel. Natuurlijk is er bij een guru altijd wel sprake van zekere ontwikkeling.

Het beweren verlicht te zijn en je eigenlijk te laten aanbidden is echter een voorbeeld van cultus-vorming. De ultieme egotrip.Terwijl dit hele EGO juist door hen ontkend wordt: de guru beweert geen of een verlicht ego oid te hebben of...wekt die indruk door niet actief te weerspreken wanneer dit constant beweerd wordt!

Slecht gelooft dat ie VERLICHT is en 'vanzelfsprekend' blijft. Verlichting olala, dat concept van Verlichting wordt gepresenteerd als de beste toestand die er bestaat en als iets dat een vaste verworvenheid is. Dat laatste is een (spirituele) leugen.

Deze 'verlichte status' wordt constant bevestigd door de gelovigen om hen heen (die erg veel werk voor hem/haar verrichten). Degenen met kritiek moeten vertrekken.

5.doet niet aan (serieuze voortdurende voorgeschreven) zelfreflectie
Aangezien slechte guru's doorgaans niet aan (serieuze voortdurende) zelfreflectie doen, worden zij niet snel geconfronteerdmet eigen fouten. Ze achten zichzelf gerealiseerd en daarmee foutloos. Alles wat er vervolgens fout gaat, is de schuld van anderen. Ik geloof dat zij dat zelf geloven. Dit is echter waanzin.

6.duld geen tegenspraak
Geen tegenspraak!? Dit is gelijk een van de passende criteria om een slechte guru uit te selecteren.
Deze bouwt een machtsstructuur (in werkelijkheid een soort castesysteem) om zichzelf heen met vaste posities voor uitverkoren leerlingen die precies uitvoeren wat opgedragen wordt. De slechte guru is zodoende een ('spirituele') dictator. En schrijft de volgelingen zijn wet voor, als ware het ontegenzeglijke waarheid.

De slechte Guru geeft anderen dus de schuld van alles dat misloopt. Immers hij is verlicht en daarmee onschendbaar.De volgelingen koesteren ook een zekere arrogantie, delen daarin, want zij geloven dat ze uitverkoren zijn.Of ze geven samen -volgens door de guru aangedragen wetten/filosofie- een zekere externe zondebok de schuld van fouten. Bij Sri Chinmoy waren dit de verder nooit echt gedetailleerder besproken "hostile forces".

7.zijn vooral gericht op kwantiteit
Slechte guru's gaan vooral voor kwantiteit: aantal dit, aantal dat. Ze blaten daarbij over kwaliteiten, vooral met mooiklinkende woorden. Hun DADEN laten onevenwichtige gerichtheid op kwantiteit zien; omdat de kwaliteit zogezegd buiten kijf staat...Maar in natuurlijke ontwikkelingsprocessen is kwaliteit iets waarvoor constant bij voortduring gezorgd dient te worden.Om kwaliteit specifiek te kunnen laten groeien, dient erin geinvesteerd te worden. En ter lering en enig vermaak, het ontwikkelingsproces zo transparant mogeluk (laten) zien, dus inclusief fouten.

8.zijn opschepperig in hun daden
Wederom meestal verdoezeld door andersklinkende woorden. Wanneer de constante nadruk ligt op hoeveelheid en er in feite eigenlijk weinig echte aandacht is voor het proces van kwaliteitsverbetering, behoor je te weten hoe laat het is. Het opscheppen kan ook subtiel en meer gedistingeerd gebeuren. Het hoeft niet opvallend schreeuweruig te zijn. Maar het blijft een uiting
van ijdelheid, van wezenlijke arrogantie.

Dit slechte subject claimt alle manifestaties voor zichzelf. Bij Chinmoy stond altijd en eeuwig alleen zijn naam op publicaties. Terwijl leerlingen het leeuwendeel van het werk verrichten. Heb zelf ook nog “poetic expressions” aangeleverd voor zijn  geschriften. De rationale was dat het om zijn bewustzijn ging. Nou lekkere oneness zeg als je je leerlingen niet eens openbaar terechte credits kunt geven...

9.krijgt energie door aanbidding
Den slechte guru krijgt ENERGIE DOOR AANBIDDING. Door de inzet van toewijding van anderen op zichzelf te richten.Te vergelijken met een rockstar of voetbalidool oid. Hoewel de presentatie heel anders is, is de stroom van toewijdingsenergie hetzelfde. Dit schenkt aldus een gigantische energie die het geloof van de guru in zichzelf een (letterlijk) waanzinnige boost geeft. Er kan ook sprake zijn van inspiratie van mensen door de guru via meer gezonde afstand en de juiste attitudes: de eigen aanwezige innerlijke houdingen van de gezonde bewonderaar.

 De slechte heeft de energie van de volgelingen NODIG om zijn verlichtingstrip te handhaven: de superpositieve overvloedsflow met overdaad aan zegeningen. Hij is daarvan afhankelijk en zal daarom de leerlingen van hem afhankelijk maken. Het leven der leerlingen op zichzelf richtende, zogezegd op zijn bewustzijn. Met als opgegeven reden dat dit voor hun eigen bestwil is, dat hun eigen leven er beter van wordt. Het is maar welke criteria je daarvoor hanteert.De guru* en de volgelingen willen dit beiden geloven.    
*wat dat betreft zijn er volgens mij amper bewust slechte guru's. Zij misleiden zichzelf evenzeer.

Dit scenario, een van de vele oneindig vele mogelukheden van "oneness", is een samenspel met de instelling van de volgeling. Deze is gericht op navolgen van externe autoriteit. Vanuit het onzekere ego, slaafs geprogrammeerd. De slechte guru, die baas, maakt gebruik/misbruik van deze zwakheid.

Vaak met behulp van gebruik van occulte trucs. Saai Blabla goochelde met gouden bling-eieren.
Sri Chinboy beweerde ruim 7000* pond met 1 arm opgetild te hebben.
 Ik denk dat zijzelf dergelijke staaltjes geoorloofd achten om mensen 'te helpen (...) het spirituele leven in te krijgen en houden'. Het zijn lokkertjes...
*Yes "guru" was playing a little big trick here. So far his own aspiration (together with the devotion of his disciples!) had helped him with some supreme grace to perform with powerful manifestation of human feats. Now with direct 'divine intervention' the bar was barely moved but a light was switched on; "Godmiracle"! Now please obey and please your Guru to the utmost'!  

10.is verslaafd aan de zegeningenflow
De slechte gurutrip is een vaak verslaving aan de zegeningenflow! Deze wordt gevoed door de aanbiddende inzet van toewijding door volgelingen. Zij voeren sowieso veel werk voor hem uit! Vaak zonder voldoende terechte bevestiging...

Guru zijn voor een cultus van gehoorzame, eigenlijk afgerichte, volgelingen is dus de ultieme egotrip. Door iemand die vaak gelooft geen ego meer te hebben...

Gevoed vanuit het WAANIDEE dat Verlichting een vaste verworvenheid is. Dat is namelijk een voordurend proces. Negatieve krachten blijven altijd aanwezig en hiermee omgaan vraagt en vergt voortdurende alertheid. Ik herhaal en parafraseer:
"Het idee dat VERLICHTING een vaste verworvenheid is, 
in plaats van een proces, is een spiritueel waanidee".

Een slimme (slechte) guru geeft wel genoeg. En vele leerlingen zijn daarmee tevreden. Het beoordelingsvermogen is meestal geheel gericht naar de gegeven voorschriften. Deze neppe guru deelt vanuit zijn overvloed (zoals een slimme dictator dat doet), maar het blijft uiteindelijk een parasiet die de volgelingen laat geloven dat hij de oorzaak is van hun ervaringen,
terwijl zij er eigenlijk zelf voor zorgen!

DE GOEDE GURU!
Inspiratie leidt de weg. HET minimale criterium om verder te bepalen of een guru goed genoeg is, heet WALK THE TALK. Dat wil zeggen: totaal toegewijd is aan werkelukke vooruitgang, uitvoeren wat gepropageert wordt, zonder verborgen agenda. Van zichzelf en de gedefinieerde doelen. Dit betekent dat dingen die niet kloppen, juist aan het licht gebracht worden, niet weggemoffeld. Dat confrontaties liefdevol en vaardig aangegaan worden.

Wanneer deze doelen vaag zijn, mag je je eigen fantasie hierop loslaten. Beoordelen of iets goed voor je is, is altijd in principe je eigen verantwoordelukheid, dat moge blijken! Blijven doen hoor.

Een goede guru heeft een scherpomschreven visie en een duidelijke missie met meetbare doelen.
Deze worden samen met de volgers bewerkstelligd. Die daarvoor de volle erkenning krijgen!
Vanuit volgelingen vind er feedbek plaats die welkom geheten wordt. Een goede guru kan nameluk wel tegen tegenspraak. Dat betekent dat een goede leider benaderbaar is.

De goeie guru is en blijft mens. Dus geen soort idool die beweert "VERLICHT" te zijn, met een schare/bende/leger/harem goedgelovige discipelen (/groepies). Het is geen supermens bij wie alles perfect gaat. Want in werkelijkheid zullen de fouten die er zijn dan, domweg ontkend worden of worden toegeschreven aan anderen.

Goede guru geeft gemaakte fouten toe, en bespreekt transparant fouten die eerder gemaakt zijn, inclusief het eigen aandeel. Laat dus juist fouten zien: want deze bevatten nuttige levenslessen! Die goede guru zoekt zelf de grens der comfortzone steeds weer steeds weer op. Juist daar waar fouten een natuurluk bijproduct zijn van daadwerkelijke inzet voor kwaliteitsverbetering. Door daden he, niet slechts met mooie woorden of op onbelangrijke details. Dat is pro-actief leiderschap.

Guru de goede is gewoon daadwerkelijk een medemens die bezig is en blijft met de eigen kwalitatieve ontwikkeling van eigenschappen in actie (vaardigheden) en niet slechts met alleen kwantiteiten en de fouten van anderen.

Echte LEIDERS luisteren naar en implenteren de zaken die hun volgers aandragen. Met visie gericht op voorspoed voor de gemeenschap. En liefst zo persoonluk mogeluk afgestemd; een standaardrecept voor iedereen is meer iets voor massamensen. Foute HEERSERS geven opdrachten aan onderdanigen die hun leven aan hem/haar wijden, vanuit hun eigen aanwezige programmeringen/verslavingen: daar wordt gebruik van gemaakt.

Een goede leider inspireert door middel van voorbeeld. Een slechte leider dicteert: schrijft regels voor die manipulerend opgelegd worden... een slechte leider is eigenlijk een heerser.

"Eigen leiderschap is de gezonde basis is voor vrijwillige uitwisseling" is voor mij de essentie van het Watermantijdperk.

MIJN VERHAALTJE
Als klein kind speulde ik heersertje thuis, bazend over m'n jongere broertjes. Werd amper opgevoed. Later keerde ik me af van de familie en ben erg m'n eigen gang gegaan. Dat was nodig! Voor mij, destijds. Om mezelf op te voeden. Allemaal (reactiverende) ervaringen opgedaan op basis waarvan werkelukke wijsheid kan rijpen.

Van leeftijd 26-29 was ik een soort moderne monnik. Op "Sri Chinmoy's Path" dat een hedendaagse synthese van Hindoeîsme, Boeddhisme en Gristendom bracht. Dus al die bestaande programmeringen in mij werden gereactiveerd. “Supreme, i bow to thee” was het motto.

Aan het einde van m'n studententijd was ik begonnen met Transcendente Meditatie. Dat betekende tweemaal daags twintig minuten concentreren op een gegeven mantra. Vanzelfsprekend schept dat resultaat wanneer je dit als toegewijde beginner doet. Toen kwam ik een spreker van de Chinmoybeweging tegen, Aditya geheten.

Was verheugd 'de waarheid' gevonden te hebben, het sprak me aan, hoefde mij deze alleen nog maar eigen te maken. Ging ervol voor.Dit is een standaard onderdeel van de verleidingskracht die van religie/ spirituele bewegingen uitgaat. Het idee,de claim "de waarheid" te verkondigen: zogenaamd de hele waarheid en niets dan de waarheid, is een spirituele leugen, aangezien zaken altijd en eeuwig in ontwikkeling zijn en blijven. Dus dat waarheden nieuwe invalshoeken kunnen krijgen en ingebed worden in een grotere, meer omvattende waarheid. Wanneer je daarvoor openstaat, dit opzoekt EN verwerkt in je persoonlukheid.

Het was een soort spirituele commandotraining. Met stipte discipline: elke ochtend om 06u mediteren volgens voorschriften. Als je een goede leerling ("disciple") wilde wezen. Hoor eens, dat wilde ik graag, was behoorlijk fanatiek! Regelmatig urenlange meditatie (soms ook hele dagen), bhajans leren, de 'spirituele filosofie' van Chin bestuderen, veel sport en vervolgens manifestatie van Guru: zijn gedachtengoed propageren en meedoen aan projecten vanuit de beweging (zoals een wereldwijde Peace Run). Die inspiraties leefden in mij, koesterde deze en voedde ze met inzet.

Uiteindelijk resulterend in werken in een "divine enterprise": een zaak die gerund werd door een disicple (leerlingen werden aldus aangeduid) van Chinmoy. Verdiende ruim marktconform in die vegetarische hamburgerfabriek te Zwitserland waar ikke een jaarlang verkeerde. Dit investeerde ik uiteraard in mijn leven binnen de beweging en de promotie daarvan. Stond achter die vernieuwende soya*producten, hoewel ikke nu weer beterpassende gevonden heb voor mezelf. Met Abarita Walter Danzer: goedgedreven kerel.
*soya vereist een specifiek gen om te verteren. Degenen dit hebben, hebben dit geerfd van voorouders die gaandeweg geleerd hadden het beter te verteren: het lichaam gaat zich immers richten op wat het aangeboden wordt, een soms onderschat aspect.
In Zürich was er verder destijds Preis Paradies dat volstond met plastic rotzooi... Van Kailash, de voorzitter van de Zwitserse tak. In Nederland had je Madal Bal in Den Haag. Zij importeerden en distribueerden Celestial Seasonings thee. Daar werkte ik eerder ook wel eens in winkel of magazijn. 
 *Madal was een bijnaam van Chinmoy: zijn ondeugende aspect;

Wij hadden een zogenoemde echte Guru, die Sri, die zogezegd volledig "Godgerealiseerd"/"verlicht" was. En daarmee ook een verlicht ego claimde. Ahaha, echt van die heerlijke spirituele containerbegrippen waarop eenieder de fantasie kan botvieren. De man liet zich ook aanspreken met de titel "Guru". Chinmoy (1931) was geboren in Bengalen, Bangladesh. En kwam vanuit de ashram van Sri Aurobindo op 33-jarige leeftijd in 1964 naar New York, Queens. Begon daar een wereldwijde beweging op te bouwen. Met op het hoogtepunt zo’n 7000 leerlingen in ongeveer 60 landen.

Het doel van deze guru was verantwoordelijkheid voor “Godrealisatie” van de leerlingen. En manifestatie van vrede op aarde.

Omdat hij 'volledig gerealiseerd' was, had ie altijd gelijk. Dat was zijn filosofie en voorschrift. We zagen het niet als sekte omdat het geweldig was zo inspiratiegedreven bezig te zijn. Als bezetenen, soort manisch wel. Want leerlingen die steeds langer bleven en zich steeds verder opofferden, ontwikkelden innerlijk vaak een kern van depressie. Zie de verslagen van anderen. Anderzijds zijn bestaande politieke partijen, verenigingen, clubs en bedrijven vaak ook een soort sektes, dat vind ik nog steeds.

Hij ging graag op de foto met nogal wat grote politici en religieuze leiders. Altijd, bijna altijd stralend aan het lachen met die gasten. Hoor het Chinmoy K. Ghose wel zeggen: 'o, but they are very devoted to me'...

Met een stroom van culturele idolen, waaronder ook grootheden als Leonard Cohen en in den beginne Santana.Met Eddy Murphy, een hele stoet .. met Richard Gere, Sting, Eddie Murphy, Susan Sarandon, Roberta Flack, Yoko Ono, Muhammad Ali en Bill Pearl. Oja enne Carl Lewis, die nog snel even een spirituele naam van hem kreeg, iets waarop gangbare leerlingen vaak jarenlang moesten wachten, smeken haast. In de beginne gaf Chinmoy deze namen direct na acceptatie als leerling waarvoor hij de verantwoordelijkheid op zich nam voor hun Godrealisatie. Dat betekende dan dat je alles moest doen wat opgedragen werd. Voor je eigen snelste "progress". Dat was het toverwoord. Bij Chinmoy werd dit in praktijk in toenemende mate in bepaalde uitverkoren getallen vertaald, met name 7,17, 27, 47, 107.      

Het was een pad ZONDER SEX... Ja mensen, te dom dus maar destijds vond ik het wel relaxed om me niet meer met sores te hoeven bezighouden. Was er 'vanaf'* en wilde geloven dat dat beter was. Nu bekijk ikki ascese absoluut niet meer als "hoogste spirituele waarheid". Alleen  als een mogelijk benodigde tussenfase om te herstellen/ af te kicken van van de dissociatie tussen liefde en sex.
*flipte voorheen tussen zwelgen en ontbering

Ging gaandeweg ervaren dat dit pad mij uitputte en geen vervullende voldoening meer bracht. Wilde weer wild dansen en 'een poppetje'. Maar verzamelde ook waardevolle ervaringen en enige spirituele juwelen in deze spirituele kleuterschool met commandomentaliteit. Waarvan ik eerder destijds de Guru de oorzaak achtte, gaf hem onterecht de credits ervan. Zo ging ik als een soort meditatief spelletje aan balletje hooghouden doen. Uit m'n kindertijd was m'n record 112 ofzo. Wilde dat verbeteren en ging trainen volgens golfbewegingsschema. Bereikte uiteindeluk exact 12.000 in-een-keer, was daarmee toen ongeveer 3 uur non-stop bezig.

Later kwam ik erachter dat Chinboy niet volledig oprecht was en met meerdere maten mat. Dat heb ik verwerkt in een verslag. Hij bedoelde het in principe goed met z'n missie voor wereldvrede, maar dat is niet genoeg!

Natuurluk had Chinmoy zinvolle inzichten verzameld, net zoals Osho dat deed. Bij Osho kreeg je er een hoop grappen bij op de koop toe. Hij sprak mij ook aan, daarna bij die beweging binnengegaan;
Chin* was best een soort opperschepper.       
*later heb ik een hoop boeken van hem verbrand, soort persoonluk sjamanistisch ritueel.

C.K.G. promootte onder meer:
1.Competitie met jezelf in plaats van tegen anderen. de ander is dan meer je vriend, je stimuleert elkaar.
2.Koesteren van dankbaarheid: positieve focus = goede basisvaardigheid!
3.Het basisidee dat vrede innerlijk begint.
4.Meditatievormen* op zich.
*Als beginnende leerling beoefende ik een heel aantal verschillende: ademtechnieken, concentratie op kaars, energieknooppunten in het lichaam, of een punt, mantra's zingend vele malen herhalen en tellenz. Later werd je uitgenodigd om vooral op zijn foto te mediteren. Het was wel aperelaxed, je kon daar uren in gaan hangen, na eerder langdurig gewerkt te hebben. Nu beschouw ik dit als satanisme en dien in plaats van zijn, mijn eigen foto's te zetten: visualisatie van hoe ik wil zijn! Zelf, ikzelf. De scheppingsfilosofie van Guru Sri Chinmoy bestond uit inspiratie ► aspiratie (inzet) ► realisatie (manifestatie). Nu mis ik hierrin het wezen van proactieve zelfreflectie.
5.Expressie met creativiteit*
*al ging die vooral over de zijne, om die te kopen en te promoten. In plaats van een platform om ook uitingen van eigen creativiteit van leerlingen te verbinden.
6.Lichaam is je tempel. Dus geen drugs was de regel. Dit was feitelijk anti-hippie dus gasten die zich eerder te buiten waren gegaan, gingen bij Chinmoy door een ascetische fase. Nu denk ik: teveel is ongewenst, maar te weinig is niet genoeg!! Alleen dienen de termen drugs en medicijn ontward te worden.
7.Pad van het hart*. Vaker gehoord! Doen wat je aanspreekt is vanzelfsprekend essentieel. Daarbij dienen hart en hoofd samen te werken, gevoel en verstand. Dit is een opgave die aandacht (bewustzijn) en inzet (energie) vereist.
*Bij Chinmoy (en nogal wat anderen!!) werd de mind vaak negatief beoordeelt, omdat het een aap zou zijn; Echter de geest dient ook verlicht en goed gericht te worden. Subtiel werd verder ontmoedigd om je mind te belasten, je had er toch niet zoveel aan. Deze werd gevoerd met de filosofie van Chinmoy, hij raadde aan om voor je snelste vooruitgang alleen zijn boeken te lezen. EN dat is waar, als je dat deed kwam je het snelst in zijn trip terecht!
8.Zichzelf als een merk: CKG (Chinmoy Kumar Ghose). Hij plantte zichzelf zo volledig mogeluk in de geest vd leerling, zodat deze voor hem ging werken. Hij was verslaafd aan een groeitrip van expressie van zichzelf door middel van anderen. Dit heet satanisme aangezien het om energieroof gaat: "make me strong!"  

Dit rijtje is sterk persoonluk. Een andere leerling heeft andere ervaringen. Deze zijn nameluk per definitie ook afhankelijk van je eigen inbreng, zoals gezegd.

Moest een heel breed scala van verdere (goede en slechte) eigen ervaringen opdoen. Meer vriendinnen en hoeren, rondreizen en divers werk uitvoeren, allerlei drugs en plantaardig medicijn proberen, begon met schrijven en optreden. ♫I've been up and down, I've been all around♫ om Kiss eens te citeren! EN het belangrijkste: leren reflecteren. Dat is echt een issue: dit zat niet in mijn opvoeding en ook matig in onze cultuur verwerkt. Dit is van essentieel belang omdat het gaat om doorgronden van ervaring, teneinde verder te ontwikkelen. Niet te haperen in eenzijdige, uiteindelijk afleidende manifestaties.

Het was niet moeilijk om ermee te stoppen. Was er vol voor gegaan. Het was gewoon doodgebloed. Moest wel opnieuw beginnen. Belandde in Amsterdam, met blessings!!! Ben mezelf dankbaar dat ik die benodigde stappen wel heb gezet (hoewel gemeld werd dat je eigen ziel je niet zou vergeven...). Was er gelukkig verder niet afhankelijk van, pakte m'n leven weer op. Start again! Had rr zin in;

HERNIEUWDE OPENHEID
Kom de laatste tijd geschriften over LEIDERSCHAP tegen. In ontvangen volgorde:
*Gitomer: "Het kleine boekje over leiderschap" (veel compacte overzichtsrijtjes, goed voor eerste overzicht)
*Seth Godin: "Tribes" (neemt je mee op leiderschapsreis, heel praktisch bondig beschreven in behapbare columns)
*Stephen. Covey: "De zeven eigenschappen van effectief leiderschap" (taaier basiswerk, diepgaandere kaderdefinities)

Hieruit vallen vele waardevolle zaken te PEP*pen voor mij
*het PEPconcept: Pikken En Perfectioneren = iets inpassen op eigen wijze = iets niet alleen nadoen maar meer persoonluk afstemmen, dus iets oppakken en dan praktisch vertaald inpassen in het eigen leven.

Kwam al eerder het werk van Eva Pierrakos tegen. Dat gaat over zelfonderzoek. Voor mij is dit simpelweg een heel waardevolle aanzet (met input) tot (voortdurend!) zelfonderzoek.

Ben echter gestopt met acceptatie van zoete koek. Dus beschouw nooit langer iets uit een bepaalde bron als onomstotelijke waarheid.

EIGEN LEIDER zijn/worden
Eigen leider toch?! Wat veel anarchisten wel willen maar niet doen. Deze lui blijven dan vaak haperen in de reactieve anti-trip. Waarin ze weliswaar veel gelijk hebben, maar die niets daadwerkelijk oplost. De opgedrongen 'leider' (in werkelijkheid meer een heerser) wordt nu welletjes buitenspel geplaatst.

Maar dit machtsvacuum dient opgevuld te worden door onszelf. Pro-actief in plaats van reactief. Leren door te doen. Het gaat dan dus ook om onze eigen herprogrammering, de gerichte omvorming van de eigen persoonlukheid.Om deze zodoende beter te kunnen inzetten voor de manifestatie van (verkozen) spirit. Met herkenning van (relatief!) goed en kwaad in onszelf, zodat er gezond zelfvertrouwen kan ontwikkelen ;+X

Op eigen wijze! Echter EIGENGEREIDHEID is hierbij de andere adder onder het gras (die ene adder is de blinde overgave,de slaafse navolging). Eigengereidheid is een (soms subtielere) bazige vorm van imagonavolging, een ideaalbeeld dat doorgedramd wordt, wanneer je er echter eerlukker naar kijkt. Een houding die niet uitgaat van omvattender eenheid.

Systeemslaaf zijn gaat veel verder dan externe vormen van mindcontrol. Het gaat in eerste instantie over het richten (programmeren) van de wil. Met mindcontrol en emotiebeheer.

Opvoeden is een kunde, een vaardigheid. Begon met een achterstand doordat ik ternauwernood werd opgevoed en moest me nog afsluiten ook. Mijn geest is evenwel behoorleuk vrij. M'n emoties vergen meer speciale toewijdende aandacht.
Ook de wilskracht dient verder in breder bestek te worden getraind. Bij (her-)opvoeden horen serieus passende structuur, meer voedende gewoontes en voldoende vrijheid om zelfstandige ontwikkeling mogeluk te blijven maken. Eerst voor onszelf, altijd.

KUNNEN WE ALLEMAAL GURU ZIJN?
1.VERPLICHT: voor jezelf (soms met ontvangen hulp van anderen).
2.VRIJWILLIG: ten behoeve van anderen (daarvoor zijn dus ook anderen nodig).

LEIDER acht ik bij nader inzien feitelijk wel een veel treffender woord dan guru! Leider zijn (en blijven) vereist echter (voortdurende) ontwikkeling.

Een guru volgen of zelf Guru worden?
Dus leiden en/of volgen?? Beiden!! Mannen zijn leiders en omvatten tevens zoveel mogeluk volgzaamheid daarbij. Bij vrouwen is dit andersom. Als generale richtlijn he, niet ten alle tijden.

Mensen die zich laten aanspreken als "Guru" staan nu bij mij vrijwel gelijk op de zwarte lijst. Ze positioneren zich als verheven en dat is in wezen arrogant.

Je bent, volgens mijn inzicht, in eerste en laatste instantie je eigen leider. Dat is dan tegelijkertijd mijn definitie van volwassenheid. De beheerder van de eigen persoonlukheid, duideluk. Andere leiders kunnen je helpen om jezelf beter te leren leiden.

Volgen is ook een vaardigheid! Een goede leider is eerder een goede volger (geworden). En blijft ook altijd als leerling BIJLEREN. Niet alleen van uitverkoren autoriteuten. Niet louter met mooie filosofische woorden of betreffende onbelangrijke details, maar door voortdurende openbaring via daden. Met daarbij passende aandacht voor wat er fout gaat.

Leren geschiedt nameluk mede door gezonde omgang met fouten  maken. Deze zijn dan een natuurlijk bijproduct van gerichte inzet. Dit is een issue in religies (en de opvolgers daarvan: vele new-age-scholen e.d.) die starre leefregels voorschrijven om vermeende fouten/zonden te voorkomen. Op zicht lijkt dit een juiste intentie maar het proces om gezond met fouten om te gaan wordt vaak gefrustreerd.

Door rigide een perfectieplaatje te (willen) handhaven zal het aspect van leren van fouten onvoldoende zijn en zal de neiging bestaan om bestaande fouten te negeren of af te schuiven.

We kunnen ook SAMEN op basis van verantwoordelukke vrijwilligheid, projecten uitvoeren, van alles. Waarbij sommigen met de kwaliteitsgevulde vaardigheid op waardevolle wijze meer leiding nemen (op zekere aspecten). De tijd van alleenheerschappij* over anderen is voorbij.
*dat waren de tentakels van het Vissentijdperk.

VERSCHIL tussen leiden en managen is dat leiden om visie vraagt, terwijl managen puur de vaardigheden van het uitvoeren daarvan betreft. Tevens is het eren van de successen  (met ere wie ere toekomt!) belangrijk; alsmede het inzicht dat vaardigheden die onvoldoende bijgehouden worden versloffen, alle vaardigheden.

Grote leraren hebben het onmiskenbare karakter dat ze kunnen zegevieren, dat ze een zekere kunde beheersen. Kleine leraren hebben het grote voordeel dat ze beter persoonluk kunnen afstemmen. Het allerbest lijkt dan een groot leraar die ook eenaantal leerlingen heeft die meer aandacht verdienen? Of een kleintje leraar die flink aan groeien is?? Nog betere opties worden mogelijk gevormd door gerichte kruisbestuivingen in mastermindgroepen en de massale opstand van eigen leiderschap.

De terugkeer van de guru betekent dat je zelf je eigen guru bent en voor altijd blijft. Door deze betere persoonlukke centrering ontstaat ook ruimte om andere leiders in het leven toe te laten. Het is de stabielere basis om vanuit te delen met anderen.

Aummmmmmmm!