ALL GOOD!?

ALL GOOD!?   ‘ALLES IS GOED’?!

‘Alles is goed’/ ‘all good’ is een populaire uitdrukking en houding in spirituele kringetjes  

en ook in hippieland heerst deze stelling.

Heb gemerkt dat deze houding goed kan werken om een bestaande programmering 

te weerstaan: 

de negatieve houding dat er ‘niks goed’ is. Dan ben je slachtoffer van een negatieve mindset. 

Aldus kan koestering van de tegenovergestelde houding  je gaan bevrijden van een ingesleten gewoonte. 

Als een soort nuttig tegengif. Dit kan tevens troost bieden  om beter te leren accepteren. 

Er zijn echter grenzen. 

Deze stelling/houding wordt nameluk een probleem  zodra deze als hele waarheid  wordt aangenomen 

en klakkeloos (blind) wordt toegepast. Daarmee creëer je dan allerlei onbedoelde gevolgen  door een houding

die bewust gezien positief is bedoeld. 

Dit is ergens te vergelijken met overal JA opzeggen. 

Geinige FILM trouwes  ;+}

‘Vanzelfsprekend’ is een basale positieve houding zeer belangrijk! 

Maar ook ik trapte eerder in m’n leven  in deze eenzijdige positiviteit (breek me de bek niet open?). 

Tot mij bleek dat er daarbij meerdere vervormingen kunnen optreden. Daat gaat iiie:

Als alles (altijd) goed is zoals het is, zou er niks hoeven te veranderen, zou je nooit in hoeven te grijpen. 

Stond tijdje terug op een ritueel en kon de spreekster niet verstaan. Dat vond ik niet goed en riep: ‘ik versta je niet’. 

Even ongemakkelijk maar bleek wel passende actie te wezen. Haar keel ging daarna open. 

Als alles goed zou (moeten) zijn zoals het is, zou ik dat niet doen. 

Dit is natuurlek een zeer mild voorbeeld. Moeiteloos kunnen we allerlei gedrag noemen dat helemaal niet goed is,

dat ingrijpen vereist 

(eventueel zelfs met zinvol geweld = de minimale dosis geweld  die noodig is  om zinloos geweld te stoppen) 

in plaats van toedekking  door een liefdesmasker... 

Als ‘alles goed’ is  dan kun je bestaande negativiteit gaan ontkennen. 

Dan ga je minder open inbrengen over wat je als lastig ervaart.

Omdat je dit ook voor jezelf kunt gaan ontkennen, door een soort opgelegde posititeit. 

Aldus kan deze mindset je ook weerhouden  om dieper door te zoeken  naar oorzaken in jezelf (en anderen)  

over allerlei dingen/zaken die mislopen. Het word dan een dooddoener van serieuzer zelfonderzoek. 

Of dat je te snel tevreden bent  met een zoethoudertje. 

Het bestaande negatieve  wordt dan reflexmatig ontkend  (bvb gerationaliseerd door een vervormde versie van het idee: 

‘dat waar je aandacht aan geeft, dat dat groeit’) en weggedrukt. Kan zich aldus opsparen

en gaan uiten in plots oppoppend escalerend gedrag, het lijdt eerder tot ontsporing. 

Nou dat herken ik zeker in mijn illustere verleden... Maar simpelweg in eigen leven te herkennen

Door zeer eerlijk  op je reacties te reflecteren. 

Dan kun je gaan zeggen dat escalatie er ook weer bijhoort en tegen jezelf zeggen: 

‘dat je (heel) veel van jezelf houd’. Wellicht beter dan helemaal niks. 

Maar dat blijft symptoombestrijding (voor jezelf, los van wat voor negatieve impact je bij anderen veroorzaakt).

Voor ware innerlijke groei gaat het over doorvoelen  en daarmee gaandeweg leren doorgronden van oorzaken. 

Nog destructiever kan het worden wanneer ‘alles is goed’  als  rationalisatie voor uitleven van eigengereid gedrag gaat dienen. Dit gebeurt dan onbewust. Je lagere zelf is slim zat  om van dit soort fratsen gebruik te maken.

Maar overal zitten gevolgen aan (aan doen EN laten)!

Alleen op het hoogste spirituele nivo kun je stellen dat ‘alles goed’ is.

Natuurlijk is het nuttig daar contact mee te maken, om te ontladen en op te laden. 

Maar wanneer je dit als dogma gaat hanteren  binnen het leven IN de dualiteit dan leef je geforceerd eenzijdig

vanuit 1 pool  en dat is niet het omvatten van de dualiteit  maar de meest veelvoorkomende vervorming 

in het zogeheten ‘non-dualisme’. 

Ken ‘m van vroeger: de riedel van “hoe gaat het?” 

Antwoord: Ja, goed.’ Bij nader inzien  is het zelfs een oppervlakkige uitspraak…

Ikki zeg tegenwoordig graag: ‘goed genoeg’.

Enne op de vraag: ‘alles goed?’ repliek ik tegenwoordig dan maar graag met “bijna alles!” of “goed genoeg”.

“Acceptatie doet wonderen” las ik ooit  en inderdaad  is kunnen accepteren  een belangrijke vaardigheid. 

Om met frustraties om te gaan. Alleen niet blindelings: gezonde acceptatie vereist onderscheidingsvermogen. 

Oef-oef!!

GEZONDE TOEVLOED

DE GEZONDE TOEVLOED VAN GENOEG  in plaats van  DE VLOEK OP DE OVERVLOED.

Voorwoord over Overvloed
Overvloed oh Overvloed. Wat ben jij toch populair!
Het klinkt ook zo heerlijk he: meer dan genoeg voor iedereen
of in ieder geval voor een soort elite die ervoor gaat en dit aldus ‘verdiend’ heeft,
alsof het alleen aan jou (als individu of bepaalde groep) is om daar gebruik van te maken.

Er wordt vervolgens gepromoot dat overvloed de natuurlijke toestand van het universum zou zijn.
Vaak ingebed in ’spirituele’ pretpraat. Dit lijkt een boute uitspraak, maar zal dit uiteenzetten.
Allereerst wens ik graag te bevestigen dat mensen die het overvloedsprincipe aanhangen en uitdragen
meestal de (aller-)beste bedoelingen hebben. Ik ben hier niet om hen te dissen!

Met principes is het zo dat als ze hun tijd gediend hebben en over de top zijn, ze dienen te vernieuwen.
Vervangen door iets meeromvattends. De synthese van schaarste en overvloed noem ik TOEVLOED.

0.INTRO
1.VERSPILLING: de nadelen van overvloed
2.Natuurlijke GOLFbewegingen
3.Gezonde TOEVLOED alsjeblieft!
 

0.INTRO
Overvloed is het tegenovergestelde van schaarste.
In de afgelopen decennia heeft het overvloedsprincipe opgeld gemaakt.
Stel dat ik zeg: F-ck het overvloedsprincipe. Dan denk je wellicht: wat krijgen we nou?
Overvloed is toch gopper geweldig, wat kun je daar nou tegen hebben zeg! 

Dat zal ik eens stevuig uiteen gaan zetten.
Met eerst een episteltje over verspilling. Dan beschrijving van golfbeweging, die in de natuur alom aanwezig is: overvloed EN tekort.
Tenslotte de oplossing, te weten gezonde toevloed.

DE HOORN DES OVERVLOEDS
Lees dat deze hoorn uit Griekse en Romeinse cultuur stamt. Beiden hielden slaven...

1.VERSPILLING: de nadelen van overvloed
Het overvloedsprincipe is de omflipping van het schaarsteprincipe, het tegenovergestelde dogma.
Kapitalisme als systeem is basaal gebaseerd op (angst voor) schaarste.
Kapitaal wordt (extreem) vergaard en opgepot  vanuit angst voor tekort  en omwil om beter met tekort om te gaan.

De consumptiemaatschappij is een goed/slecht/perfect voorbeeld van het gestoorde overvloedsdenken.
Met verslaving aan een overdadige levensstijl, ingebed in een concurrerende instelling...
Elders heerst armoede door uitzuigbuitbeleid. Maar ook binnen de welvaartstaat is er (verstopte) armoede.
De aarde is de klos. Evenals solidariteit tussen groepen mensen.

Op persoonlijker nivo dient de neiging tot overvloed ook als vervanging voor gefrustreerde natuurlijke behoeftes.
Met name als poging tot vervanging van verbinding en delen met anderen.
Aldus is (meer) bezit (willen) verslavend. De massaconsumens is verslaafd aan materiële ‘bevrediging’:
dit staat inderdaad tussen aanhalingstekens aangezien deze bevrediging slechts kortdurend is (een kick)
in tegenstelling tot duurzamere bevrediging die het gevolg is van aangaan van langere-termijn-processen
die een subtieler gevoel opleveren, een basaal gevoel van vrede/tevredenheid bijvoorbeeld.
Voor duurzamere bevrediging is het verdragen van frustratietjes essentieel: het leren omgaan met tekorten.
Dit staat tegenover de belofte van de kick door middel van (meer) consumptie.

In de term overvloed (overvloed als norm) weerklinkt voorts de filosofie van schrijnende verspilling.
Dit hoort bij Hedonisme = de levenshouding van de verwende arrogantie, de decadentie van kapifalistige heerschappij.
Het overvloedsprincipe is heden een stokpaardje geworden binnen kapitalistische structuren.
Ter legitimatie en als lokkertje. Op wereldschaal beschouwd is makkelek te zien dat dit gewoon onzin is.
Maximal winstmaken werkt negatief door op medemensen en aarde en staat principieel lijnrecht tegenover echte duurzaamheid.
Natuurvolken blijken minder gek dan eerder ‘wetenschappelijk’ gedacht werd.

De KEERZIJDEN van leven in overvloed: de uitputting, vervuiling en de uitbuiting en vervreemding,
worden liefst ontkend en de (mede-)verantwoordelijkheid hiervoor afgewenteld  of doorgeschoven  
en zodoende verbannen uit het bewustzijn.

Ik ben aldus gekant geraakt tegen het alom geprezen en gepropageerde overvloedsprincipe.
Omdat het mijns inziens verspilling in de hand werkt: er is dan immers toch altijd meer dan genoeg!!
Bovendien promoot dit onwil om optimaal met gezonde schaarste om te gaan.

De mindset van overvloed is een stuk schadelijker dan gelooft wordt.
Het dogma van overvloed kan lijden tot uitputting, vervuiling, uitbuiting en vervreemding omdat gezonde grenzen en ware solidariteit overruled worden
en de natuurlijke golfslag binnen processen onvoldoende bewust in ere gehouden worden.
Daarmee vermindert dit gepropageerde overvloedsprincipe het verantwoordelijker ontvangen en goedgericht delen.

Negatieve gevolgen worden echter niet geheel genegeerd:
daar wordt namelijk graag een portie LIEFDADIGHEID/’goodwill’ op losgelaten.
Als goedmakertje door de rijken, waarvoor men liefst dankbaar zou moeten zijn.
Terwijl het oneerlijke systeem zelf in stand blijft.

Delen vanuit die machtspositie vind ik minder fraai dan het lijkt.
Liefdadigheid is dan als een ‘doekje voor het bloeden’.  Lijkt bout om daar zo stelling tegen te nemen.
Echter de directere koppeling tussen oorzaken en gevolgen wordt genegeerd, niet gezien, ontkend.
En vervangen door deze poging tot afkopen van (onbewust) schuldgevoel.
Met het zichzelf op de borst slaan voor het doen van zoveel goeds en
met promotie van een vrijgevig narcistisch imago.

Kwalificatie?
Je kan stellen dat je je dient te kwalificeren voor toegang tot overvloed. Voila de elite in een pyramide-systeem.
Maar zit daar wat in? Want mindset en inzet zijn namelijk zeer waardevolle houdingen in het leven!!

In overvloed leven heb je dan verdiend.
Schaarste is dus je eigen schuld.

Overvloed is soms te verkrijgen door extra inzet OF door negatieve manipulatie, negatief voor degenen die uitgebuit worden.
Pas dus op welke middelen ingezet worden. Want het doel heiligt de middelen niet!
Dit blijft een levensles voor velen, terug te lezen in de geschiedenis.

Als er (tijdelijk) overvloed is dient daar zorgvuldig mee omgegaan te worden. Het appeltje voor de dorst.
Met inbegrip van een stuk verantwoordelukheid om te bezien of de BRON wel legitiem is.
Dus of er geen sprake is van exploitatie die elders of op langere termijn extremere tekorten oplevert.

Overvloed als norm impliceert een luilekkerlandgevoel, het klinkt nogal aanlokkeluik.
´The American Dream´ (rijkdom door inzet) in ein nieuw jasje.
Het overvloedsprincipe als (updated) stokpaardje van het kapifalisme.
Een soort slogan die past bij het meedoen met de top, daar wil jij toch ook bijhoren, kom op dan!
Uiteraard voor een select gezelschap?

Het uitermate verraderlijke van dit overvloedsdogma is dat het dusdanig gepositioneerd wordt,  
dat het louter alleen aan jezelf zou liggen of je er toegang toe hebt,
het is dan puur aan jezelf of het waar wordt in jouw leven!
De uitzonderlijke(!!) winnaars, de enkelingen, worden als voorbeeld en wensbeeld voor allen gepromoot,
alsof dit dan voor allen bereikbaar zou zijn. Dit is een aperte dwaling.

Wat je toekomt, komt naar je toe  in relatie tot de omgeving, de omstandigheden.
Als je extra je best doet, dan kan de toevloed (tijdelijk) naar overvloed neigen.
Alleen is de toevloed geregeld ook minder, dan lijkt ie op of is het schaarste.
Dit zijn dus natuurlijke processen.

Je hebt vanzelfsprekend te maken met de sociaal-economisch-politieke structuur waarbinnen dit plaatsvind.
Deze politieke structuur en wetgeving  is heden zodanig geconstrueerd  dat rijkdom en positie gehandhaaft blijven. Dit wordt ‘rigging the system’* genoemd.
*bvb succesvolle pioniers in Amerika, degenen die op verdiensten (vaardigheden, merites) rijk werden,
gingen vervolgens het systeem omvormen om hun positie te handhaven.

Deze vorm van overvloed voor een elite (met brede kring van collaborateurs en wannabees)
die uitzuigbuitbeleid creëert, kan alleen gehandhaafd blijven wanneer andere mensen ‘slaven’ om het daadwerkelijke WERK uit te voeren.

’Spirituele’ pretpraat
Er bestaan vele boeken, artikelen, blogs en sites over het zelf AANTREKKEN van overvloed.
Doe mee! Als je dit echt serieus neemt moet je meer betalen voor speciale workshops en seminars.

In new-age-achtige mindsets verweven.
“The Secret” was een film en een movement om door middel van louter intentie overvloed te creëren.
Dit is te eenzijdig. Want aantrekken met behulp van intentie is niet meer dan een onderdeel
van het scheppingsproces.

Vaardigheden, moeite doen, gewetensvol reflecteren en het systeem zelf (met connecties!!) zijn evenzeer essentieel namelijk.

Wanneer je in je persoonlijke leven vooral schaarste ervaart kan het zeer waardevol zijn
om je houding en geestelijke gerichtheid om te gooien. Het idee van schaarste om te flippen naar overvloed.
Door dit (rigoreus) uit te voeren kun je inderdaad (tijdelijk) meer overvloed gaan ervaren.
Vooral wanneer je hier woont omdat er hier meer mogelukheden zijn dan in grote delen van onze aarde.

Wanneer je er echter vanuit gaat dat overvloed de natuurlijke toestand van het gehele universum is,
dan wordt het (op termijn) een geforceerd en uitputtend gebeuren waarbij downflows als falen worden aangemerkt in plaats van een natuurlijk verschijnsel. 

De normale downflow, de onderzijde van de golfbeweging,
is dan iets dat bestreden moet worden door nog meer uitsloverij en afschuiven van verantwoordelijkheid.
Concentreren op “genoeg” is de gewenste mindset.

2.Natuurlijke GOLFbewegingen
In de natuur is simpelweg te zien wat er natuurlijkerwijze werkelijk is.
Er bestaat zeker vloed maar ook eb  EN deze bewegingen wisselen elkaar af; dat is normaal, de aard der natuur.

Golfbewegingen zijn te zien in water, de seizoenen en ecosystemen in het algemeen.
In heel de natuur eigenlijk tot en met het wezen van de fysieke schepping zelf: golf/deeltje.

Overvloed kan zeker ervaren worden. Maar schaarste ook. BEIDE zijn reëel!
De schaats gaat scheef wanneer een van beide tot dogma ‘verheven’ wordt: als zijnde de ‘normale’ toestand.
Dat werkt dan schadelijk door  op het meeflowen met de natuur. Dan krijg je iets tegen-natuurlijks.

Meer realiteitszin onthult dus dat leven verloopt volgens golfbewegingen = immer op EN neer,
als een soort van natuurlijke afwisseling.
Schaarste en overvloed hebben in deze golfbewegingen allebei hun tijd en functies(!), in principe afwisselend,
in plaats van een rigide fixatie op een van beide. In plaats van dat overvloed OF schaarste de norm is/wordt.

Als je niks doet dan oogst je niks. Dit is logica van de natuur.
Dus toevloed moet je ook verdienen: door er gezonde moeite voor doen.
Dat is wat anders dan menen dat je recht hebt op overvloed, dat is gewoon VERWEND mensen.
Of je bij voorbaat neerleggen bij schaarste als norm, dan doe je de werkelijkheid ook tekort.

Schaarste is niet per definitie slecht.
Het NUT (de functie) van natuurlijke schaarste en (dreigend) tekort is nameluk mogelijk meer waardering voor wat er wel is.
Met verantwoorde matigheid/spaarzaamheid, het respectvol omgaan met hulpbronnen van de aarde en met medemensen.
Bovendien noopt schaarste tot ontwikkeling van passende VAARDIGHEDEN.

Overvloed heeft als onderdeel van het geheel evenwel ook een passende plaats.
Namelijk bevrediging van (terechte) behoeftes en relaxend welzijn ervaren.
Middels open delen met anderen vanuit een aanwezig deel overvloed kan vervullende verbinding ervaren worden. 

Een overdreven focus op overvloeddenken zit soms in het onbewuste opgeslagen als een soort van beloning voor doorstaan van schaarste.
Als compensatie. Of het een OF het ander.
In plaats van beide te aanvaarden als onderdeel van natuurlijke processen.

Dit is dus het tegenovergestelde van wat reclame vaak voorschrijft:
met het constante voeren van ontevredenheid, aansturend op aanschaf van nog meer goederen en diensten.

Wanneer overvloed je NORM is dan maak je jezelf ongelukkig als er minder is.
De norm van meer willen schenkt basale ontevredenheid. Terwijl tijdelijk tekort natuurlijkerwijze ook normaal is.
Geloof in overvloed is op die manier (als norm) een vervloeking...

3.Gezonde TOEVLOED alsjeblieft!
Genoeg is goed. “Genoeg” als norm dus.
Overdaad schaadt: teveel is gewoon te veel.
Te weinig is niet genoeg.
Ietsje minder nemen is meestal beter dan teveel (matigheid als deugd).
Ietsje meer geven is meestal beter dan te weinig (gulheid als deugd)

TOEVLOED is volgens mij een veel passender definitie van het wezen van schepping
dan alleen overvloed of schaarste als uitgangspunt te hanteren.
Met acceptatie van komen EN gaan, van meer EN minder, van tekort EN overvloed.
Als natuurlijke en normale golfbewegingen!!

TOEVLOED accepteren betekent vervolgens meebewegen met natuurlijke golfbewegingen.
Wanneer je dit beseft kun je erop instellen hierop mee te flowen.

Gebrek komt voort vanuit diverse oorzaken. Systeemgerelateerd en persoonlijk.
Door een basaal oneerlijk systeem. Door eerdere verspilling. Door gebrek aan inzicht.
Of heel persoonlijk door gebrek aan goedgerichte toewijding.
Erkenning en eren van toevloed betekent ook: initiatief nemen om je flows te volgen.
Aardig doordenkertje?

Verantwoordelijker omgaan met gezonde toevloed is een veel waardevollere instelling
dan overdaduig zwelgen in overvloed (de rijken) met negeren van bijbehorende gevolgen.
Of het accepteren dat je nou eenmaal in schaarste moet leven (de armen).
De nadelen van (evenzeer tegennatuurlijk) schaarstedenken zijn ook evident.
Beide situaties zijn eigenlijk voor niemand echt goed, ongezond dus.

Verantwoord omgaan met de schepping, oftewel TOEVLOED (cre-)eren, vraagt/vereist ook van alles!!
Voldoende vaardigheden  en juiste houdingen  vanuit passende principes  en normen (“genoeg”) ter beoordeling.
Dus:
*verantwoord ontvangen (nemen): vanuit openheid het (waard-)eren van wat je toekomt, dit juist gebruiken.
EN
*goedgericht delen (geven): vanuit je vaardigheden en bezit.
Niet in het wildeweg, als een ontspoorde piet, ‘pepernoten’ strooien
(en jezelf daarbij uitputten) maar bij het geven een kien oog houden
voor je eigen behoeftes en afstemming op de ontvanger(s).

EVENWICHT is de redding van de schepping.
Evenwichten zijn echter dynamische processen  en geen starre gestandaardiseerde situaties.
Dat is nog iets om over te reflecteren, beste medemensen.

Pleit ervoor om voortaan het woord TOEVLOED te gaan bezigen, gezonde TOEVLOED liefst.
Gebruik dit woord wanneer het uitkomt. Bedoeld als juistere weergave van werkelijkheid! 

Aummmmmmmm ;+}

FAKE IT UNTILL YOU MAKE IT?!

SERIE SPIRITUELE SNACKS       door MJPA
FAKE IT  UNTILL YOU MAKE IT?! 

Een populair gezegde/concept luidt: “Fake it untill you make it” = ‘Doe alsof  totdat je het bent.’
Dit is te beschouwen als aanmoediging.
Het idee is dat je door die identificatie het gewenste ook (eerder) gaat belichamen.

Maar klopt dit altijd? Volgens mij is er een essentieel maar veelal verontachtzaamd verschil tussen:
*A. iets tegen jezelf zeggen om jezelf aan te moedigen en op te laden door identificatie.
*B. iets bij voorbaat als identiteit naar buiten toe uit te gaan (willen) dragen.
Deze verschillende manieren zal ik achtereenvolgens behandelen in mijn gedachtenwereld en door m’n toetsenbord, respectieveluk als: 
A. GEWENSTE IDENTIFICATIE   B. GLAD IJS
Daarna volgen C. NARCISME, D. TEGENGIF en E. CONCLUSIE

´Faken´ heeft een mogelijke functie. Dit’s de gewenste identificatie onder A. Bij B. wordt het glad ijs.
Je kunt bijvoorbeeld immers een heel geschikte kandidaat zijn voor een bepaalde positie op basis van je potentie gekoppeld aan inzet.
Wanneer iemand meer talent heeft maar een tekortschietende inzet dan zal die persoon
immers misschien minder geschikt wezen? Bluffen dus: wie is er niet ooit ergens mee binnengekomen!
Ik deed het voorheen soms wel, maar m’n grote bek werd geback-upt door tomeloze inzet.
Aldus maakte ik enige grootspraak alsnog waar. Toch is dit praatjesmaken een vorm van glad ijs.

A. GEWENSTE IDENTIFICATIE
Jezelf aanmoedigen en opladen met een bepaalde energie/kwaliteit of identiteit is een heel goed idee.
Dit is een waardevolle exercitie om je een eigenschap sneller eigen te kunnen maken.
Dit kan geschieden door middel van met name affirmaties, visualisaties en allerlei meditaties.

AANmoediging begint met jezelf actief positief toe te spreken.
Je innerlijke dialoog positief gericht (bij-)sturen. In mijn geval bvb: “Kom op Michielukke/MJPA/bijnaam”
Ben al tijdlang met affirmaties bezig, inclusief formulering van eigen aanmoedigingsregels.
Die schrijf ik soms ook op, als een soort tegenhanger van strafwerk: even een paginaatje volkrijten hoor.
Heb er zelfs liedjes van gemaakt: die laat ik dan -tussen de bedrijven door- in mijn hoofd rondwaren
of ik zing deze luidkeelser inda douche. 

Middels visualisatie kun je affirmaties in beelden omzetten. Of je selecteert er een plaatje bij voor betere memorisatie.
Voor de inhoud van affirmaties bestaan richtlijnen.
Heb betreffende technieken vrij veel gehad aan het boekje “Creatief visualiseren” van Shakti Gawain,
(met daarbij de kanttekening dat ik er de alomaanwezige spirituele blablapraat uitgefilterd heb). 

Affirmaties zoals:
‘IK ben een berg/boom/bloem/boot/net als Jezus/meester/ of iets ANDERS’ (=identiteit). Of
‘IK ben aardig/empatisch/scherpzinnig/sterker//beter/sneller/hoogfrequenter of WHATEVER’. (=energie/kwaliteit)
zijn geweldig om een zekere energie op te wekken of bepaalde identiteit (een betere verzie van jezelf) op te laden!
Je zegt dan bvb tegen jezelf dat je beter bent dan je eerder was.
Het is echter iets anders om dit (in vergelijking met anderen) als je identiteit uit te dragen...

Wat betreft de inhoud van affirmaties is er bij mij sprake van voortschrijdende nuancering.
Bijvoorbeeld in plaats van dat ik stel:
“ik BEN een goede ...”  is het doorgaans oprechter en wijzer om (tegen onszelf) te zeggen:
“ik ben/blijf bezig  om (gaandeweg en natuurlukkerwijze) een betere ... te WORDEN.”.  
Het bezwaar tegen “ik BEN een goede ...”  is namelijk dat het eigenlijk niet waar is: het nog niet waargemaakt is.
Het kan wel gaandeweg meer waar(-gemaakt) worden.
“ik BEN een goede ...”  past echter wel heel goed om iets dat je deelt met alle/de meeste anderen te bevestigen.
Hiermee schep je connectie/verbinding. Zoals: “Ik ben een mens/voelend wezen/ook kwetsbaar/ook sterk” e.d.
In plaats dus van een eigen (groeps-)bijzonderheid te benadrukken. Zoals het waanidee dat je al een meester bent.

Okidokeetje! Deze practisering kan aldus een zinvol experiment zijn dat je beter voorbereid op actie,
en aldus in staat stelt om een bepaalde ervaring op te doen.
Aanmoedigend te levelen met een bepaald iets/een zekere energie, die je zo tot je neemt, is aanbevelenswaardig.
En past met name in de intentiefase van het scheppingsproces (van intentie-actie-reflectie).

B. GLAD IJS
Iets naar buiten toe als identiteit uitdragen wat je (nog) niet bent, kan ontaarden in valsheid in communicatie.
Op het moment dat je uitdraagt: ik BEN zus&zo (in de zin van een bepaalde speciale identiteit of energie waarvan je wil geloven dat je deze t.a.t. uitdraagt),
dan is dat helaas sneller bedrog,
Omdat je het immers nog niet echt bent: dit nog niet werkelijk (‘volledig’) gemanifesteerd hebt.
Of omdat je er ten onrechte van uitgaat dat je deze per definitie altijd zal manifesteren (=hoogmoed).

Een potentie bezitten is immers niet hetzelfde als iets zijn (belichamen). Het gaat om het VERSCHIL tussen
potentie: in de kern ben je het als mogelukheid; deze mogelukheden kun je aanmoedigen mbv bvb indentificaties.
en
praktijk: het daadwerkelijk belichamen; dit vereist eigen inzet en flowcontrol.

Het is mijns inziens niet okee om een imago uit te gaan venten. Alleen als grap, dan welletjes.
De intentie van iets willen worden, werkt natuurlijk wel aanmoedigend.
Alleen iets willen zijn, zonder de benodigde moeite te willen doen om dit daadwerkelijk te worden, is narcisme.

Je imago moet je loslaten, die daadwerkelijke beoordeling aan anderen overlaten.
Hoe je overkomt zal gerelateerd zijn aan de vaardigheden die je de ander kunt laten ervaren.
Dus laat dat oordeel van anderen over jou maar aan anderen over: anderen denken wat hen goeddunkt.

Oordelen kunnen negatief maar ook positief gekleurd zijn. Het gaat echter om de inhoud.
Feedbek van anderen: de ervaringen die zij delen, dient (naar vermogen) toegelaten te worden,
want die schenkt nadere informatie. Het oordeel van anderen is dan nameluk blijkbaar hoe je overkomt.

Wat je daadwerkelijk bent valt uiteindelijk niet echt te faken: dit uit zich in reacties en gedrag.
Wel is het mogelijk om mensen te misleiden, hoewel dat zelden bewust gebeurt,
en dusdanig te manipuleren dat zij jou dienen te bevestigen. Dat zie je teveel bij guru’s: een duidelijker voorbeeld.
Die guru wordt dan in het overdreven (eigenlijk valse) gepropageerde zelfbeeld bevestigd door volgelingen.
Alles wat afwijkt of fout gaat, ligt in een dergelijke situatie per definitie aan volgelingen. Volgelingen met kritiek worden buitengesloten.

Kijk je kan van alles roepen, maar wat je bent  is wat er is.
Op dit punt past eigenlijk geen overdreven of ondermijnend zelfoordeel
want daarmee creëer je respectievelijk narcisme (een geïnflatteerd ego) of het tegenovergestelde: ego-deficïentie.

C. NARCISME
Wanneer je vooral in een bepaald gefixeerd masker van een zelfbeeld gaat geloven, hierin investeert
en dit vervolgens uitdraagt als waarheid, dan dreigt een zeker NARCISME als houding.
Met daarbij opLICHTerij als gevolg, als uiting. Vals licht dus, dat bestaat...

Wanneer je zegt: “ik ben de beste ...” dan plaats je jezelf boven anderen. Dit is opmaat voor narcisme.
Er bestaan overigens meestal geen objectieve/absolute criteria om vast te stellen wie de beste is (niet zelden wordt daarover gediscussieerd).
Behalve bij sportwedstrijden e.d., maar zelfs deze uitslagen zijn alleen momentbepaald en soms zelfs discutabel.

Spreek betreffende affirmaties dus liever alsjeblieft in termen van EEN, als een van de velen met wie je dit deelt,
in plaats van DE als zogenaamd de overtreffende, degene die beter is dan anderen, want dat is sneller onversneden narcisme.

Maar zelfs wanneer je stelt: “ik ben een goede ...” dan zou men ernaar kunnen neigen om fouten die dit gepropageerde zelfbeeld bedreigen,
bedrieglijk buitenspel te plaatsen.

Nu kwam ik teksten tegen die propageren dat een portie narcisme wenselijk is en ook gezond.
Tja dat  hangt samen  met gehanteerde definities en normen.

Narcisme betekent mijns inziens: overdreven en ongefundeerde zelfwaardering.
Een geïnflatteerd/opgeblazen zelfbeeld. Denk zelf dat gezonde zelfwaardering past
bij bewerkstelligde inzet en bij het vieren van (je werkelukke aandeel in) blessings.
Dit betekent dus niet zozeer het claimen van een overwinning.

Zelfcompassie  hoort dan bij omgaan  met ervaren tekort. Daar zijn ook hele boeken over volgeschreven
en dit is weer een belangrijk onderdeeltje in het geheel der vaardigheids-instrumenten
die ons ter beschikking staan binnen het grote spel van bewustwordingsontwikkeling. Hehe.

Betreffende je zelfbeoordeling (je zelfbeeld) betekent spiritueel verantwoord volgens mij:
zo realistisch mogeluk willen zijn en afgestemde groei  realistisch blijven nastreven.
Hierbij tevens persoonluk passende normen ter (zelf-)beoordeling hanterende.
Het is gewoon ondermijnend om voor jezelf (en anderen)  een ideaal als norm (voor beoordeling) te hanteren.
Want wanneer je het ideaal als norm hanteert  dan meet je de werkelijkheid af  aan deze norm en is het dus nooit goed. Dit is de perfectieneurose.

Een dergelijke perfectienorm wordt vervolgens in interactie met anderen (subtiel) opgedrongen.
Je wilt er door hen in bevestigd worden of in ieder geval niet mee worden geconfronteerd dat er iets niet aan klopt. Dit schept spanning en afstand.

De perfectienorm kan ook tot uitputting leiden.
Je overschrijd namelijk eerder  je eigen gezonde grenzen  omdat je een ideaalbeeld wilt naleven (en propageren).

Deze verkeerde norm leidt daardoor eerder tot depressie wanneer de werkelijkheid doordringt.
Gewetensvolle reflectie zal eerder (onbewust) tegengegaan worden omdat deze strijdig kan zijn
met deze aanwezige overdreven perfectienorm, die gehandhaafd wordt in het valse deel van je ZELFBEELD.

D. TEGENGIF
Veel in de spirituele wereld is bedoeld en geschikt als TEGENGIF, bvb:
*1.positief denken, als tegengif voor een basale negatieve insteek.
*2.je gevoel volgen, als tegengif voor te dominant denken.
*3.’egoloos’, als tegengif voor te sterke eigengereidheid.

In het geval van vastzitten in een bepaald perspectief is een dergelijke TIJDELIJKE omflipping voedend en nuttig.
Het gaat mis wanneer deze manier gezien gaat worden als de waarheid en als algemeen iets dat altijd nagestreefd dient te worden.
Terwijl je voor verdere ontwikkeling  beide kanten dient te leren omvatten: het is EN+EN, niet OF.
En al helemaal geen totale uitschakeling*(1) van beoordeling aangezien (actieve) reflectie nodig is voor (diepere) bewustwordingsbevordering.

Wanneer ik omvatting van (schijnbaar tegenstrijdige) perspectieven als doel toepas  op deze 3 voorbeeldjes, dan kom ik tot de volgende toevoegingen:

1. Integratie van positief en negatief betekent mijns inziens: met actief opgewekte positiefgerichte geest
de aanwezige (maar mogelijk verscholen*(2)) negativiteit, naar vermogen en met compassie, tegemoed te treden.
Negativiteit aanvaarden betekent problemen als uitdagingen benaderen.
Positiefgericht betekent: hoopvol zijn op de toekomst, op omvatten van mogelukheden en perspectieven in de toekomst vanuit vizie.
 
2. Synthese betekent: je gevoel voelen EN toetsen aan eigen principes.
Deze principes dienen gebaseerd te worden op eigen diepere (langere termijn perspectief) verlangens/behoeftes en bijbehorende gevoelens.
De wisselwerking tussen voelen en denken zorgt ervoor dat er niet TE rigide vanuit principes,
maar ook niet TE wispelturig vanuit gevoel gehandeld wordt.
Voelen en Denken zijn beiden essentieel en dienen te worden geïntegreerd.
Voelen terwille van aarding en connectie. Denken terwille van praktische zaken en bewustwording.

3.
Eigengereidheid of egotisme is een te sterke betrokkenheid op het eigen ik.
Dan dreigt eisend (‘ik heb recht op ....’) en overdreven nemend/claimend gedrag.
Teveel ego leidt tot vervreemding en neiging tot baas spelen over anderen.
Vanuit die houding kan ‘egoloosheid’, bvb dmv zogenoemde ‘selfless service’ dienen als correctie van die houding.
De weggeefverslaving is dan weer een voorbeeld van het omgekeerde: het eigen ik onvoldoende plaats gunnen.
Te weinig ego ontaard in het speelbal zijn van anderen.

Kijk er bestaan vrij veel terechte behoeftes als mens.
Zorg voor deze behoeftes is essentieel, in de spirit van zo vrijwillig mogelijke uitwisseling,
met voortdurende focus op optimalisering (niet teveel EN niet te weinig).

Het gaat erom een GEZOND EGO, een geintegreerde persoonlukheid, te ontwikkelen EN te handhaven.
In plaats van een overdominant OF ‘afwezig’ ego. En je bent NU een mens en geen robot of aliën!
Bij gerichtheid op een gezond ego  hoort naast opladen (in een energie/kwaliteit of identiteit)
en actie ondernemen  ook een heel regelmatige passende portie zelfreflectie en schaduwwerk: zodat het zelfbeeld zo realistisch mogelijk blijft.

*NOOT1: deze laatste optie van uitschakeling van beoordeling kwam ik tegen in zogenaamde spirituele kringen. Zij noemen dit “non-dualisme”, alleen is deze uitschakeling geen synthese maar een ontkenning van de noodzaak om beide perspectieven, beide uitersten, juist te omvatten. 

*NOOT2: Voor doorgronden van diepere negatieve componenten dient speciaal passend schaduwwerk verricht te worden, echter ook dit vereist een positiefgericht dragend ego.

E. CONCLUSIE
Om vaardigheden te ontwikkelen doorloop je constant het scheppingsproces van intentie-actie-reflectie.
Terwille van de eerste fase (intentie) is inspiratiegeleid opladen in een kwaliteit/energie een waardevol hulpmiddel.
Voor dit opladen is doen alsof (‘FAKE IT!’) heel zinvol! Dit uitvoeren is zelfs een vaardigheid.

Passender geven is alleen echt goed mogelijk wanneer je vaardigheden daadwerkelijk eigengemaakt hebt.
Je vaardigheden kun je delen in ontmoetingen, in de wederkerigheid van openen en uitreiken.
Dit vereist afstemming. De praktijk bewijst.

En dan nog blijf je vaardigheden in praktijk altijd finetunen als het goed is.
Je ‘bent’ er aldus nooit. Je blijft altijd in “wording” waardoor je “zijn” gaandeweg vergroot.

Een identiteit prematuur uitdragen naar anderen is helaas-sinterklaas al snel opschepperij.
Delen wat je op dat moment te beschikking hebt, is niet hetzelfde als stomweg propageren wat je ideaalgezien wilt zijn.

Dus voorwaar ga de wereld in en deel wat je hebt. Realitycheck!
AUmmmmmmmm.

HET SCHEPPINGSPROCES

 Spirituele Veiligheidsdienst presenteert:
HET SCHEPPINGSPROCES

De mens is tot op bepaalde hoogte schepper van eigen leven.
Dit is mede afhankelijk van de activering van de wilskracht
in combinatie met ontwikkeling van bewustzijn en de kwalitijd van je gewoontes.
En deels genetisch waarbij je gedrag bepaalde genen activeert.
Dit alles gesitueerd binnen een bepaalde omgeving, een soort systeem waarin je per definitie
ook mede afhankelijk bent van anderen.

Bek to Basics.
Op 26-jaruige leeftijd belandde ik bij een goeroetje die voorschreef dat het scheppingsproces verloopt via:
1.inspiratie
2.aspiratie
3.realisatie.

In de loop der jaren besefte ik dat dit ongeveer wel klopt
maar dat er heel wat nuance aan valt toe te voegen.
Heb deze geherformuleerd tot:
1.voorbereiding
2.inzet
3.evaluatie

1.Voorbereiding
De opstartfase. Bij 1 hoort zeker inspiratie opdoen (op talloze persoonlijke wijzes) en het jezelf opladen.
Maar ook de definitie van vizie en missies. Vanuit je missies worden doelen gedefinieerd.
Allemal op persoonluk passende manieren, het gaat erom of het werkt. Dat merk je gaandeweg het proces.
Alleen maar iets gaan doen als je zin hebt is te kinderlijk en zet onvoldoende zoden aan de dijk.
Alleen maar iets gaan doen omdat het nou eenmaal zo hoort is nog onpasselijker:
je zit dan in een beperkende sociaal-culturele gevangenis (die evenwel bescherming biedt bij minder bewustere medemensen).

2.Inzet
Aktie blijft de hoofdmoot, of dit nu 50 of 80% is.
Planning en prioriteren zijn zeer waardevolle (te ontwikkelen) vaardigheden.
Als een kip-zonder-kop blind uitvoeren is meestal niet het beste dat je kan doen.
De gewenste manier waarop je aktie doorgaans best uitvoert heet kikkerslikken,
oftewel zo direct mogeluk doen. Om onnodig dralen te voorkomen.
Wijsheid vereist echter soms ook actief geduld,
wat is totaal anders is dan passief uitstellen vanuit draalgedrag.
En op tijd stoppen is ook belangrijk, om doordravend overdrijven te voorkomen.
Soms vereist het dus juist discipline om iets niet te doen.

Overdrijven en dralen zijn beide bitches, die goedgerichte schepping frustreren.
Er geldt dat: “overdaad schaadt” (‘teveel is te veel’); “te weinig is niet genoeg”
en “ietwat minder is meestal beter dan teveel” (‘minder = meer’), de gezonde gematigdheid.

TE rigide een planning uitvoeren is ook niet bepaald optimaal.
Mijn conclusie is dat het inbouwen (het vantevoren ruimte scheppen) van een aandeel freeflow
binnen deze (zelf-)gedefinieerde kaders beter is voor de creativiteit
en ook voor passender reageren op onvoorziene omstandigheden.

Jezelf aanmoedigen hoort bij positieve aktie, bij ontvangen en delen.
Je dient jezelf vast te bijten in verkozen missies/bezigheden. 

3.Evaluatie
Ook wel assimilatie of reflectie genoemd. Met name de laatste fase is erg ondergewaardeerd in ‘het Westen’.  
Uiteindelijk gaat dat ten koste van de kwaliteit van de inzet (aktie).
Rust schept de ruimte waarbinnen reflectie kan plaatsvinden. Die MOET je nemen. Ik plan deze dus ook in!

Gewetensvolle (zelf-)reflectie is iets waar extra moeite voor gedaan dient te worden.
Dit geschiedt niet louter automatisch in deze loslaatfase van het scheppingsproces.
Hoe om te gaan met fouten en tegenslag is een vak apart.
Het vieren van je resultaten staat hierboven. Dit schept een positieve bedding.
Het maakt hierbij nogal een verschil of je er arrogant over opschept
of het fier deelt met anderen die daarvoor openstaan.

Fouten horen bij inzet. Het beter bekijken van je (eigen) fouten leidt juist tot ontwikkeling,
mits je jezelf niet afstraft maar fouten accepteert als onderdeel van deze ontwikkelingen, je leerprocessen.

Evaluatie (of reflectie) geschiedt aan de hand van geselecteerde principes (WAARDEN),  
volgens bepaalde NORMEN en manieren die je liever zelf bepaalt.
De allergrootste valkuil is om een ideaal tot norm te ‘verheffen’: de perfectie-neurose.
Dan is het namelijk nooit/zelden goed en dit leidt tot narsistisch gedrag:
waarbij je bevestiging van anderen vereist om gestoorde zelfbeelden te bevestigen.
Je definieert jezelf dan als: “IK BEN ........” (een bepaalde kwaliteit).
Probleem is dat dit dan leidt tot de neiging om alles wat dat opgeblazen zelfbeeld verstoort niet te willen zien.
Dan ga je fouten wegmoffelen, ontkennen of alleen projecteren/afreageren op anderen (“hun schuld”).
In plaats van FOUTEN juist te gebruiken als belangrijk onderdeel van ontwikkelingsprocessen.
Vriendschap sluiten met fouten dus alsjeblieft, dankjewel.

Ook dreigt de consumptieve valkuil dat alles vooral leuk en lekker moet zijn. Beiden zijn heel belangrijk.
Maar voor mij uiteindelijk secundair: ontwikkeling en gezondheid staan primair erboven voor mij.
Dit vereist acceptatie van en omgaan met allerlei ongemak: dat dien je ‘voor lief’ te nemen.
En in je ZELFBEELD te accepteren dat perfectie een ongewenst waanidee is.

“Gij zult gezond oordelen”:
oftewel oordelen moetje NIET constant lopen te doen maar WEL goedgericht in deze reflectieve fase.
Hier passen porties compassie. En dankbaarheid!
Plus vervolgens het bijwerken, nadere nuancering, van de definities van je vizie en missies.

Zowiezo is dit alles de causale verzie van schepping: oorzaak en gevolg.
Want er bestaat ook nog een synchrone verzie: directere schepping vanuit intentie/aantrekking.
Alleen moet dat laatste ook weer niet overschat worden
omdat de kwalitiet ervan nogal afhankelijk is van je bestaande gewoontes.
Alleen eventjes een intentie plaatsen is absoluut geen garantie voor resultaat.
Actie en reflectie zijn beiden ook vereisten.

Schep ze!!

Het levende MAY BE

Spirituele Veiligheidsdienst presenteert:
Het levende MAY BE    

Maybe = misschien?
Of “what may be”: “wat moge zijn”!
Je voelt nu al het verschil. Het nl-woord “wellicht” komt dichter in de buurt van het levende ‘wat moge zijn’.

“Misschien” klinkt nogal vrijblijvend, zo van ‘we zien wel’.
Het verschil met het het levende “wat moge zijn”/“what may be” is dat het laatste een veel meer actieve instelling vereist.

Voorheen zat ik vakertjes vast in geforceerde keuzestress of voortijdige beantwoording:
ja OF nee, om vantevoren al te willen bepalen of ik wel of geen actie zou ondernemen.
Dan zat ik dus vast in premature oordeelbepaling.
En dan dreig je ook tijdens actie teveel bezig te zijn met beoordeling, een mentale fop-op.
Dat werkt storend op de interactie zelf  en het is ook maar de vraag volgens welke normen dit gebeurt...

In de praktijk leidde dit tot destructieve passiviteit (@prematuur NEE)  afgewisseld met uitsloverij (@prematuur JA).
Met als gevolg het frustreren van passende ontvankelukheid en gezonder uitreiken.

AANVAARDING van het levende may be, inclusief gezonde twijfel, is/lijkt moeilijker dan een ‘zeker’ antwoord.
Ik wil aangeven dat deze zogenaamde zekerheid geforceerd kan zijn.
En onwaar: omdat het leven per definitie veranderlijk is, nooit staat iets helemaal vast, want dan roest het vast, verroest het.
Niet zelden vind dan een soort constante omflipping plaats tussen ja en nee.
Dan word je (en betrokken anderen) slachtoffer van wispelturigheid.

Deze wipselturigheid zit meestal gekoppeld aan te positieve of negatieve fixatie.
Te positieve fixatie betekent dat je alleen gericht bent (en wil zijn) op het eenzijdige positieve. Daar ben je dan soort van high van.
Het negatieve wordt dan eerst liefst geneegeerd in plaats van (ook) gezien en actief meegenomen in reflectie.
Wanneer het dan toch oppopt/doordringt vindt vaak omflipping plaats naar negatieve fixatie, het andere uiterste
(en daarbij soms ‘plotseling’ afknappen op bepaalde anderen).
Als de instelling wordt om ook bepaalde negativiteit (issues) te omvatten, kan gekeken worden naar hoe dit te doen.

Leren leven met bepaalde onzekerheid, vanuit de instelling van aanvaarding van zeker ongemak,
haalt je uit die mindfopperij en maakt je actiever om je op betere manieren  in te zetten voor verbindingen.
Het may be dient nameluk waargemaakt te worden!!
En dat gebeurt door inzet om ontvankelukheid en uitreiking te handhaven.
En daarop te blijven reflecteren ook: op jezelf (eigen doen en laten), alsmede omtrent de ander.
Met als baasis de eigen flowcontrol: je eigen persoonluk passende gewoontes,
die je aldus voortdurend bijschaaft en doorontwikkelt.

Weg met die domme passivitiet en overdrijving vanuit de zucht naar gestoorde zekerheid.
Wat je in relaties dient te doen is intenties te synchroniseren, kijken of je voldoende op 1 lijn zit,
door daarvoor ook specifiek ruimte te nemen. Dit echt uit te wisselen.
Niet alles gaat vanzelf he: dat verwachten is kinderlijk volgens mij.
Binnen relaties heb je voedende kliks als basis. Maar per definitie ook altijd issues.
Idealiter zijn dit dingen die je zelf willen leren: zo synchroniseer je met passende partners.
Ermee omgaan vergt compromis en commitment daaraan. Met werkelukke verdraagzaamheid.
Perfectie bestaat niet en perfectie vereisen (de perfectie-neurose) is simpelweg onvolwassen.

“JA” en “NEE” zijn emotionele reactiepatronen.
Wanneer een NEE-vibe (‘ga weg’) je dreigt te overrulen kun je door middel van de mantra “MAY BE”
jezelf stimuleren om meer open te blijven staan. En te refreshen waarom je eerder wel JA wilde.

Wanneer een JA-vibe (‘ja, ik wil persee’) een loopje met je neigt te nemen
kan deze “MAY BE”-mantra je juist een beetje afremmen: naar meer passende geslotenheid, selfcenteredness.
Daarbij ook de NEE-stukken omvattende.

De paradox van het levende MAY BE is dat dit je realistischer houdt,
alhoewel may be juist onzekerder lijkt (voor de niet-ingewijde).

Keuze is uiteraard essentieel. Wanneer je vrijheid boven alles stelt,
wordt keuze en commitment een ondergeschoven kindje en dreigt bepaalde wispelturigheid.
Als anderzijds verbondenheid het primaire principe is (boven alles staande),
verzand dit niet zelden in een te kleffe hap en onnodige machtstrijd:
wanneer je jouw manier van verbonden zijn wil laten prevaleren boven die van de ander, wil opleggen als eis.
Vrijheid (zelfstandigheid), verbondenheid en gelijkwaardigheid (dingen zijn niet de verdienste of schuld van 1 partij)
zijn 3 primaire principes  die tot op bepaalde hoogte strijdig met elkaar zijn:
deze afstemmen is het constante koorddansen in het leven.

Oordeel is belangrijk, maar kiezen betekent per definitie ook uitsluiten van opties.
Je zou het meer volwassen kunnen noemen, durven kiezen voor wat je belangrijkst vindt
en daartoe ook zeker ongemak (omgaan met issues) te leren verdragen. In jezelf en vanuit anderen.

Oordelen past binnen de reflectiefase van het scheppingsproces.
Binnen die (te handhaven) rust met gezonde portie afstand.
Dan is ervaring verzameld en kan je gaan bepalen of het gebeurde spoort met je intenties
en hoe je deze desgewenst nader aan kan scherpen. Bepalen wat voor jezelf basale/belangrijke behoeftes zijn
(hoed je dus voor zogenaamde ‘onvoorwaardelijkheid’), waar je elkaar tegemoed kunt treden
en vervolgens hoe je dat kan doen. Of dat je ergens wel mee dient te stoppen: eerlijk blijven!

Soms dien je –in bedreigende situaties- wel direct te oordelen.
En natuurlijk moetje tijdens actie ook je eigen grenzen wel (liefdevol) aangeven in plaats van klakkeloos te (laten) overrulen.
Meestal (niet altijd dus) is het wijzer om (te) snel oordelen op te schorten
en eerst meer ervaring te verzamelen door middel van actieve openheid en uitreiking. Plus de benodigde inzinkruimte te eren.
En deze verzamelde ervaringen ook periodiek door te spreken; het is niet alleen maar tantra he.
In het levende WAT MOGE ZIJN.

Hoera!

CAUSALITEIT en SYNCHRONICITEIT -Serie Spirituele Snacks

Serie Spirituele Snacks
CAUSALITEIT en SYNCHRONICITEIT
Respectievelijk lot en toeval.

CAUSALITEIT is het veroorzaken van gevolgen door AKTIE (doen en laten). Dat word je ‘lot’.
Causaliteit is het electrische principe (“mannelijk”). Rede is leidend.

Alleen vallen gevolgen niet eenduidig zuiver te voorspellen mbv (gedachte-)modellen.
Omdat er altijd factoren aanwezig zijn die niet zijn meegenomen (onvoorziene of genegeerde omstandigheden)
en door fouten in de weging van bestaande factoren (teveel of te weinig). Er is immer ruimte voor nadere nuanceringen.

SYNCHRONICITEIT
vindt plaats vanuit aantrekkende INTENTIE en schept directere bewerkstelliging: een samenloop van omstandigheden. Dat wat je ‘toevalt’.
Synchroniciteit is het magnetische principe (“vrouwelijk”).
Gevoelens spelen een hoofdrol: deze creëren mede de energie van de intentie.

Synchroniciteit is voor de meeste mensen lastiger te bevatten dan causaliteit.
Het past minder in de abstracte tijdsindeling en redeneringen van deze maatschappij waarop de meesten afgestemd zijn.
Grappig genoeg ging de kennismaking met synchroniciteit bij mij vaak met zeer specifieke tijdstippen
en terugkerende cijfers. Alsof het Universum mij wilde tonen dat synchroniciteit ook alom aanwezig is.  

Zelf heb ik in mijn leven talloze kleine synchroniciteiten meegemaakt. Wanneer je er bewustzijn voor ontwikkelt, kun je het vaker opmerken.
Maar synchroniciteit valt niet te voorspellen, het werkt in eerste instantie niet volgens causale patronen maar door de kracht en helderheid van intentie.
Het heeft daarmee een zekere magische kwaliteit. Heb ook een aantal ‘synchonicity-shocks’ beleefd: samenlopen die bizar overkomen.
Zo werd eens een jongetje geboren bij een clown die ik kende en 3 huizen verderop woonde,
op niet alleen dezelfde dag dan mij  maar ook op exact hetzelfde geboortetijdstip. Zoiets verzin je niet. Dag Bas!
Ervoer synchroniciteit in vele verschillende omstandigheden.
Deze persoonlijke ervaring is de basis voor mijn conclusie dat synchroniciteit geen waarborg is dat iets ‘goed’ is.
Het kan ook doorwerken in schadelijke zaken, die evenwel als les kunnen dienen.

De woorden lot en toeval zijn niet eenduidig. Lot valt te definiëren als het min of meer vaststaande gevolg van eerdere acties.
Maar heeft ook de betekenis van ‘het lot uit de loterij’, wat op te vatten valt als reclame voor een loterij alsof dat zogenaamd een soort verdiend gevolg is: ‘het moest zo zijn’...
Toeval betekent mijns inziens: hetgeen dat je toevalt door je eerdere acties.
Maar heeft de betekenis gekregen van iets dat gewoon zomaar gebeurt.

Deze begrippen (uit de titel) zijn niet gescheiden.
Synchroniciteit leidt vervolgens weer tot causaliteit. Causaliteit is gevuld met synchroniciteit.

De kwaliteit van de causaliteit is een resultante van je eigen gewoontes en inzet.
Plus de helderheid, eenduidigheid en wilskracht (energie) van je intenties.
De helderheid en eenduidigheid zijn mede gevolg van eerdere reflecties.

De kwaliteit van de synchroniciteit is doorgaans mede afhankelijk van je gewoontes. En de energie van intenties.
Wanneer deze goed sporen zal de opgewekte synchroniciteit in goede aarde vallen. Anders ga je kansen verprutsen.

Intenties zijn weliswaar een onmisbaar maar niet het enige onderdeel van scheppingsprocessen.
Je begint met 1.intentie vanuit inspiratie (en eerdere reflecties).
Daarna volgen de broodnodige inzet, de transpiratie in 2.actie. En tot slot de 3.evaluatie:
het feedbekken vanuit de werkelukheid door deze gewetensvol onder ogen zien.
Zwaar onderbelicht in onze cultuur. Anderzijds kun je ook zwelgen in deze 3e fase.

EENZIJDIGHEID
In spirituele communities wordt er vaak te eenzijdig gefixeerd op synchroniciteit,
alsof louter een intentie zaligmakend en voldoende is, in plaats van alleen het onmisbare begin van een proces.
Ook heerst veelal het misverstand dat wanneer iets synchroon gebeurt dit per definitie iets goeds zou zijn.
Neen, synchroniciteit is vast een onderdeel van alle schepping.
Uiteindelijk te herleiden tot een centrale intentie die de schepping aanstuurt, de 1bit-singulariteit.

Het is een veelvoorkomend misverstand in conspiracy communities  
dat als er iets slechts gebeurt  dit wel direct aangestuurd moet zijn.
Het synchroniciteitsprincipe laat echter zien dat er zaken kunnen geschieden die niet direct causaal
in gang gezet worden. Dus als er iets gebeurt dit dus niet per definitie een bewijs van directe aansturing is.
Wel van intentie! Waarbij een in werkelukheid belangrijker geachte intentie  andere (beleden) intenties overruled.
Grotesk voorbeeld hiervan is maximaal winstmaken  die de vaak beleden maar ook wel aanwezige
edoch minder belangrijk geachte intentie van met name duurzaamheid  in de praktijk overruled.
Dan krijg je dingen als greenwashing.

De scheppingscyclus.LINK loopt altijd door.
Alles dient in dynamisch evenwicht te blijven. Het leven blijft koorddansen!

Spirituele Snacks: "Een portie SPIJT".

Spirituele Snacks: "Een portie SPIJT".

Serie Spirituele Snacks

Hier eventjes een berichtje betreffende SPIJT van de Spirituele Veiligheidsdienst.

Spijt kan ontstaan als je eigenlijk al te ver bent gegaan. OF niet ver genoeg!
Dan heb je eerdere signalen en observaties, fouten en problemen onvoldoende serieus (of te serieus) genomen.
Maar beter laat dan nooit. Spijt ontkennen betekent namelijk lessen missen.

Spijt is slim. Tenminste: een gezonde portie!
Wanneer je je teveel in spijt wentelt werkt het weer eerder destructief.
Het gaat erom specifieke lessen te destilleren.
Zodat je verbeteringen kan toepassen met oog op de toekomst. Gezonde hoop.

Zoals zo vaak geldt: overdaad schaadt. Maar te weinig is niet genoeg.
Beiden, te maximaal en te minimaal zijn in ieder geval niet optimaal.
Wanneer je te weinig spijt koestert dan blijf je je dommer gedragen,
omdat je fouten niet erkent en dus eerder zal herherhalen.
Bij teveel spijt blijf je haperen in het verleden en mis je daardoor nieuwe kansen.

‘Ik heb nergens spijt van’ is een soort dooddoener, een pose.
Mensen bezigen vaak het ideaal dat ze nergens spijt van hoeven te hebben.
Dit is een overrulend idee wat terechte porties spijt afdekt.
Hiermee wordt een bepaald bewust zelfbeeld (ten onrechte) beschermd.
Alleen onbewust spelen dingen toch door!

Spijt is natuurlijk geen fijn gevoel. Echter juist ongemak durven en willen voelen/ervaren is nodig om je leven te kunnen verbeteren. Je kan jezelf hierin aanmoedigen.

Spijt verdragen is natuurlijk makkelijker wanneer je primair dankbaarheid voor je leven koestert. Ook dit is geen vanzelfsprekendheid en helaas-sinterklaas onvoldoende een gewoonte bij tevelen.

Spijt vereist reflectie.
De gezonde manier om met spijt om te gaan is om spijt als richtingaanwijzer te gebruiken.
SPIJT zorgt aldus  idealiter voor ingreep in je gewoontes. Van doen EN laten.
Spijt leidt dus mogelijk tot betere manieren om in het leven te staan.

SPIJTMEDITATIE

Men neme een persoonlijke spijtshituatie.

Die kan oppoppen of je haalt deze bewust in je herinnering terug. 

 

Dit geeft een vervelend gevoel, maar dat het anders had gemoeten,

juist dat moet je loslaten door het te accepteren. Daar begint het mee.

De situatie zelf is immers al gebeurt en valt niet meer te veranderen,

wel je omgang ermee. Hierbij horen mogelijk verantwoordelijkheid nemen en (zelf-)compassie opwekken. Dit zijn aparte vaardigheden.

Vanuit die houding kun je de spijt constructief gaan gebruiken.

 

Ten eerste kun je actief andere uitkomsten voorstellen van een dergelijke situatie.

Kijk je kunt gaan dagdromen: ‘had ik maar dit of had ik maar dat’, maar wanneer visualisaties goedgericht zijn op de toekomst dan heeft dit wel waarde.

Je richt je dan op andere nieuwe mogelijke uitkomsten, in plaats van alleen de situatie te blijven herhalen en hopen dat het anders was geweest. 

 

Nu kun je met de emotie als prikkel jezelf ook reprogrammeren met nieuwe voornemens/intenties. 

Dus de spijt wordt als prikkel gebruikt gericht op de toekomst,

in plaats van te blijven haperen in het verleden.

En zo eindigt deze confronterende boodschap van de Spirituele Veiligheidsdienst.
Aummmmmmmm  ;+}