ALL GOOD!? ‘ALLES IS GOED’?!
‘Alles is goed’/ ‘all good’ is een populaire uitdrukking en houding in spirituele kringetjes
en ook in hippieland heerst deze stelling.
Heb gemerkt dat deze houding goed kan werken om een bestaande programmering
te weerstaan:
de negatieve houding dat er ‘niks goed’ is. Dan ben je slachtoffer van een negatieve mindset.
Aldus kan koestering van de tegenovergestelde houding je gaan bevrijden van een ingesleten gewoonte.
Als een soort nuttig tegengif. Dit kan tevens troost bieden om beter te leren accepteren.
Er zijn echter grenzen.
Deze stelling/houding wordt nameluk een probleem zodra deze als hele waarheid wordt aangenomen
en klakkeloos (blind) wordt toegepast. Daarmee creëer je dan allerlei onbedoelde gevolgen door een houding
die bewust gezien positief is bedoeld.
Dit is ergens te vergelijken met overal JA opzeggen.
Geinige FILM trouwes ;+}
‘Vanzelfsprekend’ is een basale positieve houding zeer belangrijk!
Maar ook ik trapte eerder in m’n leven in deze eenzijdige positiviteit (breek me de bek niet open?).
Tot mij bleek dat er daarbij meerdere vervormingen kunnen optreden. Daat gaat iiie:
Als alles (altijd) goed is zoals het is, zou er niks hoeven te veranderen, zou je nooit in hoeven te grijpen.
Stond tijdje terug op een ritueel en kon de spreekster niet verstaan. Dat vond ik niet goed en riep: ‘ik versta je niet’.
Even ongemakkelijk maar bleek wel passende actie te wezen. Haar keel ging daarna open.
Als alles goed zou (moeten) zijn zoals het is, zou ik dat niet doen.
Dit is natuurlek een zeer mild voorbeeld. Moeiteloos kunnen we allerlei gedrag noemen dat helemaal niet goed is,
dat ingrijpen vereist
(eventueel zelfs met zinvol geweld = de minimale dosis geweld die noodig is om zinloos geweld te stoppen)
in plaats van toedekking door een liefdesmasker...
Als ‘alles goed’ is dan kun je bestaande negativiteit gaan ontkennen.
Dan ga je minder open inbrengen over wat je als lastig ervaart.
Omdat je dit ook voor jezelf kunt gaan ontkennen, door een soort opgelegde posititeit.
Aldus kan deze mindset je ook weerhouden om dieper door te zoeken naar oorzaken in jezelf (en anderen)
over allerlei dingen/zaken die mislopen. Het word dan een dooddoener van serieuzer zelfonderzoek.
Of dat je te snel tevreden bent met een zoethoudertje.
Het bestaande negatieve wordt dan reflexmatig ontkend (bvb gerationaliseerd door een vervormde versie van het idee:
‘dat waar je aandacht aan geeft, dat dat groeit’) en weggedrukt. Kan zich aldus opsparen
en gaan uiten in plots oppoppend escalerend gedrag, het lijdt eerder tot ontsporing.
Nou dat herken ik zeker in mijn illustere verleden... Maar simpelweg in eigen leven te herkennen
Door zeer eerlijk op je reacties te reflecteren.
Dan kun je gaan zeggen dat escalatie er ook weer bijhoort en tegen jezelf zeggen:
‘dat je (heel) veel van jezelf houd’. Wellicht beter dan helemaal niks.
Maar dat blijft symptoombestrijding (voor jezelf, los van wat voor negatieve impact je bij anderen veroorzaakt).
Voor ware innerlijke groei gaat het over doorvoelen en daarmee gaandeweg leren doorgronden van oorzaken.
Nog destructiever kan het worden wanneer ‘alles is goed’ als rationalisatie voor uitleven van eigengereid gedrag gaat dienen. Dit gebeurt dan onbewust. Je lagere zelf is slim zat om van dit soort fratsen gebruik te maken.
Maar overal zitten gevolgen aan (aan doen EN laten)!
Alleen op het hoogste spirituele nivo kun je stellen dat ‘alles goed’ is.
Natuurlijk is het nuttig daar contact mee te maken, om te ontladen en op te laden.
Maar wanneer je dit als dogma gaat hanteren binnen het leven IN de dualiteit dan leef je geforceerd eenzijdig
vanuit 1 pool en dat is niet het omvatten van de dualiteit maar de meest veelvoorkomende vervorming
in het zogeheten ‘non-dualisme’.
Ken ‘m van vroeger: de riedel van “hoe gaat het?”
Antwoord: Ja, goed.’ Bij nader inzien is het zelfs een oppervlakkige uitspraak…
Ikki zeg tegenwoordig graag: ‘goed genoeg’.
Enne op de vraag: ‘alles goed?’ repliek ik tegenwoordig dan maar graag met “bijna alles!” of “goed genoeg”.
“Acceptatie doet wonderen” las ik ooit en inderdaad is kunnen accepteren een belangrijke vaardigheid.
Om met frustraties om te gaan. Alleen niet blindelings: gezonde acceptatie vereist onderscheidingsvermogen.
Oef-oef!!
