HET SCHEPPINGSPROCES

 Spirituele Veiligheidsdienst presenteert:
HET SCHEPPINGSPROCES

De mens is tot op bepaalde hoogte schepper van eigen leven.
Dit is mede afhankelijk van de activering van de wilskracht
in combinatie met ontwikkeling van bewustzijn en de kwalitijd van je gewoontes.
En deels genetisch waarbij je gedrag bepaalde genen activeert.
Dit alles gesitueerd binnen een bepaalde omgeving, een soort systeem waarin je per definitie
ook mede afhankelijk bent van anderen.

Bek to Basics.
Op 26-jaruige leeftijd belandde ik bij een goeroetje die voorschreef dat het scheppingsproces verloopt via:
1.inspiratie
2.aspiratie
3.realisatie.

In de loop der jaren besefte ik dat dit ongeveer wel klopt
maar dat er heel wat nuance aan valt toe te voegen.
Heb deze geherformuleerd tot:
1.voorbereiding
2.inzet
3.evaluatie

1.Voorbereiding
De opstartfase. Bij 1 hoort zeker inspiratie opdoen (op talloze persoonlijke wijzes) en het jezelf opladen.
Maar ook de definitie van vizie en missies. Vanuit je missies worden doelen gedefinieerd.
Allemal op persoonluk passende manieren, het gaat erom of het werkt. Dat merk je gaandeweg het proces.
Alleen maar iets gaan doen als je zin hebt is te kinderlijk en zet onvoldoende zoden aan de dijk.
Alleen maar iets gaan doen omdat het nou eenmaal zo hoort is nog onpasselijker:
je zit dan in een beperkende sociaal-culturele gevangenis (die evenwel bescherming biedt bij minder bewustere medemensen).

2.Inzet
Aktie blijft de hoofdmoot, of dit nu 50 of 80% is.
Planning en prioriteren zijn zeer waardevolle (te ontwikkelen) vaardigheden.
Als een kip-zonder-kop blind uitvoeren is meestal niet het beste dat je kan doen.
De gewenste manier waarop je aktie doorgaans best uitvoert heet kikkerslikken,
oftewel zo direct mogeluk doen. Om onnodig dralen te voorkomen.
Wijsheid vereist echter soms ook actief geduld,
wat is totaal anders is dan passief uitstellen vanuit draalgedrag.
En op tijd stoppen is ook belangrijk, om doordravend overdrijven te voorkomen.
Soms vereist het dus juist discipline om iets niet te doen.

Overdrijven en dralen zijn beide bitches, die goedgerichte schepping frustreren.
Er geldt dat: “overdaad schaadt” (‘teveel is te veel’); “te weinig is niet genoeg”
en “ietwat minder is meestal beter dan teveel” (‘minder = meer’), de gezonde gematigdheid.

TE rigide een planning uitvoeren is ook niet bepaald optimaal.
Mijn conclusie is dat het inbouwen (het vantevoren ruimte scheppen) van een aandeel freeflow
binnen deze (zelf-)gedefinieerde kaders beter is voor de creativiteit
en ook voor passender reageren op onvoorziene omstandigheden.

Jezelf aanmoedigen hoort bij positieve aktie, bij ontvangen en delen.
Je dient jezelf vast te bijten in verkozen missies/bezigheden. 

3.Evaluatie
Ook wel assimilatie of reflectie genoemd. Met name de laatste fase is erg ondergewaardeerd in ‘het Westen’.  
Uiteindelijk gaat dat ten koste van de kwaliteit van de inzet (aktie).
Rust schept de ruimte waarbinnen reflectie kan plaatsvinden. Die MOET je nemen. Ik plan deze dus ook in!

Gewetensvolle (zelf-)reflectie is iets waar extra moeite voor gedaan dient te worden.
Dit geschiedt niet louter automatisch in deze loslaatfase van het scheppingsproces.
Hoe om te gaan met fouten en tegenslag is een vak apart.
Het vieren van je resultaten staat hierboven. Dit schept een positieve bedding.
Het maakt hierbij nogal een verschil of je er arrogant over opschept
of het fier deelt met anderen die daarvoor openstaan.

Fouten horen bij inzet. Het beter bekijken van je (eigen) fouten leidt juist tot ontwikkeling,
mits je jezelf niet afstraft maar fouten accepteert als onderdeel van deze ontwikkelingen, je leerprocessen.

Evaluatie (of reflectie) geschiedt aan de hand van geselecteerde principes (WAARDEN),  
volgens bepaalde NORMEN en manieren die je liever zelf bepaalt.
De allergrootste valkuil is om een ideaal tot norm te ‘verheffen’: de perfectie-neurose.
Dan is het namelijk nooit/zelden goed en dit leidt tot narsistisch gedrag:
waarbij je bevestiging van anderen vereist om gestoorde zelfbeelden te bevestigen.
Je definieert jezelf dan als: “IK BEN ........” (een bepaalde kwaliteit).
Probleem is dat dit dan leidt tot de neiging om alles wat dat opgeblazen zelfbeeld verstoort niet te willen zien.
Dan ga je fouten wegmoffelen, ontkennen of alleen projecteren/afreageren op anderen (“hun schuld”).
In plaats van FOUTEN juist te gebruiken als belangrijk onderdeel van ontwikkelingsprocessen.
Vriendschap sluiten met fouten dus alsjeblieft, dankjewel.

Ook dreigt de consumptieve valkuil dat alles vooral leuk en lekker moet zijn. Beiden zijn heel belangrijk.
Maar voor mij uiteindelijk secundair: ontwikkeling en gezondheid staan primair erboven voor mij.
Dit vereist acceptatie van en omgaan met allerlei ongemak: dat dien je ‘voor lief’ te nemen.
En in je ZELFBEELD te accepteren dat perfectie een ongewenst waanidee is.

“Gij zult gezond oordelen”:
oftewel oordelen moetje NIET constant lopen te doen maar WEL goedgericht in deze reflectieve fase.
Hier passen porties compassie. En dankbaarheid!
Plus vervolgens het bijwerken, nadere nuancering, van de definities van je vizie en missies.

Zowiezo is dit alles de causale verzie van schepping: oorzaak en gevolg.
Want er bestaat ook nog een synchrone verzie: directere schepping vanuit intentie/aantrekking.
Alleen moet dat laatste ook weer niet overschat worden
omdat de kwalitiet ervan nogal afhankelijk is van je bestaande gewoontes.
Alleen eventjes een intentie plaatsen is absoluut geen garantie voor resultaat.
Actie en reflectie zijn beiden ook vereisten.

Schep ze!!

Het levende MAY BE

Spirituele Veiligheidsdienst presenteert:
Het levende MAY BE    

Maybe = misschien?
Of “what may be”: “wat moge zijn”!
Je voelt nu al het verschil. Het nl-woord “wellicht” komt dichter in de buurt van het levende ‘wat moge zijn’.

“Misschien” klinkt nogal vrijblijvend, zo van ‘we zien wel’.
Het verschil met het het levende “wat moge zijn”/“what may be” is dat het laatste een veel meer actieve instelling vereist.

Voorheen zat ik vakertjes vast in geforceerde keuzestress of voortijdige beantwoording:
ja OF nee, om vantevoren al te willen bepalen of ik wel of geen actie zou ondernemen.
Dan zat ik dus vast in premature oordeelbepaling.
En dan dreig je ook tijdens actie teveel bezig te zijn met beoordeling, een mentale fop-op.
Dat werkt storend op de interactie zelf  en het is ook maar de vraag volgens welke normen dit gebeurt...

In de praktijk leidde dit tot destructieve passiviteit (@prematuur NEE)  afgewisseld met uitsloverij (@prematuur JA).
Met als gevolg het frustreren van passende ontvankelukheid en gezonder uitreiken.

AANVAARDING van het levende may be, inclusief gezonde twijfel, is/lijkt moeilijker dan een ‘zeker’ antwoord.
Ik wil aangeven dat deze zogenaamde zekerheid geforceerd kan zijn.
En onwaar: omdat het leven per definitie veranderlijk is, nooit staat iets helemaal vast, want dan roest het vast, verroest het.
Niet zelden vind dan een soort constante omflipping plaats tussen ja en nee.
Dan word je (en betrokken anderen) slachtoffer van wispelturigheid.

Deze wipselturigheid zit meestal gekoppeld aan te positieve of negatieve fixatie.
Te positieve fixatie betekent dat je alleen gericht bent (en wil zijn) op het eenzijdige positieve. Daar ben je dan soort van high van.
Het negatieve wordt dan eerst liefst geneegeerd in plaats van (ook) gezien en actief meegenomen in reflectie.
Wanneer het dan toch oppopt/doordringt vindt vaak omflipping plaats naar negatieve fixatie, het andere uiterste
(en daarbij soms ‘plotseling’ afknappen op bepaalde anderen).
Als de instelling wordt om ook bepaalde negativiteit (issues) te omvatten, kan gekeken worden naar hoe dit te doen.

Leren leven met bepaalde onzekerheid, vanuit de instelling van aanvaarding van zeker ongemak,
haalt je uit die mindfopperij en maakt je actiever om je op betere manieren  in te zetten voor verbindingen.
Het may be dient nameluk waargemaakt te worden!!
En dat gebeurt door inzet om ontvankelukheid en uitreiking te handhaven.
En daarop te blijven reflecteren ook: op jezelf (eigen doen en laten), alsmede omtrent de ander.
Met als baasis de eigen flowcontrol: je eigen persoonluk passende gewoontes,
die je aldus voortdurend bijschaaft en doorontwikkelt.

Weg met die domme passivitiet en overdrijving vanuit de zucht naar gestoorde zekerheid.
Wat je in relaties dient te doen is intenties te synchroniseren, kijken of je voldoende op 1 lijn zit,
door daarvoor ook specifiek ruimte te nemen. Dit echt uit te wisselen.
Niet alles gaat vanzelf he: dat verwachten is kinderlijk volgens mij.
Binnen relaties heb je voedende kliks als basis. Maar per definitie ook altijd issues.
Idealiter zijn dit dingen die je zelf willen leren: zo synchroniseer je met passende partners.
Ermee omgaan vergt compromis en commitment daaraan. Met werkelukke verdraagzaamheid.
Perfectie bestaat niet en perfectie vereisen (de perfectie-neurose) is simpelweg onvolwassen.

“JA” en “NEE” zijn emotionele reactiepatronen.
Wanneer een NEE-vibe (‘ga weg’) je dreigt te overrulen kun je door middel van de mantra “MAY BE”
jezelf stimuleren om meer open te blijven staan. En te refreshen waarom je eerder wel JA wilde.

Wanneer een JA-vibe (‘ja, ik wil persee’) een loopje met je neigt te nemen
kan deze “MAY BE”-mantra je juist een beetje afremmen: naar meer passende geslotenheid, selfcenteredness.
Daarbij ook de NEE-stukken omvattende.

De paradox van het levende MAY BE is dat dit je realistischer houdt,
alhoewel may be juist onzekerder lijkt (voor de niet-ingewijde).

Keuze is uiteraard essentieel. Wanneer je vrijheid boven alles stelt,
wordt keuze en commitment een ondergeschoven kindje en dreigt bepaalde wispelturigheid.
Als anderzijds verbondenheid het primaire principe is (boven alles staande),
verzand dit niet zelden in een te kleffe hap en onnodige machtstrijd:
wanneer je jouw manier van verbonden zijn wil laten prevaleren boven die van de ander, wil opleggen als eis.
Vrijheid (zelfstandigheid), verbondenheid en gelijkwaardigheid (dingen zijn niet de verdienste of schuld van 1 partij)
zijn 3 primaire principes  die tot op bepaalde hoogte strijdig met elkaar zijn:
deze afstemmen is het constante koorddansen in het leven.

Oordeel is belangrijk, maar kiezen betekent per definitie ook uitsluiten van opties.
Je zou het meer volwassen kunnen noemen, durven kiezen voor wat je belangrijkst vindt
en daartoe ook zeker ongemak (omgaan met issues) te leren verdragen. In jezelf en vanuit anderen.

Oordelen past binnen de reflectiefase van het scheppingsproces.
Binnen die (te handhaven) rust met gezonde portie afstand.
Dan is ervaring verzameld en kan je gaan bepalen of het gebeurde spoort met je intenties
en hoe je deze desgewenst nader aan kan scherpen. Bepalen wat voor jezelf basale/belangrijke behoeftes zijn
(hoed je dus voor zogenaamde ‘onvoorwaardelijkheid’), waar je elkaar tegemoed kunt treden
en vervolgens hoe je dat kan doen. Of dat je ergens wel mee dient te stoppen: eerlijk blijven!

Soms dien je –in bedreigende situaties- wel direct te oordelen.
En natuurlijk moetje tijdens actie ook je eigen grenzen wel (liefdevol) aangeven in plaats van klakkeloos te (laten) overrulen.
Meestal (niet altijd dus) is het wijzer om (te) snel oordelen op te schorten
en eerst meer ervaring te verzamelen door middel van actieve openheid en uitreiking. Plus de benodigde inzinkruimte te eren.
En deze verzamelde ervaringen ook periodiek door te spreken; het is niet alleen maar tantra he.
In het levende WAT MOGE ZIJN.

Hoera!

CAUSALITEIT en SYNCHRONICITEIT -Serie Spirituele Snacks

Serie Spirituele Snacks
CAUSALITEIT en SYNCHRONICITEIT
Respectievelijk lot en toeval.

CAUSALITEIT is het veroorzaken van gevolgen door AKTIE (doen en laten). Dat word je ‘lot’.
Causaliteit is het electrische principe (“mannelijk”). Rede is leidend.

Alleen vallen gevolgen niet eenduidig zuiver te voorspellen mbv (gedachte-)modellen.
Omdat er altijd factoren aanwezig zijn die niet zijn meegenomen (onvoorziene of genegeerde omstandigheden)
en door fouten in de weging van bestaande factoren (teveel of te weinig). Er is immer ruimte voor nadere nuanceringen.

SYNCHRONICITEIT
vindt plaats vanuit aantrekkende INTENTIE en schept directere bewerkstelliging: een samenloop van omstandigheden. Dat wat je ‘toevalt’.
Synchroniciteit is het magnetische principe (“vrouwelijk”).
Gevoelens spelen een hoofdrol: deze creëren mede de energie van de intentie.

Synchroniciteit is voor de meeste mensen lastiger te bevatten dan causaliteit.
Het past minder in de abstracte tijdsindeling en redeneringen van deze maatschappij waarop de meesten afgestemd zijn.
Grappig genoeg ging de kennismaking met synchroniciteit bij mij vaak met zeer specifieke tijdstippen
en terugkerende cijfers. Alsof het Universum mij wilde tonen dat synchroniciteit ook alom aanwezig is.  

Zelf heb ik in mijn leven talloze kleine synchroniciteiten meegemaakt. Wanneer je er bewustzijn voor ontwikkelt, kun je het vaker opmerken.
Maar synchroniciteit valt niet te voorspellen, het werkt in eerste instantie niet volgens causale patronen maar door de kracht en helderheid van intentie.
Het heeft daarmee een zekere magische kwaliteit. Heb ook een aantal ‘synchonicity-shocks’ beleefd: samenlopen die bizar overkomen.
Zo werd eens een jongetje geboren bij een clown die ik kende en 3 huizen verderop woonde,
op niet alleen dezelfde dag dan mij  maar ook op exact hetzelfde geboortetijdstip. Zoiets verzin je niet. Dag Bas!
Ervoer synchroniciteit in vele verschillende omstandigheden.
Deze persoonlijke ervaring is de basis voor mijn conclusie dat synchroniciteit geen waarborg is dat iets ‘goed’ is.
Het kan ook doorwerken in schadelijke zaken, die evenwel als les kunnen dienen.

De woorden lot en toeval zijn niet eenduidig. Lot valt te definiëren als het min of meer vaststaande gevolg van eerdere acties.
Maar heeft ook de betekenis van ‘het lot uit de loterij’, wat op te vatten valt als reclame voor een loterij alsof dat zogenaamd een soort verdiend gevolg is: ‘het moest zo zijn’...
Toeval betekent mijns inziens: hetgeen dat je toevalt door je eerdere acties.
Maar heeft de betekenis gekregen van iets dat gewoon zomaar gebeurt.

Deze begrippen (uit de titel) zijn niet gescheiden.
Synchroniciteit leidt vervolgens weer tot causaliteit. Causaliteit is gevuld met synchroniciteit.

De kwaliteit van de causaliteit is een resultante van je eigen gewoontes en inzet.
Plus de helderheid, eenduidigheid en wilskracht (energie) van je intenties.
De helderheid en eenduidigheid zijn mede gevolg van eerdere reflecties.

De kwaliteit van de synchroniciteit is doorgaans mede afhankelijk van je gewoontes. En de energie van intenties.
Wanneer deze goed sporen zal de opgewekte synchroniciteit in goede aarde vallen. Anders ga je kansen verprutsen.

Intenties zijn weliswaar een onmisbaar maar niet het enige onderdeel van scheppingsprocessen.
Je begint met 1.intentie vanuit inspiratie (en eerdere reflecties).
Daarna volgen de broodnodige inzet, de transpiratie in 2.actie. En tot slot de 3.evaluatie:
het feedbekken vanuit de werkelukheid door deze gewetensvol onder ogen zien.
Zwaar onderbelicht in onze cultuur. Anderzijds kun je ook zwelgen in deze 3e fase.

EENZIJDIGHEID
In spirituele communities wordt er vaak te eenzijdig gefixeerd op synchroniciteit,
alsof louter een intentie zaligmakend en voldoende is, in plaats van alleen het onmisbare begin van een proces.
Ook heerst veelal het misverstand dat wanneer iets synchroon gebeurt dit per definitie iets goeds zou zijn.
Neen, synchroniciteit is vast een onderdeel van alle schepping.
Uiteindelijk te herleiden tot een centrale intentie die de schepping aanstuurt, de 1bit-singulariteit.

Het is een veelvoorkomend misverstand in conspiracy communities  
dat als er iets slechts gebeurt  dit wel direct aangestuurd moet zijn.
Het synchroniciteitsprincipe laat echter zien dat er zaken kunnen geschieden die niet direct causaal
in gang gezet worden. Dus als er iets gebeurt dit dus niet per definitie een bewijs van directe aansturing is.
Wel van intentie! Waarbij een in werkelukheid belangrijker geachte intentie  andere (beleden) intenties overruled.
Grotesk voorbeeld hiervan is maximaal winstmaken  die de vaak beleden maar ook wel aanwezige
edoch minder belangrijk geachte intentie van met name duurzaamheid  in de praktijk overruled.
Dan krijg je dingen als greenwashing.

De scheppingscyclus.LINK loopt altijd door.
Alles dient in dynamisch evenwicht te blijven. Het leven blijft koorddansen!

Spirituele Snacks: "Een portie SPIJT".

Spirituele Snacks: "Een portie SPIJT".

Serie Spirituele Snacks

Hier eventjes een berichtje betreffende SPIJT van de Spirituele Veiligheidsdienst.

Spijt kan ontstaan als je eigenlijk al te ver bent gegaan. OF niet ver genoeg!
Dan heb je eerdere signalen en observaties, fouten en problemen onvoldoende serieus (of te serieus) genomen.
Maar beter laat dan nooit. Spijt ontkennen betekent namelijk lessen missen.

Spijt is slim. Tenminste: een gezonde portie!
Wanneer je je teveel in spijt wentelt werkt het weer eerder destructief.
Het gaat erom specifieke lessen te destilleren.
Zodat je verbeteringen kan toepassen met oog op de toekomst. Gezonde hoop.

Zoals zo vaak geldt: overdaad schaadt. Maar te weinig is niet genoeg.
Beiden, te maximaal en te minimaal zijn in ieder geval niet optimaal.
Wanneer je te weinig spijt koestert dan blijf je je dommer gedragen,
omdat je fouten niet erkent en dus eerder zal herherhalen.
Bij teveel spijt blijf je haperen in het verleden en mis je daardoor nieuwe kansen.

‘Ik heb nergens spijt van’ is een soort dooddoener, een pose.
Mensen bezigen vaak het ideaal dat ze nergens spijt van hoeven te hebben.
Dit is een overrulend idee wat terechte porties spijt afdekt.
Hiermee wordt een bepaald bewust zelfbeeld (ten onrechte) beschermd.
Alleen onbewust spelen dingen toch door!

Spijt is natuurlijk geen fijn gevoel. Echter juist ongemak durven en willen voelen/ervaren is nodig om je leven te kunnen verbeteren. Je kan jezelf hierin aanmoedigen.

Spijt verdragen is natuurlijk makkelijker wanneer je primair dankbaarheid voor je leven koestert. Ook dit is geen vanzelfsprekendheid en helaas-sinterklaas onvoldoende een gewoonte bij tevelen.

Spijt vereist reflectie.
De gezonde manier om met spijt om te gaan is om spijt als richtingaanwijzer te gebruiken.
SPIJT zorgt aldus  idealiter voor ingreep in je gewoontes. Van doen EN laten.
Spijt leidt dus mogelijk tot betere manieren om in het leven te staan.

SPIJTMEDITATIE

Men neme een persoonlijke spijtshituatie.

Die kan oppoppen of je haalt deze bewust in je herinnering terug. 

 

Dit geeft een vervelend gevoel, maar dat het anders had gemoeten,

juist dat moet je loslaten door het te accepteren. Daar begint het mee.

De situatie zelf is immers al gebeurt en valt niet meer te veranderen,

wel je omgang ermee. Hierbij horen mogelijk verantwoordelijkheid nemen en (zelf-)compassie opwekken. Dit zijn aparte vaardigheden.

Vanuit die houding kun je de spijt constructief gaan gebruiken.

 

Ten eerste kun je actief andere uitkomsten voorstellen van een dergelijke situatie.

Kijk je kunt gaan dagdromen: ‘had ik maar dit of had ik maar dat’, maar wanneer visualisaties goedgericht zijn op de toekomst dan heeft dit wel waarde.

Je richt je dan op andere nieuwe mogelijke uitkomsten, in plaats van alleen de situatie te blijven herhalen en hopen dat het anders was geweest. 

 

Nu kun je met de emotie als prikkel jezelf ook reprogrammeren met nieuwe voornemens/intenties. 

Dus de spijt wordt als prikkel gebruikt gericht op de toekomst,

in plaats van te blijven haperen in het verleden.

En zo eindigt deze confronterende boodschap van de Spirituele Veiligheidsdienst.
Aummmmmmmm  ;+}
 

Dralen en Overdrijven

Serie: Culturele Kwalen        
Aflevering: Dralen en Overdrijven

Dit is een soort tandem. Twee reactiepatronen  die verbonden zijn.
Het begint met dralen. Dit heeft oorzaken. Gevolg is overdrijven  als poging tot compensatie.
Gevolg hiervan is weer dralen, omdat je over de top bent gegaan. Een furieuze cirkel.

Van beiden heb ik last, als basisreactiepatronen.
Al lijken uitwassen (extreme voorbeelden hiervan) minder te worre.
De groei in volwassenwording  binnen ontwikkeling van meer meesterschap.
Ook in subtielere REACTIES kunnen ze besloten liggen.

Overdrijven is exces. Gaat ten koste van kwaliteit. Gaat ten koste van impact, juist door de overdosering. Leidt (uiteindelijk) tot uitputting.
Dralen is tekort. Je doet te weinig. Het is inhouden/terughouden, gierig zijn en uitstelgedrag.
Je mist inspelen op kansen en dit gaat dus ten koste van juiste manifestaties (of mensfestaties).

Overdrijven deed ik als puberkind en als bijna-volwassene vaak expres, gewoon voor de leut.
Dat kan grappuig wezen, maar als basispatroon werkt het verstorend.
Echter soms moet je juist wel ffff wat meer doen, een tandje bij, dat is die paradox omtrent overdrijven.
Dralen lijkt nog erger. Niet te verwarren met actief geduld natuurlijk! Dat is de paradox van dralen.

Je kan niet in 1 positie gaan hangen, dat werkt niet OPTIMAAL.
Dralen is te minimaal. Overdrijven is te maximaal.
Manisch-depressief is de ziekte die voortkomt uit de extremere afwisseling van overdrijven en dralen.

Ik wil deze rotzooi uit mijn karakter verwijderen. Om mijzelve beter te kunnen manifesteren.
Ein betere verzie van mijzelf te worden.
Niet als neurose (‘ik moet beter zijn’) maar als waarmaking van potenties.
Die anderen voeding kan aanbieden, als bijdrages aan de schepping.

De remedies zijn kikkerslikken EN actief relaxen. Beiden!! In dynamische wisselwerkingen.
Vanuit vertrouwen  in het Universum, met respect voor ontwikkelingprocessen.
Kikkerslikken betekent directer hoofdtaken uitvoeren, ertegenaan gaan.
Daarna actief relaxen. Op tijd stoppen, ook dat vereist discipline.
Tevredenheid koesteren, in plaats van vanuit onvrede of overmoed deurdraven... 

Voorheen was ik gewend te nachtbraken, i love da night:
het is niet alleen lekkel uitgaan maar ook om te werken; lekkel quiet.
Wat ikki nu doe is geregeld extreem vroeg nar bed gaan (20u, soms zelfs 18u) en dan heel vroeg in de nacht weer opstaan.
Dan heb ik een verse nacht voor mij!

Ben ik de enige? Neen! Beschouw deze tandem inmiddels als culturele kwaal.
Volgens mij zijn er hele volksstammen die er last van hebbeh.
Wat jij??

ONVOORWAARDELIJKE LIEFDE!?
Onvoorwaardelijke liefde? Jo, klinkt geweldig nastrevenswaardig!
Onvoorwaardelijk is helaas een slechtbegrepen begrip.
Onvoorwaardelijk betekent namelijk: zonder enige voorwaarde.
Wanneer je doordenkt, snap je dat dit al snel niet klopt...

Er is in werkelijkheid namelijk sprake van vele terechte behoeftes en oprechte verlangens.
Die horen bij het menszijn en verdere menswording: bij de ontwikkeling als mens.

Onvoorwaardelijke liefde naar JEZELF toe.
Ben tot inzicht gekomen dat het idee misbruikt kan worden om eigengereidheid en zelfzucht uit te leven.
De paradoxale situatie ontstaat dan dat mensen geloven heel goed bezig te zijn, maar ondertussen...
Onvoorwaardelijk jezelf goedkeuren, mogen doen wat je wil en jezelf allerlei (extra) rechten toebedelen is geen zelfliefde maar zelfzucht.
Een ongezonde vorm van egoïsme. Deze ongezonde vorm van egoïsme noem ik egotisme.
Terwijl de gezonde vorm van egoïsme zelfzorg is.
Gewetensvolle reflectie (als standaard gewoonte) om te bezien wat de (langere termijn-)impact van je doen en laten op anderen, jezelf en de aarde is,
is hierbij de benodigde houding om je leven in betere banen te leiden.
Reflectie is sowieso een onderschat onderdeel van bewustwordingsbevorderingsprocessen.

 Onvoorwaardelijke liefde naar ANDEREN toe.
Naar anderen toe zijn er ook altijd wel allerlei nuttige en passende voorwaardes aanwezig.
Het is zinvoller en gezonder om deze bewuster te zijn en te blijven.
Bovendien scheppen omstandigheden ook allerlei vereisten en randvoorwaardes.
Deze kunnen niet zomaar straffeloos (structureel) overruled worden, door blind een ideaal na te volgen
(hoewel ze soms wel even terzijde mogen/moeten worden geschoven, tesamen met vooroordelen)
want dat leidt uiteindelijk tot allerlei soorten (neven-)schade, uitputting en frustratie-opbouw. Dat komt ervan.
 
Waar dit betoog op uitdraait is het verschil tussen waarde/ideaal en norm.
Dit is een essentieel onderscheid wat te vaak onvoldoende wordt gemaakt.
Wanneer het ideaal je norm wordt, kun en zal je nooit kunnen voldoen. Hier gaat het mis.
Dus wanneer je van binnenuit, of van buitenaf, geacht wordt om onvoorwaardelijk te handelen.

Hierbij hoort het waanidee dat je onvoorwaardelijk wordt door onvoorwaardelijk te handelen.
Het populaire maar waanzinnig overschatte ‘fake it (till you make it)’-principe in aktie.
Het lijkt een shortcut en lijkt makkelijk omdat je dan enkel een regeltje na hoeft te leven.
Dit is alleen de zoveelste variant van blinde gehoorzaamheid, het navolgingsdogma van een slaaf.
Die zit ook in veel religie verweven en wordt gepresenteerd als een verheven daad.

In praktijk leidt bovenstaande manier echter tot (zelf-)ontkenning, uitputting en onvoldoende respect voor allerlei omstandigheden.
Zelfontkenning wordt dan misplaatst beschouwd als het zogenaamde overwinnen van ‘je ego’.
Uitputting (of vaak een laag energienivo hebben) komt door het onvoldoende rekening houden met allerlei gezonde voorwaardes en terechte behoeftes. Dus het niet goed (leren) luisteren naar de diverse stemmen hiervan. Hiermee blijf je gevangen in een onrealistisch zelfbeeld (periodiek/constant flippend tussen narcistisch en minderwaardig voelend) en dreigen vele vormen van destructieve doorwerkingen.

Het ondervinden van dergelijke uitputting, overspoeling en verwarring wordt dan een levensles.
In het geval van narcistische uitleving is het gevolg verdere vervreemding en uiteindelijk eenzaamheid.

Dus, waarde bewustwordingsbevorderingsvriend(in), in plaats van het prachtigklinkende onvoorwaardelijke liefde als norm te bezigen en idealiseren,
is het volgens mij nuttiger en realistischer om te spreken van en te richten op:
“ZO ONVOORWAARDELIJK MOGELIJK”.
En dat is absoluut niet hetzelfde. Een wereld van verschil.
Waarbij het gaat om optimaliseren, niet maximaliseren omdat je dan toch eerder in een uitsloofmodus terecht komt. Het optimaal voldoen
(eerder minimaal dan maximaal dus) aan de voorwaardes van de terechte behoeftes (en oprechte verlangens) van jezelf en anderen
alsmede de omstandigheden, leidt juist tot grotere ontwikkeling van de gewenste onvoorwaardelijkheid (als ideaal, niet als norm).
Maar dit is wel een stuk lastiger zolang dit nog geen gewoonte is. Volgens mij wel hoor.

SOORTEN BEHOEFTES/VOORWAARDES? Wat bedoelt gij! Even een klein brainstormpie:  
Eigen: rust, voeding, sex, sociale steun,,
Anderen: openheid, welke specifieke behoeftes, afstemming op methodes en middelen,,
Omstandigheden: plaats, tijd, specifieke aanwezigen, soort gelegenheid,,

Dit betoog is meer dan een woordspelletje. Wanneer je onvoorwaardelijkheid namelijk als ideale NORM predikt,
dan zul je minder geneigd zijn om al deze soorten voorwaardes de voldoende passende aandacht te geven.
Wat ook veel voorkomt is het ontkennen van de behoeftes en er vervolgens (stiekem) in gaan zwelgen of anderzijds verdraaid uitleven.
Niet gek, zo werkt dat.

Voldoen aan voorwaardes is dus voorwaarde om zo onvoorwaardelijk mogelijk te kunnen handelen.
Grappig he?

MJPA'S MEDitatietjes: deel1.IRRITATIE-MEDITATIE

MJPA'S MEDitatietjes: deel1.IRRITATIE-MEDITATIE

Serie MJPA's MEDitatietjes

In het kader van irritatie-omleiding. Van slachtoffer naar schepper.
Irritatie kan in vele vormen opspelen en een valkuil worden  omdat je aandacht erin meegezogen wordt.
Van kwaad tot erger.
Het is wijzer om de perceptie van een bepaald kwaad te gebruiken als prikkel  om bewust wat anders te doen.

LET WEL: de irritatie zelf is dan geen ongewenst verschijnsel meer. Die behoor je dus niet te onderdrukken,
alleen anders te richten. Dit onderscheid is essentieel. Anders word je een onderdrukt persoon, met afstompgevaar,
dit is schadelijk voor de persoonlijkheid. Als je er tenminste niet in gelooft dat je je ‘ego’ op moet geven... Olala.

Goed onderwerp voor een irritatie-meditatie is voor mij de muilkorf, pardon mondkap.

MUILKORF-MEDITATIE
Muilkorf* op! Geen ontkomen aan?
Ik moet dit soms dragen op mijn werk. In het O.V. wordt er nog immer op aangedrongen.
Kijk als het moet, wanneer het werkelijk nut heeft, zoals in de zorg, dan is het wel een ‘no-brainer’. Zou zeggen dat de zorgvrager dit bepaalt.
Maar wanneer het dragen dubieus is, omdat de kosten groter zijn dan de mogelijke baten, wordt het een ander verhaal.

Wat bedoeld is als hersenspoeling en denigrerend overkomt, is de constant herhaalde opdringende indoctrinerende niet-aflatende oproep
om een mondkap te dragen in het O.V.:
“Het is verplicht om tijdens de hele rit een mondkapje te dragen dat je mond, neus en kin bedekt.”
“It is mandatory to wear a facemask that covers your mouth, nose and chin for the entire journey.”
Of iets dergelijks, diverse vervoerders bezigen varianten hierop.

Wat nu gedaan? Weigeren kan niet altijd. Met tegenzin dragen kan een wissel trekken op  je/onze/de/mijn stemming
en daarmee de geestelijke gezondheid.
Wanneer je niet oppast  dreig je slachtoffer te worden  van grotere irritatie OF vermijdingsgedrag
(om de irritatie uit de weg te gaan), OF nog erger: een automatische acceptatie-modus...  

Een soort mindswitch in: ‘ik accepteer’, het gelaten over je heen laten komen.
Veel mensen luisteren er helemaal niet meer naar, maar dat doen ze door zich af te sluiten,
en dat is schadelijk voor de sociale interactie mensen**

Het automatisch accepteren is figuurlijk levensgevaarlijk: omdat deze houding, door het automatische karakter ervan,
in je persoonlijkheid kan sluipen en daar schade veroorzaken; het beperkt je leven door (gewoontes in) contact met anderen te frustreren.
Wanneer je teveel accepteert, kan dat leiden tot een staat van grotere opgefoktheid  die er op verkeerde momenten uit kan knalluh;
of het leidt tot nog sterkere zelfonderdrukking  en vandaaruit zelfs depressie.

Dit soort shit valt gelukkig om te vormen, te transformeren. Door middel van bewuste MOEITE, een soort ‘meditatie’.
Door dit soort oproepen  aan te wenden als prikkel  om dankbaarheid of compassie  op te wekken in jezelf.

Als dankbaarheids-opwekker: voor wat je nu allemaal ook bent (bvb gezond, relatief vrij) en allemaal wel ter beschikking hebt!!
Dus op het moment van de oproep MOEITE doen je daarop te focussen.
Deze oproep is dan het signaal daartoe. In plaats van jezelf toestaan om je erger te gaan irriteren.

Als compassie-opwekker: door op dergelijke momenten actief te denken hoe het moet zijn om als slaaf (tot-slaaf-gemaakte)
door het leven te moeten gaan. In welke shituatie dan ook, maar dan heel de tijd!
Je kan jezelf aldus trainen in compassie, dus als compassie-opwekker.
Tegelijkertijd train je incasseringsvermogen. Dit is de bonus!

AMBULANCE-MEDITATIE   
Ander aardig voorbeeld van irritatie-meditatie is de sirene van een ambulance.
In mijn buurt kunnen ze er wat van, op lege wegen zelfs, meer eerder hoorde ik deze ook vaker dwars door de stad heen.

De weledele ambulance, het horen van het vaak indringende geluid hiervan, kan ik ook gebruiken om dankbaarheid te bezigen voor mijn gezondheid
of voor de mij ter beschikking staande middelen  om mijn gezondheid  op peil te kunnen houden.
In plaats van mij er rot aan te ergeren en/of afreagerend te gaan schelden ofzo.

Vervolgens kunde er nog een schepke bovenop doen  door ook nog eens dankbaarheid te koesteren dat je de kans krijgt om dankbaarheid te koesteren. Dat gaat dus nog een stapke verder, door ‘het kwaad’ te gaan bedanken. Is voor gevorderden!

Maar dit lukt allemaal niet altijd. Dan is het tijd voor zelf-compassie: oppeppende zelftalk met iets in de geest van:
‘Jaja vriendlief, ik begrijp best dat je hierdoor boos wordt. Ok dat mag ook, toe maar’.
In eigen beheer kun je dit zelfs uitvergroten, even extra boos worden, lekkel uiten!! Hehe, dat lucht op!
Op die manier is er geen mogelijke externe schade naar andere personen toe, bedoel als je op de verkeerde plek je boosheid uitleeft,
kan dat extra problemen opleveren. 

Daarna kun je een dergelijke zelfdialoog vervolgen met het jezelf niet veroordelen  maar aanmoedigen om andere manieren te proberen.
Het is uiteindelijk een kwestie van eerder in (leren) grijpen: want als het boosballetje gaat rollen dan escaleer je sneller,
hoewel dat vaak relatief subtiel kan blijven. bijvoorbeeld met zelfkritiek en eenvoudige negatieve gedachten.
Deze worden dan geïmplanteerd in je geest, weetje.

Dergelijke dingen sharen kan natuurlijk ook in interactie met een ander persoon.
Maar het is handig als je deze niet persee nodig hebt.

++
wanneer je extra durft bij te dragen aan her-hersenspoeling inda openbare ruimte, kun je je verwaardigen
om een alternatieve tekst ten gehore te brengen. Iets als:
“Het is verplicht/ om na ieder beraad/ de notulen van de vergadering/ te delen met de kamer”
“It is mandatory/  that after each Governamental meeting/ the notes are shared/ with the Parliament”
Dit is een afweging, want hiermee verstoor je zelf natuurlijk ook de gewenste stilte...

Aummmmmmmm en over!

Nadere inspiratie en verdere verdieping:
1. “De Tools”, Phil Stutz en Barry Michels
2. “STANDVASTIG”, Svend Brinkmann
3. “De troost van de filosofie”, Alain de Botton

VOETNOTEN
*Wat er grappuig was, is dat niet al te lang gelee, er na enige discussie, een wet aangenomen is  die juist een hoofddoek of bivakmuts verbiedt, met als argument: herkenbaarheid.
Nu kun je beweren: “nood breekt wet”, maar destijds vond men dit blijkbaar dermate zwaar wegen dat die wet aangenomen is.
De nadruk op handhaving van mondkap  zonder dat daar veel opbrengst tegenover staat, geeft ernstig te denken.
Dit is echter louter een politikke voetnoot.

**mondkappen veroorzaken SOCIALE SCHADE doordat contact met medemensen en het lezen van gezichtsexpressie-signalen moeilijker wordt.
Los nog van het afstand houden. En de hersenspoelende oproepen om dat ding te dragen.

in den beginne droeg ik deze

deze ademt toch vrij goed!”

wanneer je goed kiekt  ‘+}”