Spirituele Snacks: "Een portie SPIJT".

Spirituele Snacks: "Een portie SPIJT".

Serie Spirituele Snacks

Hier eventjes een berichtje betreffende SPIJT van de Spirituele Veiligheidsdienst.

Spijt kan ontstaan als je eigenlijk al te ver bent gegaan. OF niet ver genoeg!
Dan heb je eerdere signalen en observaties, fouten en problemen onvoldoende serieus (of te serieus) genomen.
Maar beter laat dan nooit. Spijt ontkennen betekent namelijk lessen missen.

Spijt is slim. Tenminste: een gezonde portie!
Wanneer je je teveel in spijt wentelt werkt het weer eerder destructief.
Het gaat erom specifieke lessen te destilleren.
Zodat je verbeteringen kan toepassen met oog op de toekomst. Gezonde hoop.

Zoals zo vaak geldt: overdaad schaadt. Maar te weinig is niet genoeg.
Beiden, te maximaal en te minimaal zijn in ieder geval niet optimaal.
Wanneer je te weinig spijt koestert dan blijf je je dommer gedragen,
omdat je fouten niet erkent en dus eerder zal herherhalen.
Bij teveel spijt blijf je haperen in het verleden en mis je daardoor nieuwe kansen.

‘Ik heb nergens spijt van’ is een soort dooddoener, een pose.
Mensen bezigen vaak het ideaal dat ze nergens spijt van hoeven te hebben.
Dit is een overrulend idee wat terechte porties spijt afdekt.
Hiermee wordt een bepaald bewust zelfbeeld (ten onrechte) beschermd.
Alleen onbewust spelen dingen toch door!

Spijt is natuurlijk geen fijn gevoel. Echter juist ongemak durven en willen voelen/ervaren is nodig om je leven te kunnen verbeteren. Je kan jezelf hierin aanmoedigen.

Spijt verdragen is natuurlijk makkelijker wanneer je primair dankbaarheid voor je leven koestert. Ook dit is geen vanzelfsprekendheid en helaas-sinterklaas onvoldoende een gewoonte bij tevelen.

Spijt vereist reflectie.
De gezonde manier om met spijt om te gaan is om spijt als richtingaanwijzer te gebruiken.
SPIJT zorgt aldus  idealiter voor ingreep in je gewoontes. Van doen EN laten.
Spijt leidt dus mogelijk tot betere manieren om in het leven te staan.

SPIJTMEDITATIE

Men neme een persoonlijke spijtshituatie.

Die kan oppoppen of je haalt deze bewust in je herinnering terug. 

 

Dit geeft een vervelend gevoel, maar dat het anders had gemoeten,

juist dat moet je loslaten door het te accepteren. Daar begint het mee.

De situatie zelf is immers al gebeurt en valt niet meer te veranderen,

wel je omgang ermee. Hierbij horen mogelijk verantwoordelijkheid nemen en (zelf-)compassie opwekken. Dit zijn aparte vaardigheden.

Vanuit die houding kun je de spijt constructief gaan gebruiken.

 

Ten eerste kun je actief andere uitkomsten voorstellen van een dergelijke situatie.

Kijk je kunt gaan dagdromen: ‘had ik maar dit of had ik maar dat’, maar wanneer visualisaties goedgericht zijn op de toekomst dan heeft dit wel waarde.

Je richt je dan op andere nieuwe mogelijke uitkomsten, in plaats van alleen de situatie te blijven herhalen en hopen dat het anders was geweest. 

 

Nu kun je met de emotie als prikkel jezelf ook reprogrammeren met nieuwe voornemens/intenties. 

Dus de spijt wordt als prikkel gebruikt gericht op de toekomst,

in plaats van te blijven haperen in het verleden.

En zo eindigt deze confronterende boodschap van de Spirituele Veiligheidsdienst.
Aummmmmmmm  ;+}
 

Dralen en Overdrijven

Serie: Culturele Kwalen        
Aflevering: Dralen en Overdrijven

Dit is een soort tandem. Twee reactiepatronen  die verbonden zijn.
Het begint met dralen. Dit heeft oorzaken. Gevolg is overdrijven  als poging tot compensatie.
Gevolg hiervan is weer dralen, omdat je over de top bent gegaan. Een furieuze cirkel.

Van beiden heb ik last, als basisreactiepatronen.
Al lijken uitwassen (extreme voorbeelden hiervan) minder te worre.
De groei in volwassenwording  binnen ontwikkeling van meer meesterschap.
Ook in subtielere REACTIES kunnen ze besloten liggen.

Overdrijven is exces. Gaat ten koste van kwaliteit. Gaat ten koste van impact, juist door de overdosering. Leidt (uiteindelijk) tot uitputting.
Dralen is tekort. Je doet te weinig. Het is inhouden/terughouden, gierig zijn en uitstelgedrag.
Je mist inspelen op kansen en dit gaat dus ten koste van juiste manifestaties (of mensfestaties).

Overdrijven deed ik als puberkind en als bijna-volwassene vaak expres, gewoon voor de leut.
Dat kan grappuig wezen, maar als basispatroon werkt het verstorend.
Echter soms moet je juist wel ffff wat meer doen, een tandje bij, dat is die paradox omtrent overdrijven.
Dralen lijkt nog erger. Niet te verwarren met actief geduld natuurlijk! Dat is de paradox van dralen.

Je kan niet in 1 positie gaan hangen, dat werkt niet OPTIMAAL.
Dralen is te minimaal. Overdrijven is te maximaal.
Manisch-depressief is de ziekte die voortkomt uit de extremere afwisseling van overdrijven en dralen.

Ik wil deze rotzooi uit mijn karakter verwijderen. Om mijzelve beter te kunnen manifesteren.
Ein betere verzie van mijzelf te worden.
Niet als neurose (‘ik moet beter zijn’) maar als waarmaking van potenties.
Die anderen voeding kan aanbieden, als bijdrages aan de schepping.

De remedies zijn kikkerslikken EN actief relaxen. Beiden!! In dynamische wisselwerkingen.
Vanuit vertrouwen  in het Universum, met respect voor ontwikkelingprocessen.
Kikkerslikken betekent directer hoofdtaken uitvoeren, ertegenaan gaan.
Daarna actief relaxen. Op tijd stoppen, ook dat vereist discipline.
Tevredenheid koesteren, in plaats van vanuit onvrede of overmoed deurdraven... 

Voorheen was ik gewend te nachtbraken, i love da night:
het is niet alleen lekkel uitgaan maar ook om te werken; lekkel quiet.
Wat ikki nu doe is geregeld extreem vroeg nar bed gaan (20u, soms zelfs 18u) en dan heel vroeg in de nacht weer opstaan.
Dan heb ik een verse nacht voor mij!

Ben ik de enige? Neen! Beschouw deze tandem inmiddels als culturele kwaal.
Volgens mij zijn er hele volksstammen die er last van hebbeh.
Wat jij??

ONVOORWAARDELIJKE LIEFDE!?
Onvoorwaardelijke liefde? Jo, klinkt geweldig nastrevenswaardig!
Onvoorwaardelijk is helaas een slechtbegrepen begrip.
Onvoorwaardelijk betekent namelijk: zonder enige voorwaarde.
Wanneer je doordenkt, snap je dat dit al snel niet klopt...

Er is in werkelijkheid namelijk sprake van vele terechte behoeftes en oprechte verlangens.
Die horen bij het menszijn en verdere menswording: bij de ontwikkeling als mens.

Onvoorwaardelijke liefde naar JEZELF toe.
Ben tot inzicht gekomen dat het idee misbruikt kan worden om eigengereidheid en zelfzucht uit te leven.
De paradoxale situatie ontstaat dan dat mensen geloven heel goed bezig te zijn, maar ondertussen...
Onvoorwaardelijk jezelf goedkeuren, mogen doen wat je wil en jezelf allerlei (extra) rechten toebedelen is geen zelfliefde maar zelfzucht.
Een ongezonde vorm van egoïsme. Deze ongezonde vorm van egoïsme noem ik egotisme.
Terwijl de gezonde vorm van egoïsme zelfzorg is.
Gewetensvolle reflectie (als standaard gewoonte) om te bezien wat de (langere termijn-)impact van je doen en laten op anderen, jezelf en de aarde is,
is hierbij de benodigde houding om je leven in betere banen te leiden.
Reflectie is sowieso een onderschat onderdeel van bewustwordingsbevorderingsprocessen.

 Onvoorwaardelijke liefde naar ANDEREN toe.
Naar anderen toe zijn er ook altijd wel allerlei nuttige en passende voorwaardes aanwezig.
Het is zinvoller en gezonder om deze bewuster te zijn en te blijven.
Bovendien scheppen omstandigheden ook allerlei vereisten en randvoorwaardes.
Deze kunnen niet zomaar straffeloos (structureel) overruled worden, door blind een ideaal na te volgen
(hoewel ze soms wel even terzijde mogen/moeten worden geschoven, tesamen met vooroordelen)
want dat leidt uiteindelijk tot allerlei soorten (neven-)schade, uitputting en frustratie-opbouw. Dat komt ervan.
 
Waar dit betoog op uitdraait is het verschil tussen waarde/ideaal en norm.
Dit is een essentieel onderscheid wat te vaak onvoldoende wordt gemaakt.
Wanneer het ideaal je norm wordt, kun en zal je nooit kunnen voldoen. Hier gaat het mis.
Dus wanneer je van binnenuit, of van buitenaf, geacht wordt om onvoorwaardelijk te handelen.

Hierbij hoort het waanidee dat je onvoorwaardelijk wordt door onvoorwaardelijk te handelen.
Het populaire maar waanzinnig overschatte ‘fake it (till you make it)’-principe in aktie.
Het lijkt een shortcut en lijkt makkelijk omdat je dan enkel een regeltje na hoeft te leven.
Dit is alleen de zoveelste variant van blinde gehoorzaamheid, het navolgingsdogma van een slaaf.
Die zit ook in veel religie verweven en wordt gepresenteerd als een verheven daad.

In praktijk leidt bovenstaande manier echter tot (zelf-)ontkenning, uitputting en onvoldoende respect voor allerlei omstandigheden.
Zelfontkenning wordt dan misplaatst beschouwd als het zogenaamde overwinnen van ‘je ego’.
Uitputting (of vaak een laag energienivo hebben) komt door het onvoldoende rekening houden met allerlei gezonde voorwaardes en terechte behoeftes. Dus het niet goed (leren) luisteren naar de diverse stemmen hiervan. Hiermee blijf je gevangen in een onrealistisch zelfbeeld (periodiek/constant flippend tussen narcistisch en minderwaardig voelend) en dreigen vele vormen van destructieve doorwerkingen.

Het ondervinden van dergelijke uitputting, overspoeling en verwarring wordt dan een levensles.
In het geval van narcistische uitleving is het gevolg verdere vervreemding en uiteindelijk eenzaamheid.

Dus, waarde bewustwordingsbevorderingsvriend(in), in plaats van het prachtigklinkende onvoorwaardelijke liefde als norm te bezigen en idealiseren,
is het volgens mij nuttiger en realistischer om te spreken van en te richten op:
“ZO ONVOORWAARDELIJK MOGELIJK”.
En dat is absoluut niet hetzelfde. Een wereld van verschil.
Waarbij het gaat om optimaliseren, niet maximaliseren omdat je dan toch eerder in een uitsloofmodus terecht komt. Het optimaal voldoen
(eerder minimaal dan maximaal dus) aan de voorwaardes van de terechte behoeftes (en oprechte verlangens) van jezelf en anderen
alsmede de omstandigheden, leidt juist tot grotere ontwikkeling van de gewenste onvoorwaardelijkheid (als ideaal, niet als norm).
Maar dit is wel een stuk lastiger zolang dit nog geen gewoonte is. Volgens mij wel hoor.

SOORTEN BEHOEFTES/VOORWAARDES? Wat bedoelt gij! Even een klein brainstormpie:  
Eigen: rust, voeding, sex, sociale steun,,
Anderen: openheid, welke specifieke behoeftes, afstemming op methodes en middelen,,
Omstandigheden: plaats, tijd, specifieke aanwezigen, soort gelegenheid,,

Dit betoog is meer dan een woordspelletje. Wanneer je onvoorwaardelijkheid namelijk als ideale NORM predikt,
dan zul je minder geneigd zijn om al deze soorten voorwaardes de voldoende passende aandacht te geven.
Wat ook veel voorkomt is het ontkennen van de behoeftes en er vervolgens (stiekem) in gaan zwelgen of anderzijds verdraaid uitleven.
Niet gek, zo werkt dat.

Voldoen aan voorwaardes is dus voorwaarde om zo onvoorwaardelijk mogelijk te kunnen handelen.
Grappig he?