WAT IS EEN NNAFO?!
Welk een titel, leg eens uit! Iets nieuw noemen wat niet werkelijk nieuw is, vind ik nep. In ‘new-age’ is er vaak sprake van dezelfde oude dogma’s (INHOUD) in een nieuwere mooiklinkende VORM. Dit is vaak zeer populair, het ‘resoneert’ bij een hoop mensen (met de al bestaande oude programmeringen bedoel ik dan) en feitelijk hoef je niet werkelijk te veranderen. Het blijft dan meestal het aloude naleefverhaal. Wat ook regelmatuig voorkomt is omflipping: het oude dogma vervangen door het tegendeel, maar ook als dogma. In dit artikel ga ik er een aantal opsommen met commentaart.
WAT IS DOGMA?
Onder dogma versta ik zeer eenzijdige ‘waarheden’, meestal delen van de waarheid die als hele waarheid gepresenteerd worden. Daardoor wordt een deel van waarheid buitenbeeld/beschouwing geplaatst of zelfs nagetrapt als zogenaamd onwaar… Dogma’s worden vaak als leerstellingen doorgegeven, in het verleden (en onderschat in het heden!) vaak gedwongen. Soms zijn het wel regelrechte leugens, kijk o.m. naar religies. Door de eenzijdigheid zijn dogma’s vaak extreem. EN door het (afgedwongen) naleefgedrag is dogmatisch denken, voelen en handelen deel van de mens geworden. Het welhaast automatisch aannemen of afwijzen van kennis en ervaring uit bepaalde bron is een sterk wijdverbreid voorbeeld daarvan. Ter herverfrissing.
Ook flipgedrag (omflippen naar het tegengestelde dogma) past daarbij, want dat blijft nog steeds dogmatisch.
WAKKER vs WAKKERDER
Wakey wakey! Wordt eens wakker. Of ben je al wakker? Pas op als je denkt dat jij wakker bent en anderen niet, de wereld is niet zo zwart-wit als velen menen. Een dogma van een valse versie van een nieuwe wereld (‘neppe new age’) is de indeling in wakkeren vs niet-wakkeren. Denken dat jij wakker bent en anderen niet verandert je al snel in een missionaris. Arrogantie dreigt, want jij bent zogenaamd al wakker en daardoor zul je minder openstaan voor aanvullende waarnemingen. De mars der bet(er)weters. Zonder dollen: wakkerder worden is een voortdurend proces! Dat is dus ook m’n eigen focus. De flow versnellen, daar op inzetten. Goed gehoorzamen aan mezelf. Als ik dat doe, die verbinding directer maak, dan creeer ik ook meer openheid naar anderen, kan ik beter ook luisterenz. Voortdurende wereldbeeldconfrontatie, beter voelen wat er is in mezelf en omme heen, ideeen blijven confronteren ende inpassen, nogmaals ervaring recyclen. Daar dus ook tijd voor nemen in mijn eigen persoonlukke flow. Enzoziezovoorts. Gelukkig zijn er meerderen die al wat verder denken, zoals Peter Storm in dit artikeltje. Dit is tevens one aardig stukkie analyse over hoe makkelijk mensen over een kam geschoren worre, in een categorie worden ingedeeld. Dit indelen, verdelen in goed of slecht categorieen is een andere hardnekkige gewoonte van oude wereldorde proporties.
VERLICHTING
Dit is eigenlijk een oud thema, sedert de tijd van Boeddhisme , edoch het blijft verschijnen. Het concept VERLICHTING (of “godrealisatie”) is een spirituele variant van het voorgaande kopje. ‘Verlichting’ is in mijn waarneming een spiritueel containerbegrip waarop iedereen zijn fantasie kan projecteren. Ook hier geldt: mijns inziens is verlichting een VOORTDUREND PROCES. Dit staat tegenover het idee dat verlichting iets is dat je bereikt en dan voor altijd bent. Zelfs vanuit een bereikt energie-/realisatie-nivo kun je wel degelijk terugvallen. Er bestaan zeker spirituele ervaringen die zeer vervullend/doordringend kunnen zijn, heb ze zelf ook gehad en koester deze; waardevol ze te refreshen voor mezelve. Het idee dat je verlicht BENT is evenwel eigenlijk een egotrip volgens mij, geloven dat je helemaal als God bent of daar totaal door geleid wordt en geen fouten meer maakt en ook niet eens kan maken. De grap is dat de guru’s in kwestie meestal de mond vol hebben over afbreken van het ego. Voor de volgelingen welteverstaan, terwijl ze zelf beweren egoloos te zijn, terwijl ze hun eigen dogma’s spuien.
Zelf in het verleden leerling geweest van ene Sri Chinmoy, ookwel de powerguru genoemd. Hoera, gewelduige filosofie over godrealisatie. Hij was de guru en als je hem als zodanig accepteerde en hij jou als leerling, zekere regels accepterende, dan nam hij de verantwoordelijkheid op zich voor jouw realisatie, een soort deal. In de praktijk betekende het dat je steeds meer hem ging manifesteren, Sri Chinmoy’s path, in plaats van jezelf. Zijn filosofie klonk prachtuig, praktisch vertoonde deze gaten en dat is leerzaam!
Guru’s komen vaak met dogma’s die door de volgelingen nageleefd worden. Het volgen van een guru kan evenwel een fase zijn. Als je er weer mee stopt wanneer het niet meer voedt, kun je er wat aan hebben, inclusief de ervaring van het navolgen (of daar zelfs te ver in gaan). Het concept van tegelijkertijd leraar/leerling zijn, spreekt mij veel sterker aan. Gaandeweg kun je dan toch een normale anarchist gaan worden.
ONTKENNING NEGATIVITEIT
Het kan erger. In New Age is een van de misleidingen om alleen op het positieve te letten. Waarom is dit een misleiding, is het niet gewoon everybody happy??
Alleen op het positieve letten kan een training zijn om een te destructief negatieve insteek te overrulen. Dan is het tegengif. Maar alleen positief is eng (denk bvb aan die Ruttegrijns), het ontkent een groot deel van de gehele werkelijkheid en ervaring in ons.
Dit is een aloude religieuze programmering in nieuwer jassie. Religies verketteren namelijk ook natuurlijke emoties als boosheid en angst als negatief. Het voelen ervan wordt verdrongen door een denkbeeld, een dogma, dat dit voelen ongewenst en zelfs slecht noemt. Deze gevoelens verdwijnen daar echter niet door maar worden standaard op anderen geprojecteerd die als “het kwaad” weggezet worden. Terwijl vervolgens ook nog eens de negatieve gevolgen daarvan gemaskeerd/weggemoffeld worre.
Deze wens tot vermijding van negativiteit kent nog meer negatieve gevolgen. Namelijk ook conflictvermijding, vooral ook in persoonlukke relaties. Dit is zeer link want door er niet juist mee naar buiten te komen, gaan zaken gisten. Als dat losbreekt zijn de negatieve gevolgen vaak veel groter dan wanneer conflict wel constructief aangegaan was mbv vaardigheden en te laten bestaan als deel van het mens-zijn. Ook om gerichter te leren van elkaar, die openheid respecterend.
De ontkenning gaat dus met name ookalop voor de omgang met als negatief gelabelde emoties als angst, boosheid en zelfs verdriet. Willen we niet, is negatief volgens die insteek. Daardor wordt er vervolgens ontkend, afgereageerd of weggemediteerd. In plaats van te omvatten, door er persoonluk verantwoording voor te nemen, om er ook kennis uit te destilleren! Daar wordt je innerluck rijker/rijper/wijzerder van.
Natuurlijk is positiviteit belangrijk, voor opladen en aanmoedigenz. Maar gepropageerde eenzijdige positiviteit leidt eerder tot oppervlakkigheid.
ONTKENNING POSITIVITEIT
Het omgekeerde komt ook voor al valt dat in de definitie van de meesten niet onder de noemert new-age. Je ziet het bij veel mensen met een conspiracy-mind. Die wordt ook flink gevoerd middels een overvloed aan slicke filmpjes. Wel grappuig: deze lui lopen vaak over van verhalen over mindcontrol terwijl m.i. deze status zelf een vorm van mindcontrol behelst.
ONTKENNING NATUURLIJKE EMOTIES
Denk dat dit aan de basis ligt van veel deviant gedrag, zelfs van heel de consumptiemaatschappij. Schreef er eerder een uitvoeriger artikel over.
Het idee dat gedachtes tot emoties leiden klopt wel (dat kun je zelf checken), edoch dit is niet het hele verhaal. Oftewel als dit idee wederom als dogma gehanteerd wordt, gaat een (waardevol, onmisbaar) deel van de menselijke ervaring verloren, wordt verdrongen. Ik zie dat denken en voelen evenwaardige onderdelen zijn van de aardse mens. Gedachten leiden tot gevoelens maar andersom ook!! De gevoelens louter als verlengstuk van denken beschouwen is een rigide, dogmatische manier van waarnemen en doet geen recht aan de volledigheid en autonomie van het voelen.
VOELEN zelf is itt de filosofie van Eckhart Tolle geen mentaal proces. De idee dat gedachte aan de basis van alles, dus ook emotie staat is een patriarchaal DOGMA. Zeer populair in ‘new age’, bvb ook in de reeks: “Een serieus gesprek met God”. Maar evenzeer in bvb Boeddhisme komen emoties er in mijn ogen bekaaid vanaf, met een nogal simplistische benadering. Het is vooral weer een mannelijke filosofie. Dit dogma sluit weer aan bij de al bestaande aangebrachte programmering dat denken op de eerste prominente plaats stelt. Terwijl een spiritueel sausje extra reclame-elementen oplevert. Mannen zijn algemeen meer op denken en vrouwen meer op voelen gericht, hoewel daarenboven iedereen een unieke mix is van wat vrouwelijk en mannelijk genoemd wordt.
In werkelukheid is er m.i. sprake van wisselwerking tussen voelen en denken, nietes dus dat alleen het ene het andere aanstuurt! En juist ook directer aan de slag gaan met emotie kan veel bewustzijn en bevrijding geven. Anderzijds is meer mentale vaardigheid/‘controle’ niet verkeerd, zelfs wenseluck wanneer je in het uiterste zit van overspoeld worre door emotie. De mind doet mee, maar ipv als overrulend instrument dient deze ingezet te worden binnen het gevoel, in samenwerking.
ONVOORWAARDELIJKE/ONGECONDITIONEERDE LIEFDE
Ik ben het ermee eens dat het goddelijke betekent: onvoorwaardelijke liefde *1. Dat dit de basisenergie van ons universum is. Maar hier op aarde zijn we geincarneerd als mens en dit ontkennen gaat veel schade opleveren, aan onszelf en in de omgang met anderen.
Het DOGMA van onvoorwaardelijke/ongeconditioneerde liefde als ideaal om NA te leven is een omflipping van het vorige liefde-dogma: namelijk liefde definieren volgens stricte religieuze idealen en het naleven van vastgestelde regels van anderen. Zoals levenslange rigide monogamie. De generatie van mijn ouders heeft mijns inziens voorgoed bewezen dat dit voor de meeste mensen geen goed idee is: met zeg de helft van dergelijke relaties eindigend in echtscheiding en van de helft die bij elkaar blijft, zou eigenlijk ook nog eens zeker de helft dit liever niet doen, maar ze blijven vaakjes plakken in een dergelijke relatie vanwege angst voor het onbekende en conformatie aan een maatschappelijk ideaal. Levenslange monogamie kan natuurlijk wel werken. Dat is heel persoonluk en je dient dan wel te weten of dit echt je eigen wens is! Maar niet als uitgangspunt, zijnde de ideale relatievorm voor iedereen.
Van rigide liefde-definitie volgens religieuze idealen naar het tegenovergestelde: geen voorwaarden, dat is nogal wat!! Het klinkt prachtig: ongeconditioneerde/onvoorwaardelijke liefde. Een fantastisch ideaal als mensen zonder moeilijkheden allemaal van elkaar zouden kunnen houden?! In de praktijk is het mijns inziens helaassinterklaas een ZEER SCHADELIJK DOGMA. Waarom? Omdat het de persoonlijkheid overruled (= wederom identiek aan een oude religieuze programmering). Het individu met authentieke behoeftes en verlangens/wensen. Ik denk dat het een stuk gezonder is om die als uitgangspunt te nemen. Inclusief de eigen emoties ipv een hoogdravend ideaal dat het gevaar in zich draagt deze eigen emotionaliteit weg te drukken. De confrontatie met pijn wordt zo ook vermeden, daarvoor in de plaats komt het dogma. Dit werkt ook nog eens potentieel uitputtend, m.i. ook vanwege het overrulen van de eigen gevoelens en behoeften. Vanuit een helderder bewustzijn van de eigenheid kunnen deze ook gecommuniceerd worden. En zo kunnen kliks met anderen in betere banen geleid worden, dan weet je wat je aan elkaar hebt. In plaats van elkaar gekmaken met hoogdravende praat. Maar onvoorwaardelijkheid heeft daar wel een plaats in, namelijk als VERVOLG van het respect vereisen voor de eigenheid, kun je wel zo onvoorwaardelijk mogelijk handelen. Maar dat is echt anders dan het genoemde dogma, als ideaal om na te leven. Het verschil is dat je dan wel uitgaat van voelen van grenzen en deze bewuster wat verder kan verleggen. Heel wat anders dus dan geen grenzen accepteren, ook niet die van jezelf, deze dus overrulen. Maar ze zijn er wel, dus kun je er maar beter bewusterder mee omgaan. In eerste instantie door ze te respecteren, te VOELEN, vervolgens te onderzoeken en passend mededelen.
Er wordt door propagandisten van het onvoorwaardelijke-liefde-axioma vaak lelijk gedaan over voorwaardelijke liefde en de daarbij behorende behoeftes, alsof het iets minderwaardigs is. Voorwaardelijke liefde wordt bvb bezitsdrang genoemd, terwijl dat volgens mij ook gezien kan worden als gezonde betrokkenheid, volgens individuele voorkeur. Hoewel dat zeker door kan slaan, vaak vanwege onbewuste en dus geprojecteerde verlangens.
Ik stel eigenluk dat het goed bewustzijn van je eigen behoeftes een stuk ZELFRESPECT is. Je zou daarop voortredenerend dan kunnen stellen dat het concept van Onvoorwaardelijke Liefde als na te leven ideaal, minachting van jezelf is en daarmee geen liefde. Je legt jezelf immers op om ongeacht de situatie (onvoorwaardelijk!) liefde te geven.
Tevens gaat m.i. dus op dat als je vanuit deze bewustere behoeftes goed communiceert, je beter kan klikken met anderen die dat op soortgelijke wijze doen, zodat er op natuurlijke wijze wederzijds gevoed wordt (itt die valkuil van willen aanpassen van een ander!) Dan is het in vrijheid en persoonlukke kwetsbaarheid aanbieden EN werkeleuk ontvangen, ipv een ander willen dwingen/aanpassen! Dit vereist zeker lef!!
De paradox is dat als je het proces indukt van bewuster vanuit eigen behoeftes handelen er zo gaandeweg meer ruimte ontstaat voor onvoorwaardelijke liefde. Vanwege het doorleven, tenminste als je niet gaat haperen in verslaving wat zeker een kwestie van instelling is. Dit staat dus tegenover het na-leven van een (zelf-)opgelegd mooi klinkend ideaal, datook nogeens nogmaals als gevaar in zich draagt dat het de aandacht kan afleiden van pijn die in jezelf leeft! De ontkenning daarvan creeert neurose en allerlei sublimatiegedrag (kan dit uitleggen).
Ik denk dat onvoorwaardelijke liefde, net als dwang in de vorm van liefdevolle discipline, bij jezelf thuishoort. Dus op jezelf gericht. Dat is een hele uitdaging: als je bewuster wordt en ook dader-gedrag in jezelf gaat herkennen.
In het verlengde van dit ideaal ligt het ideaal van je liefde delen met iedereen. Ikki ken het gevoel goed van liefde in je hart voelen. Ik geloof echter niet dat het bijsterwijs is daar zonder te kiezen (onvoorwaardelijk) mee om te gaan, dan gooi je het gewoon op straat. Niet iedereen gaat er goed mee om. Het is prettig als je gewaardeerd wordt, niet in bodemloze putten dumpt. Er welbewuster mee omgaan zorgt ervoor dat je niet zo snel leegraakt. Dat lijkt gierig maar is volgens mij gezond persoonluk beheer.
Gristenen hebben vele eeuwen het concept liefde MISbruikt om door te gaan met kwaadaardige daden (tegen anderen uiteraard), in new-age gaat de misleiding gewoon door. Liefde tegenover angst plaatsen bvb, ook zo’n kolderconcept. R.Okken maakt er gehaktbalafval van.
De definitieve punchlijn omtrend dogmatische O.L. is voor mij datje dan geen INTENTIE kunt gebruiken. Dat is namelijk ook een voorwaarde, een keuze. In werkelijkheid is intentie een richtpunt. Zodat je (samen) gewenste (gebaseerd op bewust verlangen) synchroniciteit kunt opwekken. Oftewel als dogma, als ideaal om na te leven, is dit concept van O.L. totaal onbruikbaar. Als je geen voorwaarden mag/kan koesteren, moet je voldoen aan de fratsen van alle anderen. Geen goed plan. Als je dat doet/ gedaan hebt, valt er heel wat te verwerken!
Echter ongeconditioneerde liefde kan ook betekenen: zonder aangeleerde/opgeplakte definities van wat liefde is of moet zijn. Die benne te ouwerwets, niet vervullend genoeg. Wat dan rest ende overblijft -en dat is niet te onderschatten- is niet iets onvoorwaardelijks maar je EIGENste wensen/verlangens!! Ongeconditioneerde liefde betekent dan dus: op je eigen voorwaarden! De directe persoonlukke voorkeur!! Wat je liefst wil. Je deelt niet alles met iedereen!!! Dit als ideaal naleven is slecht voor je emotionele gezondheid en als je bvb een mooie vrouw bent ook niet goed voor de fysieke want dan zul je flink gegangbangd worre… Uch!
VERKETTERING/AFBREKEN van EGO
Een lastuige discussie. Kwam eerder langs. Begint met definitie, daarbij wordt vaak al langs elkaar heengepraat!! Sommigen beschouwen “ego” als een vals deel van de persoonlijkheid, sommigen als de persoonlijkheid zelf. De persoonlijkheid bestaat vaak/vrijwel altijd voor een groot deel uit overgenomen/aangeleerde patronen. Inclusief denkMANieren, emotionele programmeringen en (af-)richten van de wil. Het aangenomen deel van de persoonlijkheid, het deel dat aangebrachte/overgenomen programmeringen van anderen na-leeft, zou beter het valse deel van het ego genoemd kunnen worden of zelfs het anti-ego zoals ik ene Henk hier ooit ergens heb zien melden.
In het verlengde van het voorgaande, terugkomend op het genoemde zelfrespect tijdens het vorige kopje: sommigen definieren de boel dusdanig dat je je ik/ego dient te offeren aan ‘het zelf’, een soort van algemeen belang, een overkoepelend iets. Zo, daar ben je dan mooi vanaf. Helaas verdwijnt daarmee ook de –door mij zeer gewaardeerde- eigenheid.
Religies prediken overgave. Aan een m.i. demonische god, die zich schepper van het universum waagt te noemen. Een god die aanbidding eist is in mijn ogen namelijk een demon. Niet zo vreemd dat die geen krachtige zelfstandige individuen wenst maar toegewijde navolgers. De afbraak van ego/ik hoort daarbij!
Het overwinnen/vervangen van dit soort overgenomen, beperkende programmeringen kan beter met liefdevol bewustzijn benaderd worden ipv met een zwaar negatieve anti-focus, waarbij een zelfhaat-programma de persoonlijkheid verder ondermijnt.
Een oud dogma is dat het verkeerd is om egoistisch te zijn, of om zelfs maar iets voor jezelf te doen of willen. Aan anderen GEVEN is dan het gepropageerde IDEAAL. Ontvangen is even belangrijk lijkt mij, hoe kan het gegevene anders in goede aarde vallen. Ontvankelijkheid is echter meestal helemaal niet zo makkeluk. Dit vereist openheid en daarmee kwetschbaarheid. Wat gegeven wordt dient wel afgestemd te zijn op de ontvanger, anders is er slechts sprake van een opdringeruige egotrip, hoe goedbedoeld ook.
Dinges voor anderen doen kan vervullend zijn. Zonder goede persoonlijke AARDING (dus inclusief gezonde vervulling van de eigen basale en authentieke behoeftes), wordt het eerder uitputtend. Enne zelfs afleidend van de eigen processen door het teveel fixeren op anderen.
Betreffende betere omgang met je ego gaat het over, draait het om verbondenheid en evenwicht. Anders wordt het sneller een ongezondere soort egotrip! In verbinding met anderen je eigen wensen en behoeftes bewust zijn en uiten, lijkt me waardevol voor gelijkwaardige uitwisseling. Anders blijf je in een autoritaire hierarchie zitten. Onze ‘rechtsstaat’ alsook religies zijn dusdanig georganiseerd. Ook new-age kent allerlei guru’s met navolgelingetjes.
Ikki geloof in gezond ik-kickeren (bvb door refreshen van positieve ervaringen of met schouderkloppies bekijken wat je gedaan/gemaakt hep). Passend in het plaatje van afbreken van domme trots nar het (re-)activeren van gezonde FIERHEID.
LOSLATEN
Loslaten is een vaardigheid. Als je dit onvoldoende beheerst, kan een cursus of een serie CD’s je veel opleveren (hoewel het vaak bepaald niet gratis is…). Maar vastbijten is evenzeer een benodigde vaardigheid om in het leven te kunnen ervaren wat je verlangt!! Het gaat m.i. om beide vaardigheden in persoonlijk evenwicht. Propageren dat een deel van dat verhaal, alleen loslaten, de oplossing voor alles is, is m.i. weer een dogmatische NNAFO.
Boeddhisme predikt(!) dat verlangen de oorzaak is van alle lijden. Dit is waar MAAR het is ook de oorzaak van alle moois. Verlangen (willen) wegnemen, neemt dan pijn weg (voor zover mogelijk) maar dus ook de rest. Het lijkt mij wenselijker/gezonder/geaarder/beter/menselijker/waardevoller om te omvatten. Dus pijn hoort erbij! In plaats van niet willen voelen, ermee leren omgaan.
HOE je loslaat is behoorluk persoonluk. Ik zal hier watte van mijne manieren delen. Niet als dogma maar simpelweg als voorbeeldje. Wellicht kunde rr wat uithalen om op JE EIGEN MANIER te gebruiken (het PEP-concept: Pikken En Perfectioneren). Ik beschik over een zogenoemde bezinkmachine. Alsik veel moet verwerken, gooi ik alles inda bezinkmachine. LAAT het daarmee dus rusten. Schrijf vaak relatief puntsgewijs, soms in gedichtvorm, van me af. Dat herlees ik dan later, nadat ik me verder leeggemaakt heb (dmv o.m. rennen, mantrazingen, treenen, mediteren).
Wegtrippeh deed ik vroeger standaard, het eind was zoek. Probleem daarmee is datje weer nieuwe dinges te verwerken krijgt en watje diende te verwerken eerder vergeet. Door erop terug te keren met een legere geest, verwerk ik weer dieperder. Enzomeer. Als voorbeeldje. Anderen levelen vaker met anderen. Ikkezelf doe dat ook, maar in principe volgend op dit proces.
En zelf probeer ik voor mezelf balans te hanteren tussen positief stimuleren en fouten reflecteren. Tussen doen en reflecteren. Tussen loslaten en handhaven (“ik zal handhaven”).
DE NEW-AGE MARKT
Verkopen gaat door! Door de gerichtheid op en afhankelijkheid van het geldsysteem worden claims vaak overdreven. Voorgesteld ende gepropageert als wondermiddel (met ‘quick-fix’, ook een massamensprogrammering), zoals bvb tarwegras en andere ‘powerfoods’. Het grote verkoopcircus speelt toch in op de consumens-mentaliteit ipv zelfvoorziening als basis.
TOTALE SPONTANITEIT
Het wordt voorspelbaar: ook dit is weer een omflipping van een oud dogma. Van zeer rigide regels navolgen naar geen regels. Het flierefluiter-bewustzijn. Osho kwam er onder meer mee. Omdat het oude dogma in de maatschappij verankerd zit, dragen velen dit in zich. Dus als dit dan aangevochten wordt, voelt dat als bevrijding. Toch werkt het nieuwe dogma mijns inziens niet bepaald optimaal. Het levert oppervlakkigheid op. Het leidt ertoe dat diepere processen vaak niet aangegaan zullen worden want dat ‘voelt niet goed’... Osho zegt zelfs tegen relaties te zijn…
Sick: vele van deze volgelingen koesteren innerlijk wel een intieme relatie met die Osho, hij staat in het middelpunt. Hoewel hijzelf (en anderen die iets soortgelijks doen) dan beweert dat dit louter gaat om een goddelijke representatie. Ik beweer dat op de plaats waar die Osho dan innerlijk genesteld is, je ZELF thuishoort. Eigen guru! Ja, dan zul je zelf beslissingen dienen te nemen, zaken echt zelf moeten bezien ipv het aannemen van (deel-)waarheden van anderen. Dat is een stuk lastuiger dan simpelweg aannemen, als je DAT niet geleerd hebt (= wederom een oude programmering)
Het is werkelijk onzuinnig. Ook Osho ging dagelijks 2 uur in bad volgens zijn biografie en maakte afspraken over zijn sessies met volgelingen. Allemaal niet helemaal spontaan. Ikzelf denk dat spontaniteit het best tot z’n recht komt binnen een passend afsprakenkader. Dus geen al te rigide afspraken, maar zo persoonluk mogelijk afgestemd. Daarbinnen kan spontaniteit dan bloeien. Het dogma van totale spontaniteit leidt al snel tot doortripgedrag.
DOGMA van het NU
Het laatste kaasje voor vandaag. Het nu is een essentieel moment: het moment waarin je leeft. Natuurleuk is het fantastisch om zo aanwezig mogeluk te zijn in dit moment. Maar een zo groot mogeluk nu, OMVAT mijns inziens zowel verleden als toekomst. Het dogma van het nu betekent dat deze uitgeschakeld worden.
Als methode om in het nu te leven wordt aangemoedigd om niet te denken aan het verleden en ook niet aan de toekomst. Omdat dat beide afleid van het nu dus. Volgens mij is dit alleen maar training van een slecht werkend denk-instrument. Het gaat er eerder om je denken als een instrument te leren hanteren. Daar vaardigheid in te ontwikkelen, in het nu inderdaad.
Door het recyclen van het verleden dmv aandacht voor herinneringen kun je leren van ervaringen. Gericht reflecteren. Ook kun je jezelf ermee opladen, door enerverende ervaringen te laten herleven. Zodat je met meer energie in het nu komt te staan. Toekomstperspectieven kun je als visie of visioen koesteren in het nu. Soort gericht dagdromen. Intentie in het nu tbv een gedefinieerd doel dat je in een volgende versie van het nu wil ervaren, als richtpunt. En daar vervolgens door constante (bewuste) stapjes in het nu naartoe werken. Mijn NU, mijn definitie van nu, OMVAT dus zowel verleden als toekomst. Dan ben je meer aanwezig, juist omdat je het niet afkapt. In een dogmatisch afgekapt NU is dus geen plaats voor intentie. Dat is immers toekomstperspectief!
Je geest leegmaken is welzeker een waardevolle vaardigheid. Kan op vele manieren, welke is zeker een kwestie van persoonlukke voorkeur. Alles wegmediteren is in mijn ogen een vrij rigide bezigheid. Soms wel prettuig en noudig, maar het lost structureel niet echt iets op. Constructiever is het om ook de oude programmeringen zelf op te sporen en aan te pakken. Dat gaat zeker niet alleen om het denken, maar ook om emotie: die durven VOELEN, die kunnen toelaten!! De fixaties die daarop zitten, die verhinderen juist de spontanere flow in het heden. Maar dan dien je bereid te zijn daar respectvol in te willen duiken: daar dus tijd en aandacht aan te schenken.
Als je te star aan alleen NU NU NU vasthoudt, kun je deze reflecties hun rechtmatige plaats niet geven. Als je jezelf niet toestaat met verleden en toekomst bezig te zijn, mis je deze feedback en inspiratie. Gericht reflecteren is m.i. een zinvolle bezigheid omdat je dan meer lessen uit je verleden ervaring kunt halen. Piekeren over de toekomst en/of malen over het verleden zijn zeker niet hetzelfde als er zinvol mee omgaan, dit zijn te trainen vaardigheden.
Als het NU als star dogma gehanteerd wordt, kan dat leiden tot emotionele ontkenning. Gesteund door het idee dat pijn alleen een denkfout is die je uit het heden, de totale spontane flow haalt. In plaats van ook rechtmatige menselijke emotie. Tuurlijk kun je ook hangen/haperen in emoties, maar dat is meer een kwestie van er goed en evenwichtig mee leren omgaan!! Net zoals piekeren en malen symptomen zijn van een niet goed functionerend denkinstrument.
REPRISE: dogma van LEUK.
Schreef er onlangs over. Agge alleen maar LEUK wil leven, dan wordt al hetgeen niet direct leuk lijkt verdrongen, vaak mbv mentale concepten. Of weggemediteerd, dan ben je er ook even van af. Mag allemal maar LOST niets op! Omdat emotie deel is van het menszijn, dus het blijft zitten en gaat dan onbewuster opspelen. Beter is dus wel MET GERICHTE AANDACHT kwalitatief met ‘negatieve’ zaken in jezelf omgaan. EMOTIE durven voelen en zonodig herbeleven en dan IN deze emotie jezelf herprogrammeren (de mind doet dus zeker mee!). We weten dat gedachten zeker tot emotie leiden. Maar louter de gedachte aanpakken en de gevoel-fundering ende fixaties daarin buiten het nu houden, leidt feitelijk tot afstomping en stress, hieperdepep! Emoties bewuster voelen is deel van serieuzere spiritualiteit. Enzo zijn we aangeland bij de laatste regel: leven vanuit (overgenomen/aangeleerde) idealen is gevaarlijk en leerzaam!!
*1 op het scheppingsnivo van ons zonnestelsel bvb kunnen we zien dat ze zon altijd en voor alles en iedereen schijnt, knap onvoorwaardelijk dus.
Welk een titel, leg eens uit! Iets nieuw noemen wat niet werkelijk nieuw is, vind ik nep. In ‘new-age’ is er vaak sprake van dezelfde oude dogma’s (INHOUD) in een nieuwere mooiklinkende VORM. Dit is vaak zeer populair, het ‘resoneert’ bij een hoop mensen (met de al bestaande oude programmeringen bedoel ik dan) en feitelijk hoef je niet werkelijk te veranderen. Het blijft dan meestal het aloude naleefverhaal. Wat ook regelmatuig voorkomt is omflipping: het oude dogma vervangen door het tegendeel, maar ook als dogma. In dit artikel ga ik er een aantal opsommen met commentaart.
WAT IS DOGMA?
Onder dogma versta ik zeer eenzijdige ‘waarheden’, meestal delen van de waarheid die als hele waarheid gepresenteerd worden. Daardoor wordt een deel van waarheid buitenbeeld/beschouwing geplaatst of zelfs nagetrapt als zogenaamd onwaar… Dogma’s worden vaak als leerstellingen doorgegeven, in het verleden (en onderschat in het heden!) vaak gedwongen. Soms zijn het wel regelrechte leugens, kijk o.m. naar religies. Door de eenzijdigheid zijn dogma’s vaak extreem. EN door het (afgedwongen) naleefgedrag is dogmatisch denken, voelen en handelen deel van de mens geworden. Het welhaast automatisch aannemen of afwijzen van kennis en ervaring uit bepaalde bron is een sterk wijdverbreid voorbeeld daarvan. Ter herverfrissing.
Ook flipgedrag (omflippen naar het tegengestelde dogma) past daarbij, want dat blijft nog steeds dogmatisch.
WAKKER vs WAKKERDER
Wakey wakey! Wordt eens wakker. Of ben je al wakker? Pas op als je denkt dat jij wakker bent en anderen niet, de wereld is niet zo zwart-wit als velen menen. Een dogma van een valse versie van een nieuwe wereld (‘neppe new age’) is de indeling in wakkeren vs niet-wakkeren. Denken dat jij wakker bent en anderen niet verandert je al snel in een missionaris. Arrogantie dreigt, want jij bent zogenaamd al wakker en daardoor zul je minder openstaan voor aanvullende waarnemingen. De mars der bet(er)weters. Zonder dollen: wakkerder worden is een voortdurend proces! Dat is dus ook m’n eigen focus. De flow versnellen, daar op inzetten. Goed gehoorzamen aan mezelf. Als ik dat doe, die verbinding directer maak, dan creeer ik ook meer openheid naar anderen, kan ik beter ook luisterenz. Voortdurende wereldbeeldconfrontatie, beter voelen wat er is in mezelf en omme heen, ideeen blijven confronteren ende inpassen, nogmaals ervaring recyclen. Daar dus ook tijd voor nemen in mijn eigen persoonlukke flow. Enzoziezovoorts. Gelukkig zijn er meerderen die al wat verder denken, zoals Peter Storm in dit artikeltje. Dit is tevens one aardig stukkie analyse over hoe makkelijk mensen over een kam geschoren worre, in een categorie worden ingedeeld. Dit indelen, verdelen in goed of slecht categorieen is een andere hardnekkige gewoonte van oude wereldorde proporties.
VERLICHTING
Dit is eigenlijk een oud thema, sedert de tijd van Boeddhisme , edoch het blijft verschijnen. Het concept VERLICHTING (of “godrealisatie”) is een spirituele variant van het voorgaande kopje. ‘Verlichting’ is in mijn waarneming een spiritueel containerbegrip waarop iedereen zijn fantasie kan projecteren. Ook hier geldt: mijns inziens is verlichting een VOORTDUREND PROCES. Dit staat tegenover het idee dat verlichting iets is dat je bereikt en dan voor altijd bent. Zelfs vanuit een bereikt energie-/realisatie-nivo kun je wel degelijk terugvallen. Er bestaan zeker spirituele ervaringen die zeer vervullend/doordringend kunnen zijn, heb ze zelf ook gehad en koester deze; waardevol ze te refreshen voor mezelve. Het idee dat je verlicht BENT is evenwel eigenlijk een egotrip volgens mij, geloven dat je helemaal als God bent of daar totaal door geleid wordt en geen fouten meer maakt en ook niet eens kan maken. De grap is dat de guru’s in kwestie meestal de mond vol hebben over afbreken van het ego. Voor de volgelingen welteverstaan, terwijl ze zelf beweren egoloos te zijn, terwijl ze hun eigen dogma’s spuien.
Zelf in het verleden leerling geweest van ene Sri Chinmoy, ookwel de powerguru genoemd. Hoera, gewelduige filosofie over godrealisatie. Hij was de guru en als je hem als zodanig accepteerde en hij jou als leerling, zekere regels accepterende, dan nam hij de verantwoordelijkheid op zich voor jouw realisatie, een soort deal. In de praktijk betekende het dat je steeds meer hem ging manifesteren, Sri Chinmoy’s path, in plaats van jezelf. Zijn filosofie klonk prachtuig, praktisch vertoonde deze gaten en dat is leerzaam!
Guru’s komen vaak met dogma’s die door de volgelingen nageleefd worden. Het volgen van een guru kan evenwel een fase zijn. Als je er weer mee stopt wanneer het niet meer voedt, kun je er wat aan hebben, inclusief de ervaring van het navolgen (of daar zelfs te ver in gaan). Het concept van tegelijkertijd leraar/leerling zijn, spreekt mij veel sterker aan. Gaandeweg kun je dan toch een normale anarchist gaan worden.
ONTKENNING NEGATIVITEIT
Het kan erger. In New Age is een van de misleidingen om alleen op het positieve te letten. Waarom is dit een misleiding, is het niet gewoon everybody happy??
Alleen op het positieve letten kan een training zijn om een te destructief negatieve insteek te overrulen. Dan is het tegengif. Maar alleen positief is eng (denk bvb aan die Ruttegrijns), het ontkent een groot deel van de gehele werkelijkheid en ervaring in ons.
Dit is een aloude religieuze programmering in nieuwer jassie. Religies verketteren namelijk ook natuurlijke emoties als boosheid en angst als negatief. Het voelen ervan wordt verdrongen door een denkbeeld, een dogma, dat dit voelen ongewenst en zelfs slecht noemt. Deze gevoelens verdwijnen daar echter niet door maar worden standaard op anderen geprojecteerd die als “het kwaad” weggezet worden. Terwijl vervolgens ook nog eens de negatieve gevolgen daarvan gemaskeerd/weggemoffeld worre.
Deze wens tot vermijding van negativiteit kent nog meer negatieve gevolgen. Namelijk ook conflictvermijding, vooral ook in persoonlukke relaties. Dit is zeer link want door er niet juist mee naar buiten te komen, gaan zaken gisten. Als dat losbreekt zijn de negatieve gevolgen vaak veel groter dan wanneer conflict wel constructief aangegaan was mbv vaardigheden en te laten bestaan als deel van het mens-zijn. Ook om gerichter te leren van elkaar, die openheid respecterend.
De ontkenning gaat dus met name ookalop voor de omgang met als negatief gelabelde emoties als angst, boosheid en zelfs verdriet. Willen we niet, is negatief volgens die insteek. Daardor wordt er vervolgens ontkend, afgereageerd of weggemediteerd. In plaats van te omvatten, door er persoonluk verantwoording voor te nemen, om er ook kennis uit te destilleren! Daar wordt je innerluck rijker/rijper/wijzerder van.
Natuurlijk is positiviteit belangrijk, voor opladen en aanmoedigenz. Maar gepropageerde eenzijdige positiviteit leidt eerder tot oppervlakkigheid.
ONTKENNING POSITIVITEIT
Het omgekeerde komt ook voor al valt dat in de definitie van de meesten niet onder de noemert new-age. Je ziet het bij veel mensen met een conspiracy-mind. Die wordt ook flink gevoerd middels een overvloed aan slicke filmpjes. Wel grappuig: deze lui lopen vaak over van verhalen over mindcontrol terwijl m.i. deze status zelf een vorm van mindcontrol behelst.
ONTKENNING NATUURLIJKE EMOTIES
Denk dat dit aan de basis ligt van veel deviant gedrag, zelfs van heel de consumptiemaatschappij. Schreef er eerder een uitvoeriger artikel over.
Het idee dat gedachtes tot emoties leiden klopt wel (dat kun je zelf checken), edoch dit is niet het hele verhaal. Oftewel als dit idee wederom als dogma gehanteerd wordt, gaat een (waardevol, onmisbaar) deel van de menselijke ervaring verloren, wordt verdrongen. Ik zie dat denken en voelen evenwaardige onderdelen zijn van de aardse mens. Gedachten leiden tot gevoelens maar andersom ook!! De gevoelens louter als verlengstuk van denken beschouwen is een rigide, dogmatische manier van waarnemen en doet geen recht aan de volledigheid en autonomie van het voelen.
VOELEN zelf is itt de filosofie van Eckhart Tolle geen mentaal proces. De idee dat gedachte aan de basis van alles, dus ook emotie staat is een patriarchaal DOGMA. Zeer populair in ‘new age’, bvb ook in de reeks: “Een serieus gesprek met God”. Maar evenzeer in bvb Boeddhisme komen emoties er in mijn ogen bekaaid vanaf, met een nogal simplistische benadering. Het is vooral weer een mannelijke filosofie. Dit dogma sluit weer aan bij de al bestaande aangebrachte programmering dat denken op de eerste prominente plaats stelt. Terwijl een spiritueel sausje extra reclame-elementen oplevert. Mannen zijn algemeen meer op denken en vrouwen meer op voelen gericht, hoewel daarenboven iedereen een unieke mix is van wat vrouwelijk en mannelijk genoemd wordt.
In werkelukheid is er m.i. sprake van wisselwerking tussen voelen en denken, nietes dus dat alleen het ene het andere aanstuurt! En juist ook directer aan de slag gaan met emotie kan veel bewustzijn en bevrijding geven. Anderzijds is meer mentale vaardigheid/‘controle’ niet verkeerd, zelfs wenseluck wanneer je in het uiterste zit van overspoeld worre door emotie. De mind doet mee, maar ipv als overrulend instrument dient deze ingezet te worden binnen het gevoel, in samenwerking.
ONVOORWAARDELIJKE/ONGECONDITIONEERDE LIEFDE
Ik ben het ermee eens dat het goddelijke betekent: onvoorwaardelijke liefde *1. Dat dit de basisenergie van ons universum is. Maar hier op aarde zijn we geincarneerd als mens en dit ontkennen gaat veel schade opleveren, aan onszelf en in de omgang met anderen.
Het DOGMA van onvoorwaardelijke/ongeconditioneerde liefde als ideaal om NA te leven is een omflipping van het vorige liefde-dogma: namelijk liefde definieren volgens stricte religieuze idealen en het naleven van vastgestelde regels van anderen. Zoals levenslange rigide monogamie. De generatie van mijn ouders heeft mijns inziens voorgoed bewezen dat dit voor de meeste mensen geen goed idee is: met zeg de helft van dergelijke relaties eindigend in echtscheiding en van de helft die bij elkaar blijft, zou eigenlijk ook nog eens zeker de helft dit liever niet doen, maar ze blijven vaakjes plakken in een dergelijke relatie vanwege angst voor het onbekende en conformatie aan een maatschappelijk ideaal. Levenslange monogamie kan natuurlijk wel werken. Dat is heel persoonluk en je dient dan wel te weten of dit echt je eigen wens is! Maar niet als uitgangspunt, zijnde de ideale relatievorm voor iedereen.
Van rigide liefde-definitie volgens religieuze idealen naar het tegenovergestelde: geen voorwaarden, dat is nogal wat!! Het klinkt prachtig: ongeconditioneerde/onvoorwaardelijke liefde. Een fantastisch ideaal als mensen zonder moeilijkheden allemaal van elkaar zouden kunnen houden?! In de praktijk is het mijns inziens helaassinterklaas een ZEER SCHADELIJK DOGMA. Waarom? Omdat het de persoonlijkheid overruled (= wederom identiek aan een oude religieuze programmering). Het individu met authentieke behoeftes en verlangens/wensen. Ik denk dat het een stuk gezonder is om die als uitgangspunt te nemen. Inclusief de eigen emoties ipv een hoogdravend ideaal dat het gevaar in zich draagt deze eigen emotionaliteit weg te drukken. De confrontatie met pijn wordt zo ook vermeden, daarvoor in de plaats komt het dogma. Dit werkt ook nog eens potentieel uitputtend, m.i. ook vanwege het overrulen van de eigen gevoelens en behoeften. Vanuit een helderder bewustzijn van de eigenheid kunnen deze ook gecommuniceerd worden. En zo kunnen kliks met anderen in betere banen geleid worden, dan weet je wat je aan elkaar hebt. In plaats van elkaar gekmaken met hoogdravende praat. Maar onvoorwaardelijkheid heeft daar wel een plaats in, namelijk als VERVOLG van het respect vereisen voor de eigenheid, kun je wel zo onvoorwaardelijk mogelijk handelen. Maar dat is echt anders dan het genoemde dogma, als ideaal om na te leven. Het verschil is dat je dan wel uitgaat van voelen van grenzen en deze bewuster wat verder kan verleggen. Heel wat anders dus dan geen grenzen accepteren, ook niet die van jezelf, deze dus overrulen. Maar ze zijn er wel, dus kun je er maar beter bewusterder mee omgaan. In eerste instantie door ze te respecteren, te VOELEN, vervolgens te onderzoeken en passend mededelen.
Er wordt door propagandisten van het onvoorwaardelijke-liefde-axioma vaak lelijk gedaan over voorwaardelijke liefde en de daarbij behorende behoeftes, alsof het iets minderwaardigs is. Voorwaardelijke liefde wordt bvb bezitsdrang genoemd, terwijl dat volgens mij ook gezien kan worden als gezonde betrokkenheid, volgens individuele voorkeur. Hoewel dat zeker door kan slaan, vaak vanwege onbewuste en dus geprojecteerde verlangens.
Ik stel eigenluk dat het goed bewustzijn van je eigen behoeftes een stuk ZELFRESPECT is. Je zou daarop voortredenerend dan kunnen stellen dat het concept van Onvoorwaardelijke Liefde als na te leven ideaal, minachting van jezelf is en daarmee geen liefde. Je legt jezelf immers op om ongeacht de situatie (onvoorwaardelijk!) liefde te geven.
Tevens gaat m.i. dus op dat als je vanuit deze bewustere behoeftes goed communiceert, je beter kan klikken met anderen die dat op soortgelijke wijze doen, zodat er op natuurlijke wijze wederzijds gevoed wordt (itt die valkuil van willen aanpassen van een ander!) Dan is het in vrijheid en persoonlukke kwetsbaarheid aanbieden EN werkeleuk ontvangen, ipv een ander willen dwingen/aanpassen! Dit vereist zeker lef!!
De paradox is dat als je het proces indukt van bewuster vanuit eigen behoeftes handelen er zo gaandeweg meer ruimte ontstaat voor onvoorwaardelijke liefde. Vanwege het doorleven, tenminste als je niet gaat haperen in verslaving wat zeker een kwestie van instelling is. Dit staat dus tegenover het na-leven van een (zelf-)opgelegd mooi klinkend ideaal, datook nogeens nogmaals als gevaar in zich draagt dat het de aandacht kan afleiden van pijn die in jezelf leeft! De ontkenning daarvan creeert neurose en allerlei sublimatiegedrag (kan dit uitleggen).
Ik denk dat onvoorwaardelijke liefde, net als dwang in de vorm van liefdevolle discipline, bij jezelf thuishoort. Dus op jezelf gericht. Dat is een hele uitdaging: als je bewuster wordt en ook dader-gedrag in jezelf gaat herkennen.
In het verlengde van dit ideaal ligt het ideaal van je liefde delen met iedereen. Ikki ken het gevoel goed van liefde in je hart voelen. Ik geloof echter niet dat het bijsterwijs is daar zonder te kiezen (onvoorwaardelijk) mee om te gaan, dan gooi je het gewoon op straat. Niet iedereen gaat er goed mee om. Het is prettig als je gewaardeerd wordt, niet in bodemloze putten dumpt. Er welbewuster mee omgaan zorgt ervoor dat je niet zo snel leegraakt. Dat lijkt gierig maar is volgens mij gezond persoonluk beheer.
Gristenen hebben vele eeuwen het concept liefde MISbruikt om door te gaan met kwaadaardige daden (tegen anderen uiteraard), in new-age gaat de misleiding gewoon door. Liefde tegenover angst plaatsen bvb, ook zo’n kolderconcept. R.Okken maakt er gehaktbalafval van.
De definitieve punchlijn omtrend dogmatische O.L. is voor mij datje dan geen INTENTIE kunt gebruiken. Dat is namelijk ook een voorwaarde, een keuze. In werkelijkheid is intentie een richtpunt. Zodat je (samen) gewenste (gebaseerd op bewust verlangen) synchroniciteit kunt opwekken. Oftewel als dogma, als ideaal om na te leven, is dit concept van O.L. totaal onbruikbaar. Als je geen voorwaarden mag/kan koesteren, moet je voldoen aan de fratsen van alle anderen. Geen goed plan. Als je dat doet/ gedaan hebt, valt er heel wat te verwerken!
Echter ongeconditioneerde liefde kan ook betekenen: zonder aangeleerde/opgeplakte definities van wat liefde is of moet zijn. Die benne te ouwerwets, niet vervullend genoeg. Wat dan rest ende overblijft -en dat is niet te onderschatten- is niet iets onvoorwaardelijks maar je EIGENste wensen/verlangens!! Ongeconditioneerde liefde betekent dan dus: op je eigen voorwaarden! De directe persoonlukke voorkeur!! Wat je liefst wil. Je deelt niet alles met iedereen!!! Dit als ideaal naleven is slecht voor je emotionele gezondheid en als je bvb een mooie vrouw bent ook niet goed voor de fysieke want dan zul je flink gegangbangd worre… Uch!
VERKETTERING/AFBREKEN van EGO
Een lastuige discussie. Kwam eerder langs. Begint met definitie, daarbij wordt vaak al langs elkaar heengepraat!! Sommigen beschouwen “ego” als een vals deel van de persoonlijkheid, sommigen als de persoonlijkheid zelf. De persoonlijkheid bestaat vaak/vrijwel altijd voor een groot deel uit overgenomen/aangeleerde patronen. Inclusief denkMANieren, emotionele programmeringen en (af-)richten van de wil. Het aangenomen deel van de persoonlijkheid, het deel dat aangebrachte/overgenomen programmeringen van anderen na-leeft, zou beter het valse deel van het ego genoemd kunnen worden of zelfs het anti-ego zoals ik ene Henk hier ooit ergens heb zien melden.
In het verlengde van het voorgaande, terugkomend op het genoemde zelfrespect tijdens het vorige kopje: sommigen definieren de boel dusdanig dat je je ik/ego dient te offeren aan ‘het zelf’, een soort van algemeen belang, een overkoepelend iets. Zo, daar ben je dan mooi vanaf. Helaas verdwijnt daarmee ook de –door mij zeer gewaardeerde- eigenheid.
Religies prediken overgave. Aan een m.i. demonische god, die zich schepper van het universum waagt te noemen. Een god die aanbidding eist is in mijn ogen namelijk een demon. Niet zo vreemd dat die geen krachtige zelfstandige individuen wenst maar toegewijde navolgers. De afbraak van ego/ik hoort daarbij!
Het overwinnen/vervangen van dit soort overgenomen, beperkende programmeringen kan beter met liefdevol bewustzijn benaderd worden ipv met een zwaar negatieve anti-focus, waarbij een zelfhaat-programma de persoonlijkheid verder ondermijnt.
Een oud dogma is dat het verkeerd is om egoistisch te zijn, of om zelfs maar iets voor jezelf te doen of willen. Aan anderen GEVEN is dan het gepropageerde IDEAAL. Ontvangen is even belangrijk lijkt mij, hoe kan het gegevene anders in goede aarde vallen. Ontvankelijkheid is echter meestal helemaal niet zo makkeluk. Dit vereist openheid en daarmee kwetschbaarheid. Wat gegeven wordt dient wel afgestemd te zijn op de ontvanger, anders is er slechts sprake van een opdringeruige egotrip, hoe goedbedoeld ook.
Dinges voor anderen doen kan vervullend zijn. Zonder goede persoonlijke AARDING (dus inclusief gezonde vervulling van de eigen basale en authentieke behoeftes), wordt het eerder uitputtend. Enne zelfs afleidend van de eigen processen door het teveel fixeren op anderen.
Betreffende betere omgang met je ego gaat het over, draait het om verbondenheid en evenwicht. Anders wordt het sneller een ongezondere soort egotrip! In verbinding met anderen je eigen wensen en behoeftes bewust zijn en uiten, lijkt me waardevol voor gelijkwaardige uitwisseling. Anders blijf je in een autoritaire hierarchie zitten. Onze ‘rechtsstaat’ alsook religies zijn dusdanig georganiseerd. Ook new-age kent allerlei guru’s met navolgelingetjes.
Ikki geloof in gezond ik-kickeren (bvb door refreshen van positieve ervaringen of met schouderkloppies bekijken wat je gedaan/gemaakt hep). Passend in het plaatje van afbreken van domme trots nar het (re-)activeren van gezonde FIERHEID.
LOSLATEN
Loslaten is een vaardigheid. Als je dit onvoldoende beheerst, kan een cursus of een serie CD’s je veel opleveren (hoewel het vaak bepaald niet gratis is…). Maar vastbijten is evenzeer een benodigde vaardigheid om in het leven te kunnen ervaren wat je verlangt!! Het gaat m.i. om beide vaardigheden in persoonlijk evenwicht. Propageren dat een deel van dat verhaal, alleen loslaten, de oplossing voor alles is, is m.i. weer een dogmatische NNAFO.
Boeddhisme predikt(!) dat verlangen de oorzaak is van alle lijden. Dit is waar MAAR het is ook de oorzaak van alle moois. Verlangen (willen) wegnemen, neemt dan pijn weg (voor zover mogelijk) maar dus ook de rest. Het lijkt mij wenselijker/gezonder/geaarder/beter/menselijker/waardevoller om te omvatten. Dus pijn hoort erbij! In plaats van niet willen voelen, ermee leren omgaan.
“Verlangen is de drijfveer van de gehele schepping”(quoteje van mezelf).
HOE je loslaat is behoorluk persoonluk. Ik zal hier watte van mijne manieren delen. Niet als dogma maar simpelweg als voorbeeldje. Wellicht kunde rr wat uithalen om op JE EIGEN MANIER te gebruiken (het PEP-concept: Pikken En Perfectioneren). Ik beschik over een zogenoemde bezinkmachine. Alsik veel moet verwerken, gooi ik alles inda bezinkmachine. LAAT het daarmee dus rusten. Schrijf vaak relatief puntsgewijs, soms in gedichtvorm, van me af. Dat herlees ik dan later, nadat ik me verder leeggemaakt heb (dmv o.m. rennen, mantrazingen, treenen, mediteren).
Wegtrippeh deed ik vroeger standaard, het eind was zoek. Probleem daarmee is datje weer nieuwe dinges te verwerken krijgt en watje diende te verwerken eerder vergeet. Door erop terug te keren met een legere geest, verwerk ik weer dieperder. Enzomeer. Als voorbeeldje. Anderen levelen vaker met anderen. Ikkezelf doe dat ook, maar in principe volgend op dit proces.
En zelf probeer ik voor mezelf balans te hanteren tussen positief stimuleren en fouten reflecteren. Tussen doen en reflecteren. Tussen loslaten en handhaven (“ik zal handhaven”).
DE NEW-AGE MARKT
Verkopen gaat door! Door de gerichtheid op en afhankelijkheid van het geldsysteem worden claims vaak overdreven. Voorgesteld ende gepropageert als wondermiddel (met ‘quick-fix’, ook een massamensprogrammering), zoals bvb tarwegras en andere ‘powerfoods’. Het grote verkoopcircus speelt toch in op de consumens-mentaliteit ipv zelfvoorziening als basis.
TOTALE SPONTANITEIT
Het wordt voorspelbaar: ook dit is weer een omflipping van een oud dogma. Van zeer rigide regels navolgen naar geen regels. Het flierefluiter-bewustzijn. Osho kwam er onder meer mee. Omdat het oude dogma in de maatschappij verankerd zit, dragen velen dit in zich. Dus als dit dan aangevochten wordt, voelt dat als bevrijding. Toch werkt het nieuwe dogma mijns inziens niet bepaald optimaal. Het levert oppervlakkigheid op. Het leidt ertoe dat diepere processen vaak niet aangegaan zullen worden want dat ‘voelt niet goed’... Osho zegt zelfs tegen relaties te zijn…
Sick: vele van deze volgelingen koesteren innerlijk wel een intieme relatie met die Osho, hij staat in het middelpunt. Hoewel hijzelf (en anderen die iets soortgelijks doen) dan beweert dat dit louter gaat om een goddelijke representatie. Ik beweer dat op de plaats waar die Osho dan innerlijk genesteld is, je ZELF thuishoort. Eigen guru! Ja, dan zul je zelf beslissingen dienen te nemen, zaken echt zelf moeten bezien ipv het aannemen van (deel-)waarheden van anderen. Dat is een stuk lastuiger dan simpelweg aannemen, als je DAT niet geleerd hebt (= wederom een oude programmering)
Het is werkelijk onzuinnig. Ook Osho ging dagelijks 2 uur in bad volgens zijn biografie en maakte afspraken over zijn sessies met volgelingen. Allemaal niet helemaal spontaan. Ikzelf denk dat spontaniteit het best tot z’n recht komt binnen een passend afsprakenkader. Dus geen al te rigide afspraken, maar zo persoonluk mogelijk afgestemd. Daarbinnen kan spontaniteit dan bloeien. Het dogma van totale spontaniteit leidt al snel tot doortripgedrag.
DOGMA van het NU
Het laatste kaasje voor vandaag. Het nu is een essentieel moment: het moment waarin je leeft. Natuurleuk is het fantastisch om zo aanwezig mogeluk te zijn in dit moment. Maar een zo groot mogeluk nu, OMVAT mijns inziens zowel verleden als toekomst. Het dogma van het nu betekent dat deze uitgeschakeld worden.
Als methode om in het nu te leven wordt aangemoedigd om niet te denken aan het verleden en ook niet aan de toekomst. Omdat dat beide afleid van het nu dus. Volgens mij is dit alleen maar training van een slecht werkend denk-instrument. Het gaat er eerder om je denken als een instrument te leren hanteren. Daar vaardigheid in te ontwikkelen, in het nu inderdaad.
Door het recyclen van het verleden dmv aandacht voor herinneringen kun je leren van ervaringen. Gericht reflecteren. Ook kun je jezelf ermee opladen, door enerverende ervaringen te laten herleven. Zodat je met meer energie in het nu komt te staan. Toekomstperspectieven kun je als visie of visioen koesteren in het nu. Soort gericht dagdromen. Intentie in het nu tbv een gedefinieerd doel dat je in een volgende versie van het nu wil ervaren, als richtpunt. En daar vervolgens door constante (bewuste) stapjes in het nu naartoe werken. Mijn NU, mijn definitie van nu, OMVAT dus zowel verleden als toekomst. Dan ben je meer aanwezig, juist omdat je het niet afkapt. In een dogmatisch afgekapt NU is dus geen plaats voor intentie. Dat is immers toekomstperspectief!
Je geest leegmaken is welzeker een waardevolle vaardigheid. Kan op vele manieren, welke is zeker een kwestie van persoonlukke voorkeur. Alles wegmediteren is in mijn ogen een vrij rigide bezigheid. Soms wel prettuig en noudig, maar het lost structureel niet echt iets op. Constructiever is het om ook de oude programmeringen zelf op te sporen en aan te pakken. Dat gaat zeker niet alleen om het denken, maar ook om emotie: die durven VOELEN, die kunnen toelaten!! De fixaties die daarop zitten, die verhinderen juist de spontanere flow in het heden. Maar dan dien je bereid te zijn daar respectvol in te willen duiken: daar dus tijd en aandacht aan te schenken.
Als je te star aan alleen NU NU NU vasthoudt, kun je deze reflecties hun rechtmatige plaats niet geven. Als je jezelf niet toestaat met verleden en toekomst bezig te zijn, mis je deze feedback en inspiratie. Gericht reflecteren is m.i. een zinvolle bezigheid omdat je dan meer lessen uit je verleden ervaring kunt halen. Piekeren over de toekomst en/of malen over het verleden zijn zeker niet hetzelfde als er zinvol mee omgaan, dit zijn te trainen vaardigheden.
Als het NU als star dogma gehanteerd wordt, kan dat leiden tot emotionele ontkenning. Gesteund door het idee dat pijn alleen een denkfout is die je uit het heden, de totale spontane flow haalt. In plaats van ook rechtmatige menselijke emotie. Tuurlijk kun je ook hangen/haperen in emoties, maar dat is meer een kwestie van er goed en evenwichtig mee leren omgaan!! Net zoals piekeren en malen symptomen zijn van een niet goed functionerend denkinstrument.
REPRISE: dogma van LEUK.
Schreef er onlangs over. Agge alleen maar LEUK wil leven, dan wordt al hetgeen niet direct leuk lijkt verdrongen, vaak mbv mentale concepten. Of weggemediteerd, dan ben je er ook even van af. Mag allemal maar LOST niets op! Omdat emotie deel is van het menszijn, dus het blijft zitten en gaat dan onbewuster opspelen. Beter is dus wel MET GERICHTE AANDACHT kwalitatief met ‘negatieve’ zaken in jezelf omgaan. EMOTIE durven voelen en zonodig herbeleven en dan IN deze emotie jezelf herprogrammeren (de mind doet dus zeker mee!). We weten dat gedachten zeker tot emotie leiden. Maar louter de gedachte aanpakken en de gevoel-fundering ende fixaties daarin buiten het nu houden, leidt feitelijk tot afstomping en stress, hieperdepep! Emoties bewuster voelen is deel van serieuzere spiritualiteit. Enzo zijn we aangeland bij de laatste regel: leven vanuit (overgenomen/aangeleerde) idealen is gevaarlijk en leerzaam!!
*1 op het scheppingsnivo van ons zonnestelsel bvb kunnen we zien dat ze zon altijd en voor alles en iedereen schijnt, knap onvoorwaardelijk dus.
