Het dogma van het LEUK

LEUK ALS DOGMA?
Wat is dat nou: LEUK als dogma... Hahaha? Net echt! Jawilletjes vriend en vijand, het is weer een van die vele culturele f-ck-ups. Die doorgegeven worden als zijnde de normaalste zaak vd wereld. Je doet iets wel of doet iets niet omdat je HET LEUK vind. Dit lijkt normaal en voorheen oordeelde ook ik graag m.b.v. dit criterium. Het is zeker een variabele en een niet onbelangrijke beslissingsfactor bij de voortdurende KEUZES of je iets doet of laat. Maar als het de enige factor wordt, is het gevaarLIJK.

WAT IS ER MIS MET LEUK?
Geen ruk? bijna niks! Alleen wanneer LEUK tot dogma gemaakt wordt, waarmee bedoeld wordt dat het zo’n beetje het enige criterium wordt om beslissingen te nemen, kan het leven nogal oppervlakkig worden. De cultuur van HET LEUK. Wat niet leuk is, wil men dan niet mee te maken hebbeh. Het wordt buitenbeeld geplaatst, geen aandacht aan besteed, verwaarloosd. En zo leer je er ook niet goed mee omgaan.


DIT HEEFT CONSEQUENTIES:
*zaken die men in zichzelf zou moeten aanpakken worden verontachtzaamd. Een deel realiteit in zichzelf wordt ontkend/verwaarloosd in plaats van geaccepteerd: omarmend erbij genomen EN vervolgens op de juiste wijze aangepakt1.
*problemen niet direct genoeg aanpakken maar ontkennen, doorschuiven of afwentelen.
*benodigde confrontaties met anderen worden ontlopen.

Dingen waar men moeite mee heeft, worden eerder ontlopen. Ze zijn immers niet leuk. Confrontatie wordt zo uit de weg gegaan en/of men zoekt op foute manier confrontatie: door afreageren...
    
Hierdoor ligt drama eerder om de hoek. Drama is een vorm van escalatie, vaak voortkomend vanuit eerder verontachtzamen van signalen. Dat is dan weer vervelend en wordt (onbewust) aangegrepen als bewijsmateriaal om schijnbaar vervelende zaken/ problemen verder te (willen) ontlopen (vluchtgedrag).

Zo wordt het leven dus oppervlakkiger. Geforceerd gericht op positiviteit.
Met 'schone schijn' ophouden wat veel destructiever doorwerkt dan velen geloven.


HOE BELANGRIJK IS LEUK???
Dit blijft een persoonlukke vraag!

Voor mij is het vrij essentieel. Was er voorheen ook wel aan verslaafd.

Maar eenzijdigheid werkt averechts. Als andere stabiliserende levenssmaken ontbreken moet het leuk zelf steeds extremer worden om nog impact te kunnen maken.

Het gaat alweer om evenwicht. Zelf ging ik van prettuig gestoord (en nog een stapke verder) naar dwangmatig obsessief onderzoek naar allerlei misstanden die ik tegenkwam. Zeer leerzame fase (met verdere stappen in doorgronding).

Tot de bodem en verder want blootleggen van waarheden is een doorgaand proces. Uiteindelijk is het gestoord om je overal druk om te maken. Je ontkomt niet aan selectie en de noodzaak (recht en plicht) om je eigen mind te beheren en leven vorm te geven. Met daarin genoeg leuks wat mij betreft. Dat is mede een kwestie van focus en waardering.


HET SAAIE LEUK
Zelf vond ik TV algemeen steeds saaierder worden, heherhaling. Op een gegeven moment had ik het wel gezien. Exit TV, zo'n 26 jaar gelee. Omdat ik graag doorgrond waarom zaken lopen zoals ze lopen (daar al vele jaren vrij structureel een deel van mijn aandacht aan besteed), sta ik niet heel snel verbaasd. Evenwel verwondert het mij bijna dat mensen SOAPS zo leuk vinden. Ik vind ze nl. serieus saai. Als kind keek ik wel: Dallas, Dynasty e.d. Maar toen had ik zelf nog weinig beleefd. Dat is het geval met massaconsumensen: ze bezitten weinig eigen leven. TV is dan een substituut, een vervanging daarvoor. Bovendien offeren soaps een soort van risicoloze vrienden: je kunt met ze meeleven, zelf blijf je op een veilige afstand (achter/ voor de TV). Ontstressend in de comfortzone, niet geestverheffend of uitdagend. Natuurlijk kijken velen samen met vrienden, dat kan ook iets zijn dat je samen deelt. Maar te vaak komt het in plaats van meer dieper contact.

De grap is evenwel dat ik de officiele werkelijkheid zelf als soap ben gaan ervaren. Als ik een krant openslaat moet ik regelmatig schateren over de absurde realiteit, hoewel deze ziek is. Het gaat maar door. Gaap in het kwadraat. Massavermaack. Simpele inhoud met veel aandacht voor de vorm. Waarom? Eenvoudig zat: mensen willen relaxen na weer een werkdag ZINLOOS WERK


SLAVERNIJ DOOR VERLEIDING
Leuk als dogma past naadloos in het verhaal van slavernij door verleiding. Dwang blijft de bottomline van de ‘rechtsstaat’, maar verleiding speelt een essentiele rol in het doordraaien van het systeem.       

In mijn waarneming zijn dit soort culturele programmeringen een grote oorzaak van de status quo. Niet zozeer kwade opzet dus, meer simpelweg macht der gewoonte. Ik wrijf het de conspiracydenkerts maar eventjes onder de tepels.


FUNCTIE VAN LEUK
Leuk en relativeren zijn nodig en bezitten waardevolle functie.
https://www.youtube.com/watch?v=j-xxis7hDOE
In perspectief! Als er een allesoverheersend dogma van gemaakt wordt: alle negativiteit/probleem ontlopen/weggerelativeerd wordt, ben je onwijs bezig in mijn waarneming.

Leuk is natuurleuk een kwestie van smaak. Maar ook heel erg van situatie. Erg leuk zit vaak op de rand waarbij het voor mij overigens van genialiteit getuigt als je zoveel mogelijk verschillende soorten mensen kunt laten lachen.

Leuk als dogma ('het moet leuk zijn anders doe ik het liever niet') gebruiken is net zoiets als -vergelijkbaar met- LEKKER als enige criterium tav wat je eet. Dan krijg je kamerolifantjes, de Mac D.-clones. U ziet ze waggelen door de winkelstraten. Vaak kun je ze aan komen stinkeh ook aangezien de afvalstank in het zweet wordt weggespoten met deo?    

LEUK als dogma is fijn voor verwende mensjes. Dit verwend gedeo is m.i. standaard gekoppeld aan emotionele verwaarlozing (en vandaaruit dus ook niet gezond kunnen omgaan met een deel negativiteit). Daardoor is verwend gedoe op die manier ook verslavend: het is nooit genoeg omdat het een poging tot compensatie betreft. Uiteindelijk (al kan dat lang duren), keert die instelling zich tegen je. En dan begint het pad van positieve liefdevolle discipline (waarbij jezelf structureel af en toe goedgezond verwennen wel waardevol blijft). JiPPIE!


LEUK ALS BIJPRODUCT
Dit alles gemeld hebbende is LEUK vinden natuurluk nog steeds wel heel belangrijk. Leuk is niet verkeerd, maar alleen leuk eisen is te beperkt. Nodig/ nuttig/ interessant zijn evenzeer waardevolle criteria.

Wat is goed/beter voor mij? En wat voelt goed om te doen wanneer ik mezelf breder definieer? Dit is niet perse leuk! Zo beoefen ikzelf nogal wat vormpjes van lichamelijke en meditatieve discipline. Niet altijd perse zin in. Maar gewoon uitvoeren. Het helpt daarmee om flow te HANDHAVEN. Die flow zorgt dan weer voor een hoger nivo van meezin om aan te pakken wat gedaan2 dient te worre.

In UITVOERING moetje problemen erbij nemen en niet ontlopen. Ook niet expres opzoeken natuurlijk maar zelf groter groeien en ze op die wijze hun beperkende kracht ontnemen. Doorbijten dus met betere toewijding. Dan blijft het OOK leuk. Dit lijkt een paradox? Ik zeg niet: "alleen maar leuk" maar wel: "ook leuk". Ervaar dit als waar. Wanneer eenzijdigheid gekoesterd wordt, volgt er verveling/drama.


NOTEN
1. AANPAKKEN: ipv er slachtoffer van worden met allerlei symptomen die vervolgens met middelen (pillen) en manieren (verslavingen zoals sex, vreten, verzin het zelf maar) onderdrukt of tijdelijk verlicht worre.

2. wat gedaan dient te worden: "voor lief nemen"!

Carnaval Sex als Reddende Traditie voor de Mens?

Een gered artikel. Rond 2011 gevonden, later verdween het, maar had het bewaard.

Werd gepubliceerd op 20 april 2011 door The Seed.

Wanneer ik de orginele link check krijg ik nu een BRILreclame! AHAHA


Carnaval, de 'vleesval'. Van orgine een uitleeffeest. Carnaval bezit heidense wortels: in prehistorie, in tribale tijden was het een van de feesten passend in een natuurafgestemd leefritme. Een voorjaarsfeest.

In latere fasen van 'beschaving' was er minder te vieren. Er moest gebeden worre, voor 'verlossing', opgesloten inda kerk (kerker is dan ook een apart woord: die was onderdeel vh slot vd wereldlijke heerser). Carnaval werd een uitleeffeest. En dan de rest vh jaar weer braaf in het gareel. Ongeveer.

Ben zelf een soort carnavalskindje: mijn ouders ontmoetten elkander toen. Vandaar. Lalalata volgde een stuk hersenspoeling met carnavalsliedjes.

HET ORGINELE ARTIKEL:
Voor veel zuiderlingen is carnaval een kwestie van zuipen en neuken om alles wat gebeurd is, na carnaval, direct weer te vergeten (en zo nodig te ontkennen). Een jaarlijkse uitlaatklep. Maar wat ligt aan deze, voor niet-zuiderlingen zonderlinge, traditie ten grondslag? Is het gewoon een overblijfsel uit langvervlogen katholieke tijden of steekt hier meer achter? Het heeft om een hele goede rede de tand des tijds overleefd en als we bij andere oude beschavingen gaan kijken, zien we grote overeenkomsten met tradities die niets met katholicisme te maken hadden. Uiteindelijk blijken zulke uitspattingen van die tradities omgeven met een religieus kleed maar liggen er diepe biologische menselijke waarheden aan ten grondslag. Deze geven onze kijk op het zuipen en neuken niet alleen inhoud, maar blijken een belofte te zijn voor wat de bouwstenen vormen van een menselijke beschaving. Zulke zgn. immorele uitspattingen zouden we daarom niet alleen niet moeten willen onderdrukken maar juist omarmen en wellicht uitbreiden. Anders dan bepaalde ‘morele’ normen zouden doen geloven, geeft onze menselijke biologie aan dat carnaval niet afgeschaft moet worden maar dat we de waarde ervan moeten leren beseffen en vervolgens de leringen eruit trekken voor wat betreft hoe we met elkaar omgaan.

Er zijn een hoop fabels over vrouwen en sex, en over sex in ‘t algemeen. Dat heeft te doen met morele normen die niets te maken hebben met lichamelijke en genetisch bepaalde psychische eigenschappen. We onderdrukken vele menselijke eigenschappen en verliezen ons vaak in de culturele realiteit zodat we op een gegeven moment ons wijs maken dat de cultuur onze natuur is. Cultuur die in tegenspraak met natuur is, echter, kan voor grote problemen zorgen. Zo zorgt monogamie, bijvoorbeeld, voor problemen die polygame culturen niet kennen. Charles Darwin onderzocht de mens en moest concluderen dat polygamie bij de mens hoort (al doen meestal maar 10% van de mensen in een polygame cultuur eraan mee).

Aangezien 87% van de culturen op aarde polygamie kennen, getuigt het niet alleen van een dwarse en onrealistische houding om monogamie te blijven eisen, maar ook van kapsones. Onderzoek naar de mens wijst uit dat die meerderheid aan polygame culturen in overeenstemming leven met de natuur van de mens. Zijn ze dan minder dan culturen die om wat voor reden dan ook monogamie opleggen [want dat is ervoor nodig om het te bereiken]? Ook al leven wij in een monogame cultuur, de intelligente geest zou eens stil kunnen staan bij veranderingen van sexuele normen die ons als mens gelukkiger zouden kunnen maken, minder gestressed omdat we constant oorlog voeren tegen menselijke neigingen die zich slecht laten onderdrukken.

Vrouwen zijn biologisch erop gebouwd om seks met meerdere mannen tegelijk te hebben. Niet met meerdere mannen tegelijk een relatie te hebben, maar seks te hebben. Het vrouwelijke geslachtsorgaan heeft kleine holtes waarin mannelijk zaad opgeslagen kan worden en bewaard. Dit en andere voorzieningen in de vagina en baarmoeder maken dat vrouwen het zaad van meerdere mannen tegelijk kunnen verzamelen en tegen elkaar laten concurreren. Het sterkste zaad zal dan overwinnen. Vele andere zoogdieren kennen ook dergelijke voorzieningen, dus dit hoeft ons niet te verbazen. Denkt u dat als de mens deze LICHAMELIJKE voorzieningen heeft, dat de menselijke geest hiermee van nature in strijd kan verkeren? Van CULTURE, ja, maar niet van nature. De vrouwelijke psyche is dus erop gericht het zaad van meerdere mannen tegelijk te verzamelen. Dat is een realiteit die in cultuur verwerkt zou kunnen worden. Sterker nog, het is een realiteit die in zeer vele culturen (daarom!) verwerkt IS. Bij ons heet zo’n vrouw een slet of sexverslaafde, maar veroordeling en onderdrukking van natuurlijke neigingen maakt mensen niet gelukkig.
De sexuele behoeften van de vrouw zijn niet dezelfde als die van de man, zelfs als je de vrouw in haar natuurlijke sexueel actieve vorm beschouwt. De vrouw heeft een maandelijkse sexuele cyclus van hoogte- en dieptepunten, van hormonale hoogtes en rustpunten. Culturen over de hele wereld hebben deze realiteit in tradities verwerkt. Zulke culturen zijn weliswaar heel anders dan de zgn. Westerse culturen, maar daarom niet vreemd aan de wezenlijke natuur van de mens, zelfs niet van de Westerse mens. Westerlingen die ‘vreemde’ culturen bekijken vanuit hoe natuurlijk en menselijk ze zijn, zouden hieruit niet alleen meer over hun eigen psyche kunnen leren, maar als ze bepaalde menselijke neigingen zouden accepteren en zelfs omarmen, zouden ze veel gelukkiger kunnen worden, vrede hebbend met hun menszijn. Veel stres van Westerlingen komt zondermeer voort uit hun zeer onrealistische beperkende sexuele normen.

Vrouwen zijn biologisch ontwikkeld om de beste genen te vinden voor hun nageslacht, genen die de sterkste kinderen kunnen voortbrengen, genen die het beste bij hun passen. Genen, echter, zijn vooral een lichamelijke blauwdruk. Het opvoeden van kinderen, daarentegen, is een culturele en geestelijke zaak. Vrouwen zoeken dan ook naar verschillende eigenschappen in mannen. Als ‘t gaat om hen te bevruchten, zoeken ze een man [of mannen] die genetisch superieur aanvoelt. Als ‘t echter gaat om hun kinderen groot te brengen, om mee samen te leven en door ‘t leven te gaan, zoeken ze een man [enkelvoud] die cultureel en/of geestelijk superieur aanvoelt. Waar zal de vrouw nu verliefd op worden en waar zal ze geil van worden? Dat is een belangrijke vraag. Volgens Westerse ideaal en zelfs eis, zoekt de vrouw een man die beide aspecten in zich verenigt. Alle andere mannen moet ze dan verder vergeten. Probleem daarbij is dat dergelijke fantastische mannen niet alleen dun bezaaid zijn, maar misschien zelfs nauwelijks bestaan. Is ‘t zelfs wel wenselijk dat het bij één man blijft, gezien de natuurlijke biologische mogelijkheden en eisen? Alles wijst erop dat het een onrealistisch verlangen voor een vrouw is om dit Westerse ideaal na te streven. Dat zal niemand gelukkig maken. Wat is een menselijk alternatief?

Vrouwen zoeken een echtgenoot om een gezin mee groot te brengen. Die man dient cultureel superieur te zijn. De kinderen die de vrouw ter wereld wil gaan brengen, echter, hoeven helemaal niet door DIE man bevrucht te worden. Sterker nog, puur menselijk gezien is dat zeer onwaarschijnlijk. Één keer in de maand heeft de vrouw sexueel een hormonaal hoogtepunt dat enkele dagen duurt. Ze wil uiteraard een man hebben voor haar kinderen die er altijd is, maar één keer per maand zoekt ze een man die genetisch het meest te bieden heeft. Met die man wil de vrouw alleen maar seks hebben, niets meer. Ze hoeft met hem verder geen relatie en hij hoeft verder geen eisen te hebben ten aanzien van zijn genetisch nageslacht. Dat vrouwen na een ‘slippertje’ in de Westerse cultuur hun vaste partner de rug toe keren, heeft alleen te maken met het monogame ideaal. Als vrouwen zich vrij voelden om seks te hebben zoals hun lichaam dat eist, zouden ze mannen na de seks gewoon kunnen laten gaan zoals de natuur dat bedoeld heeft. Mannen zijn dan ook maar al te gewillig om de vrouw in deze te bedienen. Zeker jonge mannen zijn er niet op gericht zich vast te leggen in een relatie met één vrouw die vervolgens hen gaat opzadelen met ‘haar’ kinderen. Dat is iets voor rijpe mannen die na decennia onderzoek, wijsheid en ervaringen opgedaan hebben die hen klaar hebben gemaakt voor vastigheid en het vaderschap.

En waarom zouden de oudere mannen met jongere vrouwen willen dat hun kinderen van hun eigen genen zijn? Dat is onnodig. Een vader word je vanwege je geestelijke relatie tot je kinderen, iets wat ontstaat vanuit de gezinsituatie. Een biologische vader die zijn kind nooit ziet heeft dan ook niet-tot-nauwelijks een relatie met ‘zijn’ nageslacht. De vader die aanwezig is ALS VADER IS DE WERKELIJKE VADERFIGUUR. In een cultuur waar sexuele trouw niet obsessief benaderd wordt, zal een aantrekkelijke echtgenoot bovendien bij andere vrouwen al genetisch nageslacht hebben kunnen verwekken [kinderen die hij verwerkte toen hij jong en op zijn aantrekkelijkst was] en zal een eventueel verlangen naar genetisch nageslacht hiermee (misschien al lang geleden) geklaard zijn. Dat werkt trouwens ook beter voor de mens als soort, want zo krijgen de beste mannen meer kinderen en planten minder aantrekkelijke mannen zich relatief minder voort.

Bovendien zijn (die oudere) mannen, zoals alle echtgenoten, blij als hun echtgenotes blij zijn. En als dat betekent dat de jonge dames eens per maand sexuele stoom afblazen, waar zouden ze zich druk om maken? Als je alle dagen van de maand kunt genieten van je jonge vrouw, behalve die paar dagen dat ze op pad gaat naar betekenisloze seks met vreemde jochies van nix, wat zou je je dan druk maken? Alleen in culturen waar sexuele ontrouw tot scheiding leidt, is een dergelijke obsessie met seks(suele trouw) en met zulke beklemmende sexuele normen te verwachten. Niet alleen hebben oudere mannen in hun jonge jaren genoeg kansen gehad om hun genen door te geven, maar ze zijn intussen om verschillende redenen minder geschikt om kinderen te verwekken (ook al lukt ‘t ze wel).

Darwin heeft in zijn onderzoek o.a. ontdekt dat beesten op zoek gaan naar de gezondste partner die ze kunnen krijgen. Bij zgn. monogame soorten vinden de sterkste en gezondste vrouwen de sterkste en gezondste mannen. Als die weg zijn, zoeken de iets minder bedeelde leden van de soort de best overgebleven partner, enz. Iedereen zoekt altijd naar het beste wat die krijgen kan, maar als je zelf niet al te veel te bieden hebt, zijn de besten al met een meerbelovende partner bezet en moet je verder zoeken totdat je slaagt. Volgens Darwins onderzoek zijn de meest aantrekkelijke partners die leden van een soort die het gezondst en/of het sterkst zijn. Om deze reden zijn jonge mensen veel aantrekkelijker als sexuele partner dan oudere en (doorgaans) minder-goed-uitziende mannen en vrouwen. Vrouwen die een echtgenoot zoeken, echter, gaan af op meer dan wat aantrekkelijk is. Maar wanneer hun hormonale hoogtepunt in de maand gekomen is, gaan ze tijdelijk vooral voor wat lichamelijk aantrekkelijk, jong, en sterk is. Ze willen dan niet praten, ze komen om te neuken. Uiteraard zijn dergelijke tendensen in de Westerse cultuur onderdrukt en zou men zulk gedrag ‘sletterig’ noemen, maar als de cultuur de natuur zou volgen, zou de cultuur deze natuurlijke tendensen eren.

Voor mannen werkt dit anders. Mannen willen altijd de gezondste vrouwen neuken. Alleen rijpe mannen zijn in staat om een relatie obv sexuele trouw in stand te houden. Dit verklaart mede de enorme percentage aan scheidingen, want jonge mannen begaan in de Westerse cultuur de fout om zich te vroeg te binden en komen hier later op terug (als ze merken dat ze niet van andere vrouwen af kunnen blijven). Op een gegeven moment, echter, wordt een man rijper, leert hij onderkennen wat hij het liefst wil, en normaalgesproken zoekt hij dan een (jongere) vrouw die voldoet aan zijn eisen en wensen, waar hij zich mee tevreden kan stellen. Dat heeft niet zozeer met minder sexuele interesse te maken, maar veel meer met juist meer geestelijke rijpheid. Jonge mannen weten nog niet wat ze willen en hun nieuwsgierigheid naar het leven, speciaal naar vrouwen, maakt hen ONGESCHIKT VOOR VASTE RELATIES. De ontwikkeling van de vrouwelijke psyche maakt dat (die volgens Westelijke normen sletterige) vrouwen op jonge leeftijd al wel een langdurige relatie willen en aankunnen.

Dat kan ook niet anders want hun jonge lichamen zijn het meest geschikt om zich te wijden aan voortplanting. Als hun sexualiteit halverwege de 30 verandert, zijn ze meer gewaagd aan jonge mannen en natuurlijk gezien zouden deze twee groepen zich opzoeken voor sexueel contact; de jonge mannen die nog niet aan kinderen en vaste relaties toe zijn, kunnen zich uitleven met (voor hun) oudere vrouwen. Deze vrouwen hebben die jonge mannen niet nodig voor voortplanting, zekerheid, of een vaste relatie,, maar brengen aan deze jongens kennis over, en ervaring met vrouwen bij, terwijl ze genieten van wat hun jonge lichamen hun te bieden hebben.

De mens is van nature gericht op relaties met mensen van een andere leeftijd. Als een man jong is, kan hij beter een rijpere vrouw zoeken, als hij ouder is een jongere; de jonge vrouw kan beter een rijpe man als verzorger/vader voor haar kinderen nemen, de sexueel rijpere vrouw past het beste bij een jongere man. Het idee om één sexuele partner voor het leven te nemen, is dus vanuit de menselijke psyche en biologie onnatuurlijk.

-Jonge vrouwen hebben een rijpe, standvastige (meer vermogende), trouwe, wijze oudere man als echtgenoot en vader voor hun kinderen nodig;
-Jonge mannen hebben dan de rijpe, ervaren, vrije, sexueel zeer actieve oudere vrouwen die hen willen bedienen terwijl ze zelf op het sexuele hoogtepunt van hun leven verkeren;
-Oudere vrouwen hebben hun opgegroeide kinderen, hun gesetteld leventje met hun intussen behoorlijk oude man [die met hun trouwden toen zij zelf jonge vrouwen waren], en genieten van jonge mannen die hen kunnen bedienen terwijl ze in de meest sexueel actieve jaren van hun leven verkeren;
-De oudere man is zijn wilde haren kwijt en weet precies wat hij in een vrouw zoekt, heeft financiële zekerheid, en zoekt uit de meeste aantrekkelijke vrouwen die er zijn, jonge vrouwen, er één die zijn leven opfleurt met haar jeudige energie en schoonheid en aan wie [en aan wiens kinderen] hij de zekerheid, middelen, en standvastigheid kan bieden die jonge mannen nog niet bereikt kunnen hebben.

Iedereen happy. Er is echter nog een laatste logische en natuurlijke relatievorm die zich dwars door al de bovengenoemde beweegt en die direct in relatie staat tot het verschijnsel carnaval: jonge vrouwen die jonge mannen opzoeken om zich door hen te laten bevruchten.

De eerste 4 RELATIEVORMEN zijn de dagelijkse gang van zaken voor mensen volgens de biologische realiteit van de mens. In de ideale, meest menselijke situatie ziet hun leven er meestal zo ongeveer uit. Voor de voortplanting, echter, is het niet gewenst dat oudere mannen hun jongere vrouwen ook daadwerkelijk bevruchten. Dat is slecht voor de soort. Oudere mannen hebben niet alleen het nadeel dat ze er minder vitaal en goed uitzien dan jonge mannen, maar hun genetisch materiaal is ook van een mindere kwaliteit. Er zijn intussen duidelijke aanwijzingen dat ouderdom ermee te maken heeft dat de uiteinden van DNA draden ontrafelen, een beetje zoals een schoenveteruiteinde steeds slapper wordt totdat die uiteenvalt. Door de mindere kwaliteit van de uiteinden, treden steeds meer fouten in de kopietjes op, mutaties van de orginele DNA die leiden tot zwakkere en slechtere cellen. Het lichaam heeft hierdoor steeds slechtere DNA dat zich alsmaar verder verschlechtert wanneer het zich door het kopiëren tot nog slechtere DNA ontwikkelt en naar alsmaar meer mutaties en meer afgerafelde uiteinden van DNA draden. Een oudere vader geeft dus reeds afgetakelde DNA draden door aan zijn nageslacht. De DNA van jonge mannen, echter, is nog van goede kwaliteit en biedt betere levensverwachtingen aan nageslacht.

Het is dan ook zeer logisch en natuurlijk dat vrouwen zich willen voortplanten met jonge mannen. Het is ook logisch dat die jonge mannen waardeloos zijn als vader/verzorger! De jonge vrouw ziet in de oudere man een veel betere echtgenoot dan de jonge man, maar één keer in de maand, wanneer haar voorplantingshormonen haar tot veel, vaak, en dwingend seks aanzetten,, zal dat haar allemaal een zorg zijn en leidt haar lichaam haar naar de beste bron van DNA voor haar kinderen: op-seks-beluste jonge mannen die nergens anders goed voor zijn.

Vele culturen ter wereld nemen dergelijke menselijke neigingen serieus en dat gebeurt door middel van bepaalde tradities. Die tradities worden door de mensen van die cultuur net zo min begrepen als mensen begrijpen waarom carnaval nog steeds bestaat, maar je hoeft niet te begrijpen waarom een traditie klopt om aan te kunnen voelen dat het menselijk en daarom goed is.

Als je als jonge vrouw getrouwd bent (met je oudere man) en je dagelijks voor je kinderen zorgt, is het niet vanzelfsprekend dat je in contact komt met jonge mannen (wanneer je daar trek in krijgt). Beschavingen over de wereld hebben daarom allerlei vormen van contact gecreëerd om aan deze zeer natuurlijke en wenselijke vrouwelijke neigingen tegemoet te komen. Dit is nu de rol van carnavalachtige tradities in relatie tot de biologische en psychische eigenschappen van de vrouw. Carnaval is echter maar één van eindeloze invullingen hiervan.

Uiteraard geniet iedereen van de carnaval mee, man en vrouw, jong en oud. Dat zal in onze cultuur deels zijn om de ware aard en doel van carnaval te verdoezelen, die van heidense (maar menselijke) traditie om jonge vrouwen aan goed DNA te helpen. Oud en jong komen dan ook samen naar carnaval. De oudere vrouwen, de oudere mannen, de jonge mensen,, allen komen ze seks halen of andere dingen. Maar uiteindelijk gaat ’t maar om twee van deze groeperingen bij elkaar te brengen: jonge mannen met jonge vrouwen, en wel op zo’n manier dat ze anoniem [maskers] of in ieder geval onbetekenend met elkaar (sexueel) contact kunnen hebben.

Vrouwen hebben natuurlijk niet allemaal samen hun hormonale hoogtepunten wanneer ze een eisprong hebben en vruchtbaar zijn. Carnaval zelf zal dan maar voor een klein percentage dienen als moment waarop 2 jonge mensen elkaar bevruchten. Waar het eigenlijk toe aanzet is sexuele vrijheid die mensen blij maakt en de kwaliteit van mens als soort ondersteunt. Wellicht waren carnaval en andere rituelen waarbij priesteressen zich naakt en anoniem presenteerden, altijd al bedoeld om aan IEDEREEN duidelijk te maken dat het goed is dat jonge mooie mensen elkaar opzoeken voor sexueel contact. Dat weekendje uit, dat feest, die NEUKVAKANTIE,, welke vorm het ook krijgt,, zijn kansen voor een jonge vrouw om op zoek te gaan naar het beste genetische materiaal dat ze krijgen kan, om haar gezin maar ook de mens als soort te dienen. Haar sexuele geaardheid maakt haar gezin niet stuk, het versterkt het (hoewel je je af kunt vragen of ze niet ook ongetrouwd dit zou moeten nastreven). Hoe kan het anders? De natuur doet altijd dat wat miljoenen jaren evolutie aangetoond hebben dat nodig en het beste is. Dat is wat natuur IS.

Tijdens het jaarlijkse carnaval zijn vrouwen wellicht altijd al bedoeld om een sekspartner te vinden voor de rest van het jaar (tot het volgende carnaval, wellicht) voor wanneer ze sexueel ontembaar zijn. En het hele ritueel, waar het hele volk aan meedoet, is puur en alleen om voor iedereen te onderstrepen dat dat goed is. Het moet toegestaan worden, het moet geeerd worden, het is wenselijk. Laat je jonge vrouw zich af en toe opmaken, zich mooi maken, en op zoek gaan naar de beste genen die ze vinden kan voor jullie kinderen. Een keer per maand moet ze maar haar decollote bloot en makeup op de hoer kunnen uithangen. De wolven kunnen op pad om te bewijzen dat ze ‘t waard zijn om biologische vaders te worden, maar als ze hun taak als bevruchter uitgevoerd hebben, heb je daar verder geen last van OMDAT je erkent wat er nodig is en wat zich eigenlijk afspeelt. We hoeven niet meer ervan te maken dan ‘t is: jonge vrouwen die hun sexuele natuur eren, ten bate van de mens als soort, en ter ere van carpe diem.

Carnaval is een traditie die moet aangeven dat het leven een feest moet (kunnen) zijn terwijl we onze basale natuur omarmen, maar ook om aan te geven wat daarbij komt kijken: sexuele vrijheid en waardering voor jeugd en schoonheid en periodieke orgies…